Μας το φώναξε πρώτος ο Καρούζος*, το φωνάζουμε κι εμείς ξανά απ΄την αρχή: η φτώχεια της τσέπης δεν είναι τίποτα μπροστά στις υπόλοιπες φτώχειες. Την φτώχεια (την σκληρότητα) της καρδιάς, την φτώχεια (την σκλήρυνση) της σκέψης. Η αξιοπρέπεια δεν έχει ούτε τσέπες ούτε πορτοφόλι. Η αξιοπρέπεια κυκλοφοράει παντού γυμνή, γι αυτό είναι μόνιμα εκτεθειμένη στους Pretendέρηδες και στους βιαστές, γι' αυτό είναι μόνιμα ματωμένη και γεννιέται πάντα ξανά και ξανά απ' τις ίδιες της τις πληγές.
Η κατάκτηση της ζωής μας απ΄το εμπόρευμα, και μάλιστα όχι απλά - απ΄ - το - εμπόρευμα - σαν - πράγμα αλλά η κατάκτηση των ζωών μας απ' τη λύσσα να κάνουμε τους Άλλους "πράγματα", αυτός ο έσχατος καπιταλιστικός νεωτερισμός που καταστρέφει ήδη, και προορίζεται να καταστρέψει ακόμα περισσότερο οποιοδήποτε πραγματοποιημένο υποκείμενο - αυτή η αισθητικά και συναισθηματικά εξαθλιωτική συνθήκη - θέτει στις καινούργιες προλεταριακές συνειδήσεις, έστω στα πρώτα τους σκιρτήματα, ένα ερώτημα που οι ταξικοί μας προγόνοι δεν αντιμετώπισαν ποτέ πριν σε τέτοια έκταση και ένταση: το ερώτημα της ηθικής. Της - προλεταριακής ηθικής - της ηθικής των δημιουργών του πλούτου - ανεξάρτητα από φύλο, φυλή ή ηλικία.
(-όποιος τώρα στη λέξη ηθική καταλαβαίνει "ηθικολογία" είτε είναι ανόητος είτε ξοφλημένος και παρακαλείται όπως παραιτηθεί από την ανάγνωση του παρόντος post ΤΩΡΑ!,
για το καλό όλων μας!- )
Αν λέγεται, προλεταριακή πολιτική η (επαναστατική) θέληση και κατασκευή της λειτουργίας ενός (μελλοντικού) κόσμου που θα ανήκει στους δημιουργούς του αφού ξεμπερδέψουμε από τους σφετεριστές του, λέγεται προλεταριακή ηθική η (άμεσα - αναγκαία ) εδραίωση του σχετίζεσθαι σ΄έναν (τωρινό) κόσμο που αιμορραγεί και παραπέει. Πιο σωστά: σ΄έναν τωρινό κόσμο όπου η τάξη μας αιμορραγεί και παραπέει!
Υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη - ανάγκη που δεν θα τη δεις πουθενά γραμμένη - ξεπεράσματος αυτής της υπαρξιακής αντίθεσης που μας έχει χαρίσει, στον καθένα και την καθεμιά χωριστά κι όλους μαζί, σαν προσωπική κόλαση, η καπιταλιστική "ανάπτυξη": της πόλωσης ανάμεσα στη δημιουργία και το σφετερισμό. Ανάμεσα στη χαρά και την ενοχή. Της πόλωσης που είναι ενεργή καθημερινά, μέρα νύχτα, στις μικρές θλιβερές ζωές μας. Μόνο ό,τι χαρίζεις είναι δικό σου πρέπει να γράφει στη σημαία του σύγχρονου προλεταριάτου που δημιουργεί όχι μόνο στη μορφή "εργασία" αλλά σε κάθε μορφή των κοινωνικών σχέσεων, στην φιλία, στον έρωτα, στη γνώση, στη γιορτή, στην ανακούφιση της θλίψης..
Η έκκληση στη προλεταριακή ηθική δεν οφείλεται στην a priori παραδοχή ότι οι 'οι εργάτες είναι καλοί άνθρωποι'. Όχι!! Στηρίζεται στη σιγουριά πως μόνο οι δημιουργοί μπορούν να είναι γενναιόδωροι. Απ΄αυτούς / αυτές που μαγειρεύουν (για τους άλλους), ως αυτούς κι αυτές που κτίζουν (για τους άλλους), ως οποιονδήποτε κουράζεται, λερώνεται και ματώνει (για τους άλλους).
Το προλεταριακό ηθικό (κι εντέλει αισθητικό) πλεονέκτημα, η γενναιοδωρία δηλαδή εκείνου που μπορεί να μοιραστεί και να χαρίσει χωρίς κανένα αντάλλαγμα και χωρίς καν σκέψη ή υπολογισμό ανταλλάγματος δεν γεννιέται μαζί με την "πρόσληψη" ή την κάρτα ανεργίας. Αν ήταν έτσι δεν θα είχε γεμίσει η τάξη μας με μικροαστούς..
Σύντροφε, θα κατεδαφίσουμε ποτέ την κοινωνική μας δυστυχία; Χρωστούμε την πάλη βεβαίως. Αύριο περιμένω να συναχτούμε χαρούμενοι, για να γλιτώσουμε τη διαλεχτική της επαναστατικής αιθρίας απ΄τις ανούσιες θεωρητικές συζητήσεις. Κάθε καλό στην οργή του λαού κι ας αναπνέουμε οράματα.. μα γι΄αυτό ακριβώς δεν είμαστε οι καλύτεροι της Ιστορίας;
(εργάσου τώρα στου εαυτού την εκμηδένιση_
Το θέμα δεν είναι η ανάπτυξη σοσιαλιστικής ιδεολογίας
(αυτό είναι εύκολο)
το θέμα είναι η ανάπτυξη σοσιαλιστικής ψυχολογίας
(αλλ΄αυτό είναι δύσκολο).
Νίκος Καρούζος*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου