[Urphằnomene]

 

 

H]χογραφούνται όλα αυτά που δεν προλαβαίνεις την ημέρα (ή τη νύχτα): Η σκέψη αυτή, θρεφόμενη από το παρόν, δουλεύει μαζί με τα «θραύσματα σκέψης», που μπορεί να αποσπάσει απ’ το παρελθόν και  να συγκεντρώσει γύρω της. Όμοια, όπως μας λέει η Χάννα Άρεντ, με αλιέα μαργαριταριών, που κατεβαίνει στον βυθό της θάλασσας όχι για να ανασκάψει τον βυθό και να τον φανερώσει, αλλά για να απελευθερώσει τα πλούσια και παράξενα, τα μαργαριτάρια και τα κοράλλια απ’ τα βάθη και να τα φέρει στην επιφάνεια, η σκέψη αυτή καταδύεται στα βάθη του παρελθόντος- μα όχι για να το αναβιώσει όπως ήταν και για να ξαναζωντανέψει σβησμένες εποχές. Αυτό, που καθοδηγεί τούτη τη σκέψη, είναι η πίστη ότι, παρ’ όλο που η ζωή υπόκειται στην φθορά του χρόνου, η διαδικασία μαρασμού είναι συνάμα και διαδικασία αποκρυστάλλωσης, ότι στο βυθό της θάλασσας, στον οποίο βυθίζεται και διαλύεται ό, τι ήταν κάποτε ζωντανό, ορισμένα πράγματα «αλλοιώνονται από τη θάλασσα» και επιβιώνουν σε καινούριες αποκρυσταλλωμένες μορφές και σχήματα, ανέγγιχτα από τα στοιχεία της φύσης, και θαρρείς πως περιμένουν τον αλιέα μαργαριταριών, που θα κατέβει μια μέρα ως αυτά και θα τα ανεβάσει στον κόσμο των ζωντανών – με τη  μορφή «θραυσμάτων σκέψης», πραγμάτων «πλούσιων και παράξενων» και ίσως μέχρι με την μορφή παντοτινών Urphằnomene_
(Χάννα Άρεντ: Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς, εκδόσεις Νησίδες).

Α]υτό που φαίνεται παράδοξο σ΄όλα όσα δικαιολογημένα καλούνται ωραία είναι το γεγονός ότι εμφανίζονται (schriften I,349) και το παράδοξο αυτό -ή απλούστερα, το θαύμα της εμφάνισης- θα είναι και απόψε το κυριότερο μέλημα του Raoul_penman. Ό,τι κι αν ακούσεις λίγο μετά τις έντεκα καθώς θα πέφτουν τα μικρά, λεία βότσαλα θα είναι ο ψίθυρος της Χαμένης Ενότητας, που επιστρέφει σαν σύνθεση ή ακόμα χειρότερα, σαν συναίρεση όλων των διαβαθμίσεων του ποιητικού φάσματος, γνωστή στην πιάτσα κι ως "συμμετοχικός νόμος" -ποιος στη χάρη σου, μπαγάσα! (ή το ανάποδο: κουράγιο!) e΄δώ:http://www.metadeftero.gr/