"Ας μην αφήσω πίσω μου ό,τι δεν είναι πλέον παρελθόν..."

 >Με την α λ ή t h ε ι α συμβαίνει αυτό το παράδοξο: Είν΄αρχικά αόρατη, αν και το όνομά της (α-λανθάνω) θα πει "Αυτό Που Δεν Είναι Κρυμμένο". Μολονότι δεν είναι κρυμμένη, εμείς δεν τη βλέπουμε. Πρέπει λοιπόν να την ονειρευτούμε.
  Όλα τα πράγματα δεν πρέπει να θεωρούνται απαραιτήτως αληθινά. Η ροή των εικόνων της τηλεόρασης, για παράδειγμα, δεν παρουσιάζει κάτι αληθινό. Η αγάπη, το χιούμορ μερικών γέρων που μιλούν στις παντόφλες τους, η γεύση της λέξης "Ιούνιος" που στάζει απ΄το βερίκοκο, η συγκίνηση που προκαλεί το καλοκαιρινό λυκόφως σαν πυρετός στον αυχένα, η ομορφιά του ήχου της αραβικής γλώσσας όταν την μιλάνε ορφανά παιδιά - όλα αυτά είναι αληθινά. Οι καμπύλες της φράσης " Σ΄αγαπώ περισσότερο και από το Σσσσσς που μου λένε τα μάτια σου!" είναι αληθινές.
 Αληθινό είναι το γεγονός ότι για να κερδίσεις μια μάχη πρέπει να πας εκεί ξυπόλυτος, όπως η συννεφιά της περασμένης Δευτέρας. Αληθινό είναι ό,τι περιέχει Νόημα, δηλαδή αυτό στο οποίο διακρίνουμε βαθύτητα, διότι μόνο αν βυθιστεί στο νερό το κουπί μοιάζει σπασμένο στα δύο (μισό για την κίνηση και μισό για το όνειρο του βαρκάρη).
  Αληθινός είναι ο Κόσμος όπως τον έβλεπε ο Ορφέας, αν θυμάμαι καλά, τη στιγμή που φιλούσε την Ευριδίκη για πρώτη φορά και η γλώσσα του μετρούσε τα δόντια της ένα ένα, και τα 32. Μες στο συκώτι της Ευριδίκης έσπαγε αθόρυβα ο εγωισμός του Ορφέα σε χίλια κομμάτια και πετάγονταν οι σπόροι ενός ώριμου ροδιού. Το βάθος της αλήθειας γίνεται πυροτέχνημα όπως η χλωρίδα της Μυτιλήνης. (Διότι εκεί, στη Μυτιλήνη, ζει ακόμη και μεγαλώνει μες στα μικρά του βατραχοπέδιλα το εντέκατο έτος της πρώτης, της αληθινής μου αγάπης_

(Το φιλμ Inception, ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο David Sylvian, η λύρα του Ορφέα και το Θαύμα που είδα...)