/ συναίσθηση σε τζι μείζονα /

με κάτι μέσα σου ένας τζίτζικας μας δένει_

(Τί τραγουδάει ο τζίτζικας τώρα, ετούτη τη στιγμή που σου γράφω; Τραγουδάει άραγε το Ο Καθένας από Σας Τους Ανθρώπους Είναι Καθρέφτης Για Τα Ονόματα Των Άλλων;  Ή μήπως το Αν Ο Άνεμος Ήταν Πιο Τρυφερός Θα ΄Χε Φυτέψει Κυπαρίσσι Στη Μέση Της Θάλασσας; Ή - μπορεί το Η Σκέψη Είναι Η ΄Αρνηση Να Δεχτούμε Αυτό Που Συμβαίνει Μπροστά Μας...*))

Όραμα πένθιμης κοινωνίας. Τί δεν καταλαβαίνεις; Το κήρυγμα μέσα στις βεράντες του Ιούλη έχει ήδη σπάσει στα δύο. Το έντομο γίνεται μια Μεταφορά Εκείνου που αγγίζουμε δίχως να "πιάνουμε".

Η αλήθεια είναι πως τα τζιτζίκια, οι μπαλάντες και τα νανουρίσματα της Κατερίνας Φωτεινάκη τραγουδάνε για το Ανέλπιστο: To χωρίς ελπίδα αλλά εφικτό.

Μέσα σε τούτα τα τραγούδια όλοι και όλα είναι γέννημα θρέμμα ξηράς και θαλάσσης αυθεντικής. Η δημιουργός τους φαίνεται να ξέρει καλά πως το λιβάδι είναι λιβάδι, κι ότι η θάλασσα που βλέπει είναι απλώς ο Τρόπος που το λιβάδι καθρεφτίζεται μέσα της.

Απ΄όλους τους  ποιητές που διαλέγει να μελοποιήσει η Κατερίνα Φωτεινάκη, καταφέρνει και κλέβει το μυστικό της κοιναισθησίας (το απόλυτο ξάφνιασμα!). Στη συνέχεια με μια περιπαιχτική διάλεκτο από φωτεινές αντωνυμίες το καταγράφει σε παρτιτούρες αντιστοιχώντας φθόγγους σε μορφές, σε γεύσεις και σε απαλότητες βελούδου. Αντι-καθρεφτίζει δηλαδή μια Φύση που ειναι Γλώσσα, ποταμάκια από τις έξι και μια τύψεις για τα Ρω του έρωτα. Το τοπίο γίνεται λέξεις και θυμάται τη Σαπφώ να χορεύει γυμνή γύρω απ΄τ΄όνομα της.

Θυμήσου κάτι ανέφικτο επαναλαμβάνουν τα κυπαρίσσια εν χορώ και στον καθρέφτη της απόλυτης χλόης ανοίγουν ήρεμα το ναί και το όχι της φωνής του κηπουρού..

Τώρα πες μου τη λέξη τζίτζικα ή σώπα! ))

Υ.Γ. Τί να τα κάνεις τα αινίγματα; Τί να τις κάνεις τις εξεγέρσεις; Το περίπου διέφυγε, το κάτι ξεψύχησε, το κάπου χαροπαλεύει· εσύ θα είσαι η κληρονόμος της λέξης. Το κλειδί το αφήνω στη χλόη, γιορτής περίσσευμα· κάτω απ΄ το link του νοήματος.

αν/υπάρχεις/βάλτο_

 

*Ευγένιος Αρανίτσης