τώρα που το
κρεββάτι μου
είναι τόσο
κουρασμένο
το άσπρο των
ματιών σου
σαν ανάπηρο
χιόνι πέφτει στα χέρια μου
και τραγούδι
κανένα
δεν έμεινε σώο
τώρα που
χαλαλίσαμε
την ησυχία
των εγκάτων
δεν μπορεί ο
νους μας να φουσκώσει
από
επιθυμίες απαρουσίαστες
και οι καμπάνες
καμπανίζουν
ψιθύρους
τώρα που το
μέλλον μοιάζει
με κάτεργα
λαχανιασμάτων
κάθε βήμα
είναι παρθενικό
στον δρόμο
για μία ολόφρεσκη λαλιά
και ο χριστός
είναι αβασάνιστος
και ηττημένος
τώρα που τα
ισόγεια λογίζονται
για ρετιρέ
των τάφων
ο πυγμάχος
θέλει να χαϊδέψει
μα δεν υπάρχει κανείς να του βγάλει τα
γάντια
θα να σε περιμένω
να ξεχειμωνιάσουμε
φιλοσοφώντας συννεφάκια
[:γιώργος δομιανός / τρυφερούλης
νεκροτόμος / εκδόσεις http://ypokeimeno.com/]
Απόψε κάτι συμβαίνει και ο Raoul Penman βρίσκει τον εαυτό του ν΄αγαπά μία
κυρία τάδε –την βλέπει να κοιμάται, χνούδι σε σύννεφο, άνθος που πλέκει άνθη,
δυο κεράσια σφιχτά για χείλη και θέλει να την έχει κάθε στιγμή στου ονείρου τα
σοκάκια να περπατά. αλλά να μην τον σκέφτεται. να μην τον αναζητά. κι όχι γιατί
του είναι βάρος, αυτός βαραίνει από μόνος του μιας και απάντηση δεν έχει δώσει
ακόμη. δεν έχει συστηθεί. πώς να τον αγαπούνε ανώνυμο περαστικό; χαλίκι σε
παπούτσι, φλούδα καλαμποκιού σε κυνόδοντα. μια μόνιμη ενόχληση – ζαλίζεται
ευθύς, την θέλει, όχι για επικές καταθέσεις σάρκας, όχι για κλικ και κλακ, αλλά
γιατί στην είσοδο του πλαστού είναι ωραία η παρέα της – ίσως γιατί λίγο πριν
πέσει στον γκρεμό και χάσει την ευκαιρία να συστηθεί, αυτή θα τον πιάσει. έλα,
όλοι το ξέρουνε. θα έρθει αυτή η ώρα, κι ας είναι η τελευταία των τελευταίων –
έστω πέντε λεπτά της ώρας πριν του αρκούν. γιατί μέσα σε πέντε λεπτά θα
αγαπήσει αληθινά για όσο μένει. συστημένος, ανάλαφρος, λεπτός σαν λυγαριά,
λαμπρός σαν έκρηξη μέσα στη νύχτα. να χορέψει επιτέλους μαζί της, να χορέψουν
επιτέλους μαζί χαϊδεύοντας θραύσματα από το βιβλίο του γιώργου δομιανού
«Τρυφερουλης Νεκροτόμος» [:λίγο μετά τις 22:00
e'δώ: http://www.metadeftero.gr/ ]
