[:«Το χάσμα π' άνοιξ' ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ' άνθη»]

Πηγή χαρᾶς  την πλήρη νεότη σου ὑποτάσσει.

στούς μυστικούς ῥυθμούς πού ἡ νύχτ΄ἀνανεώνει,

ἐκεῖ  πού ψάλλει το σεμνώτατον ἀηδόνι.

Θα πιῇς στῆς δόξας σου τό σιωπηλό γιορτάσι

μεθυστικό πιοτό, σ΄ἀσημωμένο τάσι,

πού θά σοῦ φέρῃ ἡ λιγη τέχνη μου. Ἀναλειώνει

σε κρυό νερό, τ΄ἂσπρο τῆς προσευχῆς σου χιόνι,

καί κελαρύζει γάργαρο στα μαῦρα δάση.

Στην ἂκρα σιγαλιά πού ἀκινητεῖ την φύση,

ᾂσματα μαγικά γιά σέ θά ψιθυρίσῃ

τό πνεῦμα. Ταπεινά θα τοῦ μιλήσω: Δός μου,

ὦ πνεῦμα σεβαστό, πού κυβερνᾶς τόν νοῦ μου.

νά δῶ την θαυμαστή κυρά τοῦ λογισμοῦ μου,

ζωῆς ἀνάσα κι ἄνασσα κρυφή τοῦ κόσμου.

Ηλίας Λάγιος,  Φεβρουάριος 2001 (Ερατώ, 2002)

Απόψε ο Raoul Penman απ΄τον υπερσυντέλικο αρχίζοντας και φτάνοντας μέχρι τον άκρο μέλλοντα, την ιστορία της Ιστορίας θα ξαναπεί με κόλπα της διαλέκτου του: Με στόχο «ν’ αναπαυθή η πληγή ψυχή στον ποταμό των ήχων», θα εισέλθει στις βαθειές απώτατες σπηλιές να προσκυνήσει  τις επτά χιλιάδες εκατόν οκτώ απεικονίσεις Της, θα ψαύσει  τελετουργικώς τις κνήμες και το αιδοίο Της, για την αιωνιότητα σμιλεμένα σ΄απαστράπτοντα βασάλτη, θ΄ακούσει αυλούς αόρατους, επτάχορδα βιολιά και αρχαγγέλων κλειδοκύμβαλα να απαγγέλουν μουσικό τ΄ όνομα Της.  Στον ‘ροδώνα της μη αιτιότητας, στην άτυπη σύναξη των προλέξεων, εκεί που ο Ήσκιος ο Αφαιρών μεταμορφώνεται στο πιο σγουρό καλάμι γράφει τ΄όνομα Της και η πρόταση γεμίζει χρώματα, διαθλάσεις, σκεδασμούς, αντικατοπτρισμό κι αηδόνι.  Σπουδαστή των κυμάτων – μπες! Κι αν θολώνει συχνά η εικόνα μας μες στα νερά: Γνώριζέ την εσύ. Διώξε την πλάνη πως τάχα πρέπει να στερηθείς /μιας και αποφάσισες τούτο: να υπάρξεις! [:Μια μικρή ραδιοφωνική εργασία για το http://academia-romantica.edu.gr/ μαζί με Ηλία Λάγιο, Rainer Maria Rilke, Ευγένιο Αρανίτση, Σαμσών Ρακά και Κατερίνα Χανδρινού  λίγο μετά τις 22:00 eδ΄ώ: http://www.metadeftero.gr/ ]

[:Piedra del sol]

μια ιτιά κρυστάλλινη, μια υδρόεσσα λεύκα,

  ένα ανεμοδαρμένο σιντριβάνι,

  ένα δέντρο βαθύ που όμως χορεύει,

  το πέρασμα ενός ποταμού που ελίσσεται,

  μακραίνει, αναποδίζει, αλλάζει κοίτη

  και πάντα εκβάλλει:

            μία πορεία γαλήνια

  άστρου ή άνοιξης που δεν επείγει,

  νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα

  όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει,

  μια ομόφωνη ροή κύμα το κύμα

  ώσπου να κρύψει η τρικυμία τα πάντα,

  μια πράσινη επικράτεια δίχως δύση

  όπως η λάμψη η άγρια των φτερούγων

  σαν ξεδιπλώνουν στ' ουρανού τη μέση,

  μία πορεία ανάμεσα απ' τις λόχμες

  των ημερών που θά 'ρθουν κι η μοιραία

  λάμψη της δυστυχίας σαν τραγούδι

  ενός πουλιού που απολιθώνει δάση

  και κείνες οι ευτυχίες απ' το μέλλον

  μες στα κλαδιά που ξεθωριάζουν,

  ώρες φωτός που ήδη πουλιά ραμφίζουν,

  οιωνοί που δραπετεύουν απ' τα χέρια,

  μια παρουσία σαν έξαφνο τραγούδι,

  σαν άνεμος που τραγουδά στις φλόγες,

  δυο μάτια που τον κόσμο μετεωρίζουν

  μ' όλα τα πέλαγα και τα βουνά του,

  σώμα από φως που φίλτραρε ο αχάτης,

  μηροί από φως, κοιλιά από φως, οι κόλποι,

  οι βράχοι του ήλιου, ένα κορμί στο χρώμα

  του σύννεφου, στο χρώμα άλτριας μέρας,

  η ώρα σπινθηρίζει, παίρνει σώμα,

  είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος,

  διάφανος μες στη διαφάνειά σου [...]

[:απόσπασμα από το βιβλίο "Ηλιόπετρα" του Octavio Paz (εκδόσεις Guttenberg, μετάφρ.: Κώστα Κουτσουρέλη) που γυρεύει μια ζωντανή ημερομηνία - το δύσκολο διαμάντι των αγίων]

Η Ηλιόπετρα (Piedra del sol) είναι ένας ανάγλυφος δίσκος που βρέθηκε το 1790 κατά τη διάρκεια ανασκαφών στη πόλη του Μεξικού, συμβολίζοντας έναν ιεροτελεστικό βωμό και αποτελώντας μία από τις μεγαλύτερες ζωντανές αποδείξεις των προκολομβιανών πολιτισμών που υπήρχαν στη χώρα. Η ποιητική Ηλιόπετρα του Octavio Paz (γράφτηκε το 1957) είναι ένα συνεχές ποίημα που αποτελείται από 584 ενδεκασύλλαβους στίχους, όσες οι συνολικές ημέρες που διαρκεί ένας ολοκληρωμένος κύκλος της Αφροδίτης και ξεκινάει ο επόμενος. Για τον Χούλιο Κορτάσαρ η "Ηλιόπετρα" είναι το "ωραιότερο ερωτικό ποίημα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας".  Για τον Raoul Penman το βιβλίο του Paz (σε μετάφρ.: Κώστα Κουτσουρέλη) είναι ποίηση ερωτευμένη με τη στιγμή, μία σκέψη που εμμένει, κατοπτρίζεται, ανακλάται και χάνεται μες στη διαφάνειά της, μία πορεία γαλήνια άστρου ή άνοιξης που δεν επείγει, νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει [λίγο μετά τις 22:00 e’δω: http://www.metadeftero.gr/]