[:το ποτάμι της ηλικίας μας κοιμάται / Θα πάρετε ένα μπουκέτο;]

δωσ’ μου έναν κήπο πιο χαλαρό. περιορίσου να είσαι εσύ ο κήπος και ξεκίνα σαν τροχός λούνα-παρκ  τεράστιος  να κυλήσεις όπως στην κωμωδία και στο σινεμά κατά την προβλήτα: να είναι νύχτα και τα λαμπιόνια να θέλουν να βυθιστεί υπομονετικά ο τροχός στην θάλασσα, και τα λαμπιόνια να μη σβήνουν, να ανάβουν και κάτω απ΄το νερό σαν κουμπιά. αυτός να είναι ο κήπος που θα μου έχεις δώσει.
[σωτήρης κακίσης]

φωτογραφία: https://danilodiprizio.com/

Απόψε η μνήμη καθηλώνει. Επιμένει σε μέρη που ποτέ δεν πήγε, εκεί, σαν η ζωή να ήταν πιο ευτυχισμένη μόνο και μόνο γιατί θα ήταν διαφορετική.  Ας πούμε αν όχι κελάρι, σοφίτα. Αν όχι πέτρινοι τοίχοι, τότε γυάλινοι τοίχοι. Υπάρχουν ιστορίες που διέπουν την αποψινή εκπομπή: η επιστροφή του πατέρα, οι εραστές που περπατούσαν ένα χρόνο ο ένας στα βήματα του άλλου χαμένοι, σοκαρισμένοι. Αγάπη δοσμένη στην ντροπή. Τώρα βηματισμοί στα βότσαλα. Τώρα μουσική από άλλο δωμάτιο, ο τρόπος που κρέμεται στον αέρα, ο τρόπος που λαμπυρίζει, ο τρόπος που οι καθρέφτες αφήνουνε να κυλήσει το είδωλο του Raoul ανάμεσά τους: έγκαυμα κάτω απ΄το δέρμα αυτό το ξέσκεπο βλέμμα. Καίνε τα καλάμια. Καπνός ανακατεύεται με τη θάλασσα.

[μαζί με Σωτήρη Κακίση, David Harsent, Υρώ Καζάρα και Νίκο Παναγιωτόπουλο λίγο μετά τις 22:00 εδώ: http://www.metadeftero.gr/]