[:Τάδε έφη ο χρωμογράφος]

Περνάει ένας άντρας που τον λένε Μπαμπά

μετά περνάει άλλος ένας. Μπαμπά, φωνάζεις

κι αυτός γυρίζει, παντοτινά γυρίζει, παντοτινά

τον φωνάζουν. Μπαμπά, αυτός γυρίζει, και

σε κοιτάζει, σαστισμένος, το πρόσωπό του

ένα κινούμενο ναυάγιο από δέρμα, ένα ερωτηματικό

έγκλειστο στη βαρύτητα,

ένας καρπός σκισμένος στα δύο, ένα άγριο ζώο

που δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τη ζούγκλα του.

Eleni Sikelianos /μετάφραση:Τόνια Κοβαλένκο

Πηγή: http://1-2.gr/2017/11/10/pshlafontas-ton-idiolekto-poihtiko-kosmo-ths-eleni-sikelianos/

Διαγράφοντας το τελευταίο τόξο της τελευταίας περιφέρειας σε έναν θάλαμο νέφωσης ο Raoul Penman ανακάλυψε ένα πράγμα: ότι ένα πράγμα (κάποτε είχε φεγγοβόλο στέμμα) ένα πράγμα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από Αληθές, και κάτι παραπάνω από Ψευδές, ένα πράγμα μπορούσε να φέρει το όνομά του μαζί με ένα μπιλιέτο από φώτα που τα λένε Δυνατότητες: Σε έναν θάλαμο νέφωσης, τα σωματίδια προδίδονται από την κίνηση, οι υδρατμοί αφήνουν ίχνη και τα ταρώ  στρέφονται προς το φως, όπως τα γράμματα της λέξης. Οι λέξεις είναι όμορφες όχι για την ακρίβειά τους, αλλά για το όνειρό τους: οι λέξεις είναι βέλη που κάνουν λούπινγκ ανάμεσα στη γη του κανενός και τους βαλτότοπους από σούρουπο σε σούρουπο, ανάμεσα στο σούρουπο και το χώμα –  εκεί όπου κανένα ζώο δεν διαχωρίζει  τον εαυτό του από την ημέρα. Απόψε ψηλαφώντας τον ιδιόλεκτο ποιητικό κόσμο της Eleni Sikelianos ανακαλύπτει μια λάμψη φωτός που χάνεται μεμιάς όταν η ύλη και η αντίθεσή της συναντιούνται [:το μερίδιό μας στην απέραντη νύχτα λίγο μετά τις 22:00 e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/]