[έλα στη ν΄θκτα]

Ό)σο πα]λιώνω τ]α καλοκαίρια μου κατεδαφίζονται στη σειρά. Μ)ε το ένα χέρι γεμάτο παπαρουνόσπορους και τ΄άλλο καλυμμένο με μέλι, το μόνο που θέλω είναι να γράψω εκατό φορές το «επιτέλους στεριά» και να το βάλω στο πιο στεγνό συρτάρι της πιο στεγνής ντουλάπας για τότε που κούμπωσα πάνω σε άνθρωπο πιο τέλεια κι από σέλα σε άλογο των πλέιμομπιλ. Κι όμως. Προχθές συναντηθήκαμε πάλι απρόοπτα στη Σόλωνος, 2 νούμερα δίπλα από κάτι ευυπόληπτα ιατρεία και 2 ορόφους πάνω από κάτι ανυπόληπτα μπουρδέλα. Χαιρετηθήκαμε αχνά μέσα από ένα Dm-4,4.35 τηλεφακό ελεύθερου σκοπευτή που περίμενε να ξεζαλιστούμε, να φύγουμε από μπροστά, τον εμποδίζαμε, (δεν βλέπαμε;) έβγαζε την αγάπη του φωτογραφία. Στη γωνία τέσσερις διάδες, χασκογελούσαν λες και ήξεραν. Με μάλωσες, είπες πως τα είχα όλα λάθος, πως ο) λυρισμός έπρεπε να έχει μολυβοθήκη τις τρύπες του ανθρώπι)νου σώμα)τος. Kαι τελοσπάντων, είπες, το μέλι είναι μνήμη γινόμενη μύθος. Το μέλι είναι ένα συντηρητικό, εμποδίζει τη μνήμη να είναι εκρηκτική αναγκάζοντας τα πράγματα να αντέχουν αφύσικα. Το μέλι είναι ο εχθρός της παροδικότητας. Ρώτησα για την ηλικία σου. Το μέλι είπες είναι μια δύναμη του φωτός· απ΄ το χέρι μας τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του: είμαστε φίλοι. Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ’ τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά: με το ένα του χέρι γεμάτο παπαρουνόσπορους και το άλλο καλυμμένο με μέλι ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα του. Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί, η ανησυχία να χτυπά την καρδιά. Είναι καιρός να είναι καιρός. Είναι καιρός.

 

(Η πραγματική ζωή, μας λέει ο Κάρλος Φουέντες, απουσιάζει, χρειάζεται να επινοήσουμε γι άλλη μια φορά το κόσμο, να ανακαλύψουμε και πάλι, ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως , λογικός. Γελοιοποιεί τις συμβάσεις και τις τελετουργίες και τραγουδάει την ελευθερία με όλους τους δυνατούς τρόπους.

aπόψε στις έντεκα o raoul_penman εγκαινιάζει το παιχνίδι των παιχνιδιών – to ίδιο το κουτί της Πανδώρας: Το Κουτσό. eδώ: http://www.metadeftero.gr/ ))