[Το να θυμάσαι μείον τη μνήμη: νά τ΄είναι ο έρωτας]

   Το ξενύχτι
είναι ένα παιδί που χασκογελάει με τη βλακεία.
Είναι
ο μέγας δυνάστης-
περίεργος φίλος.
Είναι το βασίλειο της αντίφασης.
Γάτα αυτάρεσκα αυτοσυγκεντρωμένη.
Είναι άσκηση
ψυχραιμίας και διάλυσης
πεδίο μάχης
λύσσα
ένταση
σιωπή.
όλοι οι θόρυβοι του κόσμου.

   Τα γράμματα σου,
καλύτερα,
ο γραφικός σου χαρακτήρας
παίζει το ρόλο
της φωτογραφίας.
Καλύτερα,
γεννάει ό,τι
καμιά φωτογραφία
Ποτέ και Πουθενά
δε θα γεννήσει.
Όλες τις στιγμές
και τα ταξίδια
και τις παραλείψεις.
Όλα ζωντανεύουν
ξεκάθαρα
χωρίς καμιά τεχνική βοήθεια
χωρίς κάτι έτοιμο.
Όπως έγιναν.

Ξενύχτησα
χαζεύοντας
τον γραφικό σου χαρακτήρα.

(τίτλος δανεισμένος από το καλοκαίρι σε σκληρό δίσκο του Ευγένιου Αρανίτση)

 

(Tο ποίημα μοιάζει με μιαν αντεστραμμένη στιγμή σιωπής, όταν το βλέμμα μένει έκθαμβο, ερωτευμένο, ερεθισμένο, απορημένο, συνεπώς λειψό: από τη θέα της σκηνής λείπει η καθησυχαστική ακρίβεια μιας βαθύτερης, μιας απόλυτης γνώσης. Απόψε λίγο μετά τις 21:00 η ματιά του raoul_Penman τραντάζεται αποσπώντας μια εικόνα αινιγματική, που την επεξεργάζεται στη συνέχεια για να της εξασφαλίσει ένα λόγο ύπαρξης, δηλαδή μια μεταφορά: κάποια σημασία. Η σημασία ωστόσο είναι, και πάλι αδύνατη. Δυνατή είναι μόνο η μουσική του ερωτήματος. Λοιπόν; Εκεί που η τάξη αδυνατεί, έρχεται ο μύθος _ε΄δώ: http://www.metadeftero.gr/)