[η δεύτερη συναίσθηση]

: Η ζωή, σαν σχόλιο κάποιου άλλου πράγματος που δεν μπορούμε να το φτάσουμε, παρόλο που βρίσκεται στη εμβέλεια του άλματος που δε θα κάνουμε.
  Η ζωή σαν ένα μπαλέτο με ιστορικό θέμα, μια ιστορία για ένα βιωμένο γεγονός, ένα βιωμένο γεγονός πάνω σε ένα πραγματικό γεγονός.
 Η ζωή, φωτογραφία του νοουμένου, κατάκτηση στο σκοτάδι (γυναίκα ή τέρας;), η ζωή, προξενήτρα του θανάτου, υπέροχη τράπουλα, ταρώ με χαμένους κώδικες που κάτι γέρικα χέρια με λεκέδες υποβιβάζουν σε θλιβερή πασιέντζα.
                                                                                                        (Julio Cortazar.)

(O] Benjamin είπε κάποτε πως η πρώτη εμπειρία του κόσμου που έχει ένα μικρό παιδί δεν είναι ότι «οι ενήλικοι είναι πιο δυνατοί, αλλά ότι το ίδιο είναι ανίκανο για μαγεία». Το κουτσό είναι ένα  παιχνίδι, όπως κι όλο το βιβλίο του Κορτάσαρ, βέβηλο. Μέθοδος η ειρωνία, ο αυτοσαρκασμός, η ασυναρτησία, η φαντασία που δεν υπηρετεί τίποτα και κανέναν. Απόψε στις 23:05 ακριβώς, ο raoulpenman σχεδιάζει τη mandala του και ταυτόχρονα τη διατρέχει, επινοεί τον εξαγνισμό αυτοεξαγνιζόμενος κι απομακρύνεται άπαξ διά παντός από την παιδική θλίψη· καθήκον κάθε φτωχού λευκού “σαμάν» με νάυλον σωβρακάκι. Τελικά, όπως πάντα, πρόκειται για μια πράξη πίστεως e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/