[Το άγριο γεννά την οικειότητα]

Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει
Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α
Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα
Νὰ μὲ θυμᾶσαι

                         ( Ὀρυχεῖο, Μίλτος Σαχτούρης)

"Βράδυ αράχνης": Ο ιστός τυλίγει το πλανήτη με την ευγένεια του Αόρατου ενώ εσύ κάθεσαι στην καρέκλα σου σαν το πουλί στο δέντρο χαϊδεύοντας αυτό το ναυαγισμένο αίσθημα με τις πολλές σημαίες. Aυτή η οργανωμένη λήθη των καναλιών και των σόσιαλ μίντια, αυτή η ικανότητα να εκπλησσόμαστε ή να θλιβόμαστε κάθε μέρα εκ νέου, λες και ξαναανακαλύπτουμε κάθε πρωί τον κόσμο δεν χρειάζεται πολλά: μια 24άρα σύνδεση και μια ρουτινιάρικη περιδιάβαση στο timeline. Μέσα από κάτι τέτοια τρομερά κιβώτια σιγής σπουδαστή των θραυσμάτων, αλησμονείς και χαίρεσαι αστράφτοντας από γνώριμες λάμψεις, νερά κι αθάνατα πράγματα.
Απόψε, προκειμένου να διατηρήσεις το μυστικό σου θα θελήσεις να παραιτηθείς για λίγο από τη ύπαρξή σου για να γίνεις μια ζεστή βροχή και στήλη αίματος που δεν σωριάζεται. Δεν έχει φέτος άσπρο νόημα ο πάγος κι η αγάπη. Αυτό που είπαμε όνειρο δεν είν΄όνειρο και η πλατιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματική. Η λογική λοιπόν, είναι μια έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων·To άγριο είναι αυτό που γεννά την οικειότητα ξανά γεμίζοντας τον γαλάζιο χρόνο που είναι αθώος και μετρημό δεν έχει. Με τα μέλη του κορμιού του να ταξιδεύουνε στις άλλες εποχές, ο φετινός Δεκέμβρης συγχωρεί τον εαυτό του. Μένει ο ίδιος, ελάχιστος αλλά κι απέραντος μαζί, αφού έτσι γίνεται όταν χαθούν όλες οι πολικότητες και η «αιώνια στιγμή» μοιάζει «συνάμα» Αιώνια και στιγμή                                         

όπως όταν                                                                                                                                          

                       Σ΄έναν χρόνο μικρού αγοριού συμποσούνται δύο ή τρεις αιώνες_

(Δεν έχει φέτος άσπρο νόημα ο πάγος κι η αγάπη. Αυτό που είπαμε όνειρο δεν είναι όνειρο και η πλατιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματική. Προκειμένου να διατηρήσει το μυστικό του ο Raoul_penman αλησμονεί και χαίρεται αστράφτοντας από γνώριμες λάμψεις, νερά κι αθάνατα πράγματα· Με τα χείλη σχισμένα από κάτι τριαντάφυλλα που τον τυραννούσαν από παιδί και τα μαλλιά του ανάκατα με λάσπες κάθεται στην καρέκλα του σαν το πουλί στο δέντρο χαϊδεύοντας τα Ωμέγα του Μίλτου Σαχτούρη. Μαθαίνει έτσι από πρώτο χέρι ότι περισσότερο απ΄όλες τις αισθήσεις η αφή είναι αυτή που λυτρώνει, η πιο άσημη. aπόψε μέσα σε τρομερά κιβώτια σιγής έρχεται στις 21:00 σαν φλόγα και στήλη αίματος που δεν σωριάζεται e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/