η αισθητική της σιωπής

 

 

 

***

 

 Ο Ρεμπώ έχει πάει στην Αβυσσυνία για να κάνει την τύχη του με το εμπόριο των σκλάβων. Ο Βιτγκενστάιν μετά από ένα διάστημα που εργάστηκε σαν δάσκαλος σ΄ένα χωριό, διαλέγει τη ταπεινή δουλειά του νοσοκόμου.Ο Ντυσάν στρέφεται στο σκάκι. Αυτήν την παραδειγματική αποκήρυξη του ταλέντου τους ο καθένας τη συνοδεύει συμπληρωματικά με τη δήλωση ότι θεωρεί τα προηγούμενα επιτεύγματα του στην ποίηση, στην φιλοσοφία ή στην τέχνη σαν μηδαμινά, χωρίς σημασία.

 

 Αλλά αυτή η επιλογή τους μιας οριστικής σιωπής δε μηδενίζει τη δουλειά τους. Αντίθετα προσδίνει αναδρομικά μια πρόσθετη δύναμη και κύρος σε ό,τι διακόπηκε. Η απάρνηση του έργου τους γίνεται μια ακόμα αιτία επιβεβαίωσης του έργου τους, ένα δίπλωμα αναμφισβήτητης σοβαρότητας. Αυτή η σοβαρότητα έγκειται στο ότι δε θεωρείται η τέχνη (ή η φιλοσοφία ασκημένη σαν μια μορφή τέχνης) σαν κάτι του οποίου η σοβαρότητα διαρκεί για πάντα, σαν ένας "σκοπός", σαν ένας σταθερός φορέας πνευματικών φιλοδοξιών. Η πραγματικά σοβαρή στάση είναι αυτή που θεωρεί την τέχνη σαν ένα "μέσον" προς κάτι που μπορεί ίσως να επιτευχθεί μόνο εγκαταλείποντας την τέχνη· κρίνοντας την τέχνη με λιγότερη ανοχή, η τέχνη είναι ένας ψεύτικος τρόπος ή (η λέξη ανήκει στον Νταντά καλλιτέχνη Ζακ Βασέ) μια ανοησία.

 Αν και όχι πια μια εξομολόγηση, η τέχνη είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε μια απελευθέρωση, μια άσκηση στον ασκητισμό. Με την βοήθεια της ο καλλιτέχνης εξαγνίζεται - από τον εαυτό του και, στο τέλος από την τέχνη την ίδια. Ο καλλιτέχνης (αν όχι η ίδια η τέχνη) είναι ακόμα στρατευμένος σε μια προοδευτική κίνηση προς το "καλό". Αλλά ενώ πριν το καλό για τον καλλιτέχνη ήταν να κυριαρχήσει πάνω στην τέχνη του και να ολοκληρωθεί μέσα σ΄αυτήν, τώρα το πιο σημαντικό γι΄αυτόν είναι να φτάσει στο σημείο όπου οι σκοποί αυτοί παύουν να έχουν μια οποιαδήποτε σημασία γι΄αυτόν, από την συγκινησιακή άποψη και την ηθική, και το να μένει σιωπηλός του δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να προσπαθεί να βρει τη δική του φωνή στη τέχνη.
                                                                  
                                                                        ***                 
                                                                                                                              (Σούζαν Σόνταγκ)

Υ.Γ Και μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες..(ξέρεις εσύ)

 το playλιστ:

00. αρένα - δανάη παναγιωτοπούλου
01. corpus christi carol - jeff buckley
02. warm canto - mal waldron
03. you look like rain - morphine
04. strange fruit - billie holiday (tricky re_mix)
05. heart.attack and vine - tom waits
06. 6.π.μ - στέρεο νόβα
07. ρέκβιεμ για το νίκο - ωχρά σπειροχαίτη
08. μολότοφ - δανάη παναγιωτοπούλου
09. prime of life - pascal comelade
10. monochrome - dominique a./yiann tiersen
11. λαθρεπιβάτης - παύλος παυλίδης
12. forbidden colours - david sylvian
14. rising - lhasa de sela
15. να - λάκης παπαδόπουλος