[Υποκείμενο δεν]

Δεν θα μακρηγορήσω.

Ένας βράχος που μετεωρίζεται

μόνος μέσα στο σύμπαν

το καλύτερο που μπορεί να κάνει

είναι να θέτει στόχους

πάνω στο δόξα πατρί

των δεσμοφυλάκων.

Η επανάστασή μου εξαντλείται

στο να παίζω το Last Christmas

Δεκαπενταύγουστο.

Παραμυθιάζομαι ότι

η επανάσταση αρχίζει απ’ την τέχνη.

Εκτέλεσα το χρέος μου

ένα βράδυ

με σιγαστήρα

γιατί

κατάντησε συνήθεια.

Με καμινέτο

έλιωσα τα λίπη

και βούτηξα μέσα τους

το σκουπόξυλο

να μπαίνει και να βγαίνει

χωρίς αντίσταση.

Με τα χεράκια μου αφαίρεσα τα έντερα

με τα χεράκια μου τα ζύμωσα

με τα χεράκια μου τα κρέμασα γιρλάντα

στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Κατάπια χυλοπίτες επτανήσων

κι έδωσα το πιάτο

με την ξεραμένη σάλτσα

στην τσουγκράνα μάγισσα

να μου πει το πιάτο.

Δε θα διαβείς μεγάλη πόρτα, είπε

δε χωράς

τόσο κέρατο που σου ‘χουν ρίξει

τα φαινόμενα.

Πρέπει να βγεις απ’ το ενυδρείο, είπε

πρέπει να το κάψεις

το παιδί που κρύβεις μέσα σου

πρέπει να τ’ ακούσεις

μέσα στις φλόγες

να τσιτσιρίζει.

Ήθελα την κρούστα ραγισμένη

τα ηφαίστεια ενεργά

τη λάβα χυμένη

λευκή

στις πλαγιές.

Ήθελα έναν καινούργιο ήλιο.

Πήρα τον πρώτο πλανήτη

που βρήκα μπροστά μου

και τον έκαψα.

Στο Γκύτερσλο

ταίριαξα πιπεριές

και πήρα ζωή

στα προάστια της Μπογκοτά

σήκωσα Τσάμπιονς Λιγκ

με τη Σαουθάμπτον

στο Παγκράτι

κατέκτησα τον κόσμο

κι έσβησα απ’ το χάρτη

τον makis21.

Ασπάστηκα νεφέλη

τυλιγμένη συρματοπλέγματα

υγρή νεφέλη

τοξική νεφέλη

όμορφη

που απ’ το κελί της έβλεπε θάλασσα

κι αυνανιζόταν

μπροστά στο καθρεφτάκι της.

Άρεσα

σχολίασα

μοιράστηκα

έκανα την πάπια

σουφρώνοντας τα χείλη

έβγαλα τα μάτια μου

σε φύλλα υπολογιστικά

κοιμήθηκα στον καναπέ

με τα πιθηκάκια μου

κρεμασμένα στον σβέρκο

κι έκανα πρωτοχρονιά

με βεγγαλικά στο Σύδνεϋ

και βόμβες στο Χαλέπι.

(Ή μήπως ήταν

βεγγαλικά στο Χαλέπι

και βόμβες στο Σύδνεϋ;

Δε θυμάμαι)

Βόμβες που γίνονται τρικυμία

στην τρικυμία που γίνεται λάσπη

καταψύκτης

και αρματαγωγό

με πιθήκους αγκυλωτούς

που πιστοποιούν ότι ζω

με τα ζώα μου

μέχρι να πεθάνω

και να ζήσω

με παρθένες.

Το όνειρο ήταν πράσινο

κι έγινε στάχτη

οι πνεύμονες ήταν άδειοι

και γέμισαν λάσπη

η δικαιοσύνη ήταν τυφλή

από το ένα μάτι, κι εγώ

καρφώνω γαρίφαλα σε φελιζόλ

πετάω σερσέγκια με τηλεχειρισμό

ακούω το μπλε των αστραπών

και κόβω βασιλόπιτες

μέχρι το Πάσχα.

Η εκδίκησή μου εξαντλείται

στο να λέω ασυναρτησίες.

Παραμυθιάζομαι ότι

μια λέξη σκοτώνει καλύτερα

από 22άρι.

Δεν είμαι Ναβουχοδονόσορ

δεν είμαι Ζαχαρίας

δεν είμαι Φαντί Αμπού Σαλέχ ετών εικοσιοκτώ

δεν είμαι Ραζάν Αλ Νατζάρ ετών εικοσιένα

δεν είμαι Σαρλύ.

Είμαι απλά το αντίθετο του εαυτού μου

και καλώ τα πνεύματα με αναπάντητη

να πάρουν αυτά όταν μπορέσουν

που έχουν εξακόσια λεπτά προς όλους

κι εξακόσια μεγαμπάιτ το μήνα

για να σερφάρουν απεριόριστα

στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας.

Είμαι κερί.

Αναμένω.

Λιώνοντας.

Καίω λίγο-λίγο

την τριχιά της μυλόπετρας

που κρέμεται

ακριβώς από πάνω.

Και δεν θα μακρηγορήσω.

Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος

για να μακρηγορήσω.

Ένας βράχος που μετεωρίζεται

μόνος μέσα στο σύμπαν

το καλύτερο που μπορεί να κάνει

είναι να βρει μια ατμόσφαιρα

να εισέλθει μέσα της

και να αναφλεγεί

μέχρι διαλύσεως.

Τ ο  Σ ά ρ ω μ α  τ η ς  Χ ρ ο ν ι ά ς:  Προσαγωγή του Raoul Penman στην αίθουσα με κλωβό μεταφοράς κουταβιού. Ο χώρος μυρίζει σαβάνα από την εκδίκαση της προηγούμενης υπόθεσης, όπου ελέφαντας γκρίζος, ευτραφής, με μεγάλα αυτιά, χαυλιόδοντες και προβοσκίδα, προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι ελέφαντας. Τον λόγο παίρνει ο προσαχθείς που μπορεί να είναι και προσαχθείσα ή προσαχθέν. Δεν είναι Ναβουχοδονόσορ. Δεν είναι Ζαχαρίας. Δεν είναι Φαντί Αμπού Σαλέχ ετών εικοσιοκτώ, δεν είναι Ραζάν Αλ Νατζάρ ετών εικοσιένα δεν είναι Σαρλύ. Eίναι απλά το αντίθετο του εαυτού του και απόψε καλεί τα πνεύματα με αναπάντητη να πάρουν αυτά όταν μπορέσουν που έχουν εξακόσια λεπτά προς όλους κι εξακόσια μεγαμπάιτ το μήνα για να σερφάρουν απεριόριστα στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας. Είναι κερί. Αναμένει. Λιώνοντας. Καίει λίγο-λίγο την τριχιά της μυλόπετρας που κρέμεται ακριβώς από πάνω. Και δεν θα μακρηγορήσει. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για να μακρηγορήσει. Ένας βράχος που μετεωρίζεται μόνος μέσα στο σύμπαν το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να βρει μια ατμόσφαιρα να εισέλθει μέσα της και να αναφλεγεί μέχρι διαλύσεως [:ραδιοφωνική μεταφορά του βιβλίου «Η δολοφονία του Μαλτέζου και μια τίγρη» (εκδόσεις «Θράκα») του Αρτέμη Μαυρομμάτη λίγο μετά τις 22:00 εδώ:http://www.metadeftero.gr/ ]