0100001
"μας αρέσουνε αριθμοί που δεν μοιάζουν με οποιονδήποτε άλλο ~ το
μηδέν, το
ένα, το δύο, το ΣΤ΄, το περίπου & το άπειρο."
(Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο, Ε.Α)
Πράγματι, το να διαιρέσει κανείς μια οποιαδήποτε παράσταση
δια του 0 θα έπρεπε να ήταν, μία πράξη απαγορευμένη ρητά σε όλα τα μέλη της "Λέσχης των Κατασκόπων", εφόσον μπορεί να οδηγήσει στο κατώφλι του Απείρου, και εκείνος που θα την επιχειρήσει πηγαίνει σίγουρα γυρεύοντας, όπως αυτό φάνηκε ξε)κάθαρα και στη δική μου περίπτωση.
Αν θυμάμαι καλά, στην αρχή, ήταν μια σπουδή στην υποψία. Έγραφα σιωπές, νύχτες, σημείωνα το ανέκφραστο. Ακινοτοποιόυσα ιλίγγους.
Έπειτα ερμήνευσα τις μαγικές σοφιστείες μου με την παραίσθηση των λέξεων κι έτσι, σιγά-σιγά αφέθηκα στην απορρύθμιση των αισθήσεων[...]
Μέχρι που ένα βράδυ έχοντας, κατά τύχη, πάρει λάθος μονοπάτι στο δάσος για ν΄αποφύγω ένα φτερόλυκο, βρέθηκα στο δωμάτιο 559 του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Εκεί ήταν που με βρήκε το ίδιο το ά=πειρο και μου συστήθηκε: "Η δουλειά μου" - εξήγησε λίγο πριν επιστρέψει στο πράσινο των ματιών της - "είναι να με ονειρεύονται. Η δικιά σου, είναι να με ξυπνάς όταν νυστάζω".
Τί είναι όμως τελικά το ά=πειρο;;
Για τα μικρά παιδιά και τους Άραβες, που μετρούν με τα δάχτυλα, το άπειρο είναι ο αντίχειρας, ή καλύτερα το υποθετικό έκτο δάχτυλο, αυτό που το Κοράνι αποκαλεί Χ΄κμέτιφ.
Ο Σοπενχάουερ επέμενε ότι το άπειρο είναι το καθετί που δεν φαίνεται, αφενός, και αφετέρου το καθετί που φαίνεται.
Ο μαθηματικός Τζον Ντίτερ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, πολιόρκησε για χρόνια το άπειρο φτιάχνοντας, με τη βοηθεία ενός υπολογιστή IBM, έναν αριθμό που τον αποτελούσαν εφτά δισεκατομμύρια ψηφία, αλλά κι από κείνη τη μακρινή έπαλξη κοιτάζοντας, το άπειρο έμοιαζε και πάλι να βρίσκεται σε ιλιγγιώδη απόσταση.
Ο Καρούζος μας έλεγε επίσης: "Το άπειρο είναι εκεί... Νά εκεί!". Κι έδειχνε, απ΄το καφενείο στην πλατεία Μαβίλη όπου καθόμασταν, απέναντι, στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ταύτιζε τρόπον τινά το άπειρο με το "μυθικό απέναντι" στο οποίο αναφέρεται ο Κάφκα στη γνωστή παραβολή του.
Μεθυσμένο κορίτσι, οι θάλασσες έχουν στεγνώσει κι εσύ δεν μ΄αναγνώρισες ακόμα; Εγώ είμαι. Ο ραούλ πένμαν. Ο άνθρωπος του φθινοπώρου, που μέσα σ΄αυτά τα χαμόκλαδα, μέσα σ΄αυτήν την άρνηση, μπροστά στο πρώτο θρο των φύλλων, ήθελα να πω // φτάνει, αρχίστε τα χάδια_
"μας αρέσουνε αριθμοί που δεν μοιάζουν με οποιονδήποτε άλλο ~ το
μηδέν, το
ένα, το δύο, το ΣΤ΄, το περίπου & το άπειρο."
(Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο, Ε.Α)
Πράγματι, το να διαιρέσει κανείς μια οποιαδήποτε παράσταση
δια του 0 θα έπρεπε να ήταν, μία πράξη απαγορευμένη ρητά σε όλα τα μέλη της "Λέσχης των Κατασκόπων", εφόσον μπορεί να οδηγήσει στο κατώφλι του Απείρου, και εκείνος που θα την επιχειρήσει πηγαίνει σίγουρα γυρεύοντας, όπως αυτό φάνηκε ξε)κάθαρα και στη δική μου περίπτωση.
Αν θυμάμαι καλά, στην αρχή, ήταν μια σπουδή στην υποψία. Έγραφα σιωπές, νύχτες, σημείωνα το ανέκφραστο. Ακινοτοποιόυσα ιλίγγους.
Έπειτα ερμήνευσα τις μαγικές σοφιστείες μου με την παραίσθηση των λέξεων κι έτσι, σιγά-σιγά αφέθηκα στην απορρύθμιση των αισθήσεων[...]
Μέχρι που ένα βράδυ έχοντας, κατά τύχη, πάρει λάθος μονοπάτι στο δάσος για ν΄αποφύγω ένα φτερόλυκο, βρέθηκα στο δωμάτιο 559 του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Εκεί ήταν που με βρήκε το ίδιο το ά=πειρο και μου συστήθηκε: "Η δουλειά μου" - εξήγησε λίγο πριν επιστρέψει στο πράσινο των ματιών της - "είναι να με ονειρεύονται. Η δικιά σου, είναι να με ξυπνάς όταν νυστάζω".
Τί είναι όμως τελικά το ά=πειρο;;
Για τα μικρά παιδιά και τους Άραβες, που μετρούν με τα δάχτυλα, το άπειρο είναι ο αντίχειρας, ή καλύτερα το υποθετικό έκτο δάχτυλο, αυτό που το Κοράνι αποκαλεί Χ΄κμέτιφ.
Ο Σοπενχάουερ επέμενε ότι το άπειρο είναι το καθετί που δεν φαίνεται, αφενός, και αφετέρου το καθετί που φαίνεται.
Ο μαθηματικός Τζον Ντίτερ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, πολιόρκησε για χρόνια το άπειρο φτιάχνοντας, με τη βοηθεία ενός υπολογιστή IBM, έναν αριθμό που τον αποτελούσαν εφτά δισεκατομμύρια ψηφία, αλλά κι από κείνη τη μακρινή έπαλξη κοιτάζοντας, το άπειρο έμοιαζε και πάλι να βρίσκεται σε ιλιγγιώδη απόσταση.
Ο Καρούζος μας έλεγε επίσης: "Το άπειρο είναι εκεί... Νά εκεί!". Κι έδειχνε, απ΄το καφενείο στην πλατεία Μαβίλη όπου καθόμασταν, απέναντι, στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ταύτιζε τρόπον τινά το άπειρο με το "μυθικό απέναντι" στο οποίο αναφέρεται ο Κάφκα στη γνωστή παραβολή του.
Μεθυσμένο κορίτσι, οι θάλασσες έχουν στεγνώσει κι εσύ δεν μ΄αναγνώρισες ακόμα; Εγώ είμαι. Ο ραούλ πένμαν. Ο άνθρωπος του φθινοπώρου, που μέσα σ΄αυτά τα χαμόκλαδα, μέσα σ΄αυτήν την άρνηση, μπροστά στο πρώτο θρο των φύλλων, ήθελα να πω // φτάνει, αρχίστε τα χάδια_
(somersault: η ανάποδη τούμπα που κάναμε παιδιά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου