// ανάγΚη, ιΔέα, Πράξη //

Θα ζωγραφίσω το φεγγάρι και ας μην έχει βγει. Θα φτιάξω ένα πλανήτη και μέσα του θα κλείσω: το όλο, το μισό, το τίποτα. Και θα υπάρξει. Θα ζωγραφίσω τη θάλασσα. Τα ψάρια, το βυθό, τα φύκια. Τα πλοία και ας μην τα χω ανεβεί. Θα φτιάξω φινιστρίνια και μέσα τους θα κλείσω: το πήγαινε, το έλα, το αταξίδευτο. Και θα υπάρξουν. Θα ζωγραφίσω τα δέντρα, το βουνό, τα σώματα. Τα πρόσωπα των ανθρώπων και ας μην τα χω φιλήσει. Θα φτιάξω στόματα και μέσα τους θα κλείσω: το γέλασε, το μίλησε, το κλάψε. Και θα υπάρξουν. Και ας μην ξέρω να ζωγραφίζω. Θα φτιάξω ένα κύκλο και μέσα του θα κλείσω: τους άλλους, τον κόσμο, εμένα. Και εκεί θα βρω τη θέση μου. Και θα υπάρξω.

πηγή: http://apiastosleizer.com/

(Mη λυπάσαι αυτό το πολυάσχολο τέρας: την απανθρωπότητα. Η πρόοδος είναι μια βολική ασθένεια. Απόψε ο raoul_penman μ΄ένα διαστημικό άρμα κόκκινης ταχύτητας θυμάται το ψάξε (ξεχνώντας τό βρές) και σαν θάλασσα κλέβει απόλυτα και επιδέξια την ανήξερη γη. Στο πρώτο πλάνο υπάρχει μια ερημιά με ανθρώπους ολόγυρα δίχως παρατάξεις που φωνάζουν «όχι άλλο χαρτονόμισμα». Στο δεύτερο: το σύνταγμα της ηδονής• εκεί  όπου επιτέλους η οποιαδήποτε ανθρώπινη κίνηση είναι αυτή που επιθυμεί η αμμουδιά. Στο τρίτο: ένα ποίημα σταθερού φωτός περιβάλλεται από σύννεφα που μοιάζουν ελέφαντες/αυτό δεν του δίνει ούτε ευτυχία ούτε δυστυχία/εν μέσω των αιτίων/ των απολυτρώσεων/ των αναστάσεων/φέρνει τη ψυχή στη μύτη για να νοιώσει τις μυρωδιές του ποτέ και του πάντα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/))