(: τα μυθικά πλάσματα του νότου)

Άτιμο πράμα ο σινεμάς,

πόσο μάλλον με χειροποίητες ταινίες σαν κι αυτή (φτιαγμένη από μια κολλεκτίβα νεοϋρκέζων καλλιτεχνών που λέγονται Court 13) που ντοκουμεντάρει χωρίς όμως να πιθηκίζει το ορατό, αλλά το αντίθετο: άγρια και ρεαλιστικά, λυρικά και συγκινητικά: δημιουργεί το ορατό.

Χάνεσαι στα σκοτάδια του περιμένοντας να σε ξε-μελαγχολήσει, να σ΄απομακρύνει, έστω για λίγο, απ' την ζοφερή και πάντα υπό-αμφισβήτηση πραγματικότητα - σου, προβάλλοντας σου μιαν άλλη, πιο μακρυνή, πιο ξένη, ίσως και μια πιο ζεστή δόση ρεαλισμού  όπως σου υπόσχονται τα δελτία τύπου, κι αυτή..
Κι αυτή, μετά από ενενήντα λεπτά σε πετάει έξω, στους νιπτήρες στα πατώματα και στ΄ αυτοσχέδια μαγκάλια σου, στη γη κι ελευθερία που μαίνεται -τώρα, αυτή τη στιγμή- στις όχι και τόσο μακρινές Σκουριές σου,
στα δόντια των πιο - αιμοσταγών- μηχανισμών -  καταστολής που έχουν δει ποτέ τα μάτια σου - (μάτια μου;) - έτοιμοι να σε κάνουν λιώμα ανά πάσα στιγμή στ΄όνομα της "ανάπτυξης" και της "προόδου" τους, οι δικοί σου, οι κοντινοί σου, Βόνασοι..

Άτιμο πράμα ο σινεμάς που με ένα περίεργο, σχεδόν-τωρινό χρόνο

πετυχαίνει να σε μάθει με εικόνες που δεν είναι αλληγορικές αλλά ελεγειακές ότι στο ξέφωτο μπορεί κανείς να φτάσει αν πρώτα καταφέρει να κλέψει και μετά κουβαλήσει κάτι απ΄το αθώο κι αποφασιστικό βλέμμα αυτών που στέκονται όρθιοι στην απέναντι πλευρά του φράγματος. Αυτών που αρνούμενοι να απεμπολήσουν τη μνήμη του Κόσμου τους και που για μια αγκαλιά- θερμάστρα και μια λωρίδα γης επιμένουν να αντιστέκονται λυσσαλέα στη κυνική αρπακτικότητα εμπόρων, πολιτικών και "θεσμών". 

Αντιμέτωποι με τον "πολιτισμό" που βρίσκεται πίσω από το φράγμα, έναν "πολιτισμό" μεθυσμένο από τις χρηματοπιστωτικές αναθυμιάσεις της καμένης του γης που όλο τρέχει και βιάζεται να γυρίσει γρήγορα σελίδα πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις..αυτοί οι  έκπτωτοι με δική τους επιλογή πίνουν, γιορτάζουν συνέχεια, τα σπίτια τους είναι αυτοκατασκευές μέσα σε σχεδόν σκουπιδότοπους, ψαρεύουν με τα χέρια, τρώνε με τα χέρια [...]  επιμένουν:

(Και για να δΟύμε τώρα ποι-ός φοΒάται  τΟ λιώ-σ(ιμο )τω(ν) πάγ-ων;;))

Το εξάχρονο αγρίμι με το σλΟυρΠ υφάκι, μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι και ζώο, ότι τα κτήνη της νότιας αγριάδας θα βρίσκονται πάντα σε απόσταση αναπνοής, κι ότι το ένστικτο -πυξίδα που καταφέρνει να μας κάνει να μοιάζουμε κάπως - πιο - ανθρ ώ πινοι είναι αυτό που μας έκτισε και θα μας κτίζει:

(α)πό Την ύπΑρξη στο ρ(ή)μα κα(ι) όχ(ι) αΠό το ρή-μα στη(ν) ύπΑρξη.

είπα.