Κυριακή 28 Απριλίου 2013

/η σεξουαλική υγεία είναι μια απάτη*/

φάστ - φόργουωρντ μέσα στο βουητό του μη - χρόνου σβησμένης μαγνητοταινίας - μέσα στο

κορμί της - ευρωπαϊκή λιακάδα:

 / πορνοδύτης / πορνοκόπος  / πορνομύστης
                                                   / πορνοσκόπος / πορνΩμέγα /

δρόμοι μιας παράξενης πόλης. κεραμεικός. αθήνα. ελληνικές γραμματοσειρές, η μυρωδιά της

σκόνης και το λαχάνιασμα του Tricky:

(nothing's changed / feel the same)

:θέλω να γίνω μέσα σου. ρήμα που στάζει.

πάντα φλογοδίαιτος ποτέ ξελυτρωμένος

ννοώ τους αγίους_

 
 

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

μόβ από φτώχεια χωρίς έλεος / μόβ από Λένιν*

Μας το φώναξε πρώτος ο Καρούζος*, το φωνάζουμε κι εμείς ξανά απ΄την αρχή: η φτώχεια της τσέπης δεν είναι τίποτα μπροστά στις υπόλοιπες φτώχειες. Την φτώχεια (την σκληρότητα) της καρδιάς, την φτώχεια (την σκλήρυνση) της σκέψης. Η αξιοπρέπεια δεν έχει ούτε τσέπες ούτε πορτοφόλι. Η αξιοπρέπεια κυκλοφοράει παντού γυμνή, γι αυτό είναι μόνιμα εκτεθειμένη στους Pretendέρηδες και στους βιαστές, γι' αυτό είναι μόνιμα ματωμένη και γεννιέται πάντα ξανά και ξανά απ' τις ίδιες της τις πληγές.


Η κατάκτηση της ζωής μας απ΄το εμπόρευμα, και μάλιστα όχι απλά - απ΄ - το - εμπόρευμα - σαν - πράγμα αλλά η κατάκτηση των ζωών μας απ' τη λύσσα να κάνουμε τους Άλλους  "πράγματα", αυτός ο έσχατος καπιταλιστικός νεωτερισμός που καταστρέφει ήδη, και προορίζεται να καταστρέψει ακόμα περισσότερο οποιοδήποτε πραγματοποιημένο υποκείμενο - αυτή η αισθητικά και συναισθηματικά εξαθλιωτική συνθήκη - θέτει στις καινούργιες προλεταριακές συνειδήσεις, έστω στα πρώτα τους σκιρτήματα, ένα ερώτημα που οι ταξικοί μας προγόνοι δεν αντιμετώπισαν ποτέ πριν σε τέτοια έκταση και ένταση: το ερώτημα της ηθικής. Της - προλεταριακής ηθικής - της ηθικής των δημιουργών του πλούτου - ανεξάρτητα από φύλο, φυλή ή ηλικία.

(-όποιος τώρα στη λέξη ηθική καταλαβαίνει "ηθικολογία" είτε είναι ανόητος είτε ξοφλημένος και παρακαλείται όπως παραιτηθεί από την ανάγνωση του παρόντος post ΤΩΡΑ!,
για το καλό όλων μας!- )

Αν λέγεται, προλεταριακή πολιτική η (επαναστατική) θέληση και κατασκευή της λειτουργίας ενός (μελλοντικού) κόσμου που θα ανήκει στους δημιουργούς του αφού ξεμπερδέψουμε από τους σφετεριστές του, λέγεται προλεταριακή ηθική η (άμεσα - αναγκαία ) εδραίωση του σχετίζεσθαι σ΄έναν (τωρινό) κόσμο που αιμορραγεί και παραπέει. Πιο σωστά: σ΄έναν τωρινό κόσμο όπου η τάξη μας αιμορραγεί και παραπέει!

Υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη - ανάγκη που δεν θα τη δεις πουθενά γραμμένη - ξεπεράσματος αυτής της υπαρξιακής αντίθεσης που μας έχει χαρίσει, στον καθένα και την καθεμιά χωριστά κι όλους μαζί, σαν προσωπική κόλαση, η καπιταλιστική "ανάπτυξη": της πόλωσης ανάμεσα στη δημιουργία και το σφετερισμό. Ανάμεσα στη χαρά και την ενοχή. Της πόλωσης που είναι ενεργή καθημερινά, μέρα νύχτα, στις μικρές θλιβερές ζωές μας. Μόνο ό,τι χαρίζεις είναι δικό σου πρέπει να γράφει στη σημαία του σύγχρονου προλεταριάτου που δημιουργεί όχι μόνο στη μορφή "εργασία" αλλά σε κάθε μορφή των κοινωνικών σχέσεων, στην φιλία, στον έρωτα, στη γνώση, στη γιορτή, στην ανακούφιση της θλίψης..


Η έκκληση στη προλεταριακή ηθική δεν οφείλεται στην a priori παραδοχή ότι οι 'οι εργάτες είναι καλοί άνθρωποι'. Όχι!! Στηρίζεται στη σιγουριά πως μόνο οι δημιουργοί μπορούν να είναι γενναιόδωροι. Απ΄αυτούς / αυτές που μαγειρεύουν (για τους άλλους), ως αυτούς κι αυτές που κτίζουν (για τους άλλους), ως οποιονδήποτε κουράζεται, λερώνεται και ματώνει (για τους άλλους).

Το προλεταριακό ηθικό (κι εντέλει αισθητικό) πλεονέκτημα, η γενναιοδωρία δηλαδή εκείνου που μπορεί να μοιραστεί και να χαρίσει χωρίς κανένα αντάλλαγμα και χωρίς καν σκέψη ή υπολογισμό ανταλλάγματος δεν γεννιέται μαζί με την "πρόσληψη" ή την κάρτα ανεργίας. Αν ήταν έτσι δεν θα είχε γεμίσει η τάξη μας με μικροαστούς..


Σύντροφε, θα κατεδαφίσουμε ποτέ την κοινωνική μας δυστυχία; Χρωστούμε την πάλη βεβαίως. Αύριο περιμένω να συναχτούμε χαρούμενοι, για να γλιτώσουμε τη διαλεχτική της επαναστατικής αιθρίας απ΄τις ανούσιες θεωρητικές συζητήσεις. Κάθε καλό στην οργή του λαού κι ας αναπνέουμε οράματα.. μα γι΄αυτό ακριβώς δεν είμαστε οι καλύτεροι της Ιστορίας;
 
(εργάσου τώρα στου εαυτού την εκμηδένιση_
 
Το θέμα δεν είναι η ανάπτυξη σοσιαλιστικής ιδεολογίας
(αυτό είναι εύκολο)
το θέμα είναι η ανάπτυξη σοσιαλιστικής ψυχολογίας
(αλλ΄αυτό είναι δύσκολο).
Νίκος Καρούζος*



 

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

:μιλώ λαλώ ψυχόληπτος

μ΄έσερναν ξημέρωμα Σαββάτου

μαυρομαντηλούσες θειάδες και κουρασμένα ξαδέρφια

ανάμεσα σε καφέδες, άθλια κονιάκ και παξιμαδάκια..

η μάνα μου να στέκει τρυφερή μέσα στην απελπισιά της

με κάτι δάκρυα αντανακλαστικά της ματαιοδοξίας μου:

βρωμοθάνατος έκραζα, βρωμοθάνατος λαλούσα

(πρέπει να είχα πει και κάτι σανσκριτικό αφού..

..αφού ξάφνικά βρέθηκαμε μόνοι στην άκρη της πραγματικότητας

εγώ, εσύ και τα 21 αιωρούμενα σου γραμμάρια

-να με κυνηγάνε από παντού όπως κυνηγά ο σκύλος

τη σκιά της πεταλούδας στο χώμα..-

(το ίδιο χώμα που έχει αναλάβει εδώ και κάτι μέρες το ζήτημα της ρίμας)

αφήνοντας μας ήσυχους να δουλέψουμε -

( να, επιτέλους και κάτι μαζί μπαμπά! )

:τον ελεύθερο στίχο.

Κι έτσι μείναμε μέχρι το πρωί_

στιγμή προς στιγμή να τον κτίζουμε

και να μας κτίζει, να τον ρωτάμε και να μας ρωτάει [...]

αποστηθίζοντας ολάκερο το θάνατο

...το γουδί το γουδοχέρι

ώσπου έλουσε το δωμάτιο μια συγγνώμη μεγάλη.

μεγάλη σαν αγάπη.. συγ(χωρώντας) τους Πάντες..απόντες και παρόντες.

ε του ποταμού το μάταιο αποκοιμήσου στην παλάμη μου πατέρα

..ανατριχιαστικά ανθρώπινος).

"τ / ΙπΟ / τ // α δεν // σ / υγΚρίνετ / αι // με το μ // υ / ΣτηΡι / ο // της  // γ // αλΗνη / ς" (Κάμμινγκς)..


 

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

(:το νέο κυπριακό)

Ο πατέρας μου πίνει τον καφέ του στο χαμηλό
τραπεζάκι του σαλονιού. Μου λέει σαν να μονολογεί:
"Η μάνα σου πότε μου φτιάχνει σκέτο τον καφέ, πότε
όπως τον πίνει ο παππούς σου" (γλυκό, 'πετιμέζι' που λέμε)...

απομένει το ζήτημα της ρίμας _

 

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

διαβάζοντας τον Κόσμο / διαβάζοντας τη λέξη



 

Εγώ, ο προς αξιολόγηση δάσκαλος,

ενώ περιμένω τη σειρά μου, πέφτει στα χέρια μου μια έκδοση της Ουνέσκο και μαθαίνω τις πάρακατω λέξεις: Opintotoveri/Tyοlaenopisto/Tyolaisopiskelija. Φαίνεται πως είναι τίτλοι αντίστοιχων εκπαιδευτικών περιοδικών της Φινλανδίας. Ολοκληρωτική αίσθηση του εξωπραγματικού για τον αναγνώστη. Υπάρχουν τέτοιες λέξεις; Για εκατομμύρια ξανθούς το Opintotoveri σημαίνει "Επιθεωρητής Μεσης Εκπαίδευσης". Για μένα...(θυμός). Ούτε όμως κι αυτοί ξέρουν ότι:
εγώ, ο Raoul pen-man, το πρωί προς αξιολόγηση δάσκαλος και το βράδυ σκιά στους τοίχους των Άνω-Πετραλώνων έχω λύσει το αίνιγμα του βασανίζομαι.. μην σας πω και του αυνανίζομαι.. (: και στις δύο περιπτώσεις .. Φωνή. παθητική.)).
 
Ενίσχυση της αίσθησης εξωπραγματικότητας, αφού αυτό που οι ξανθοί τεχνοκράτες αλλά και όλοι οι ελληνικοί κλώνοι τους αγνοούν, είναι ότι:
εγώ o προς αξιολόγηση δάσκαλος, με  θρυμματισμένη κιμωλία υπογράφω επίορκος επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς να έχω ορκιστεί για να υπηρετήσω καμία εκπαίδευση που ν΄ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς (!)  με δασκάλους πλασιέ και μαθητές - προϊόντα..
 στα γρήγορα ρίχνω πετριά  μέσα στο ω του λάθως,  με σκοπό να βραχυκυκλώσω τoυς isoεγκεφάλους αυτής της τεράστιας μα τρύπιας μασονίας  μία κι έξω. Εφαρμόζω "καινοτόμες δράσεις": Xρησιμοποιώ την ορθογραφία, το συντακτικό και τη γραμματική όπως χρησιμοποιείται ένα ρεβόλβερ: για να ξυπνήσω τη παραδομένη στη σφήκα και το ξινόχορτο συνείδηση..τη δική μου, αλλά και της Τάξης μου.

Μια δράση που δεν είναι πρόφαση για τη μετάδοση ενός "μηνύματος" (δεν υπάρχει μήνυμα, υπάρχουν μόνο οι φορείς του κι αυτό είναι το μήνυμα, όπως έρωτας είναι ο ερωτευμένος): μια φωνή που ενεργεί ως συγκολλητική ύλη των εμπειριών κι ως καταλύτης για συγκεχυμένες και παρανοημένες ιδέες  (= Φωνή Ενεργητική).

(Αυτή τη  διαδικασία εξανθρωπισμού μπορεί να τροφοδοτειθεί από τη θεωρία, θα συμβεί όμως στη πράξη όχι στη θεωρία. Παραφράζοντας τον Marx, αυτή η διαλεκτική λειτουργεί με τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, μέσα σε ένα πλαίσιο που επιτρέπει την ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός, ως προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη ΟΛων!)

Διαβάζω την Τάξη μου με τη τάξη μου, στα λευκά περιθώρια των βιβλίων της Ιστορίας για να συναντηθούμε
στο συν-κείμενο του ύλη παντού - αγάπη πουθενάεκείνου του δεκέμβρη (θυμάσαι ρε;) στο κουκούτσι  του πράγματος..

Βλέπω έξω απ το παράθυρο καπνογόνα να πνίγουν τα προάυλια της Ιερισσού. Βλέπω στων θρανίων τον ορίζοντα, σημειώματα, ζωγραφιές, καρδιές, στίχους και συνθήματα, το υλικό για να γραφτεί  ο κόσμος ξανά. ένας κόσμος, που δεν του αρκεί να τον αγαπάς, αλλά θέλει να ξέρεις και πώς να τον αγαπάς..

 Σύντροφε, αν μου εμπιστεύεσαι ομορφιά, η ουσία είναι τούτη κι απομόναχη..

Σε καλημερίζω_

                    

                                       

                                

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

..πες στους morphine πως (ακόμα) ψάχνω

το  αυτί που ψιθύρισε:
ε λένε Λεϊλάννα. Με λένε Λία και Λέιλα. Λώτη και Λυβία...Με λένε Υλισσίπη, Λευκίππη και Αλήη. Λίλιθ του Ιουλίου. Ανιψιά του Ηλίου. Και με φωνάζουνε  επίσης Ληθηχώρη.*

*Λεϊλάννα [...] Ληθηχώρη: κορίτσια και γυναίκες που ερωτεύτηκε ο ελύτης. Η Λίλιθ (ή μήπως ήταν Λυδία; - δε θυμάμαι καλά ) ήταν, επίσης η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, πρίν από την Εύα.      ([...]: το σημείο αυτό της στίξης θα πει ότι, εδώ παραλείπονται κάποιες λέξεις ή κάποιοι στίχοι.)

κορίτσι που ολοπέφτει είσαι πολύ όμορφη μ΄αυτό το κομμάτι: