Σάββατο 31 Μαΐου 2014

[ανοίγοντας τα γράμματα του γείτονα]

Δεν έκανε δεκτή / ο Φώτης Κουβέλης  / την παραίτηση του Φώτη Κουβέλη ..

Συνέβη σ΄ ένα μικρό δήμο της Αθήνας· ως ο πιθανός ένοχος ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, ένας χιλιαστής λυντσάρεται άδικα· ήταν ο μόνος που επισκεπτόταν, εδώ και δύο χρόνια μια γριά, που βρέθηκε σφαγιασμένη στο σπίτι της. Ο χιλιαστής της μιλούσε για ώρες, ενώ εκείνη κοιτούσε το κενό_

 
 (ρεμίξ: Θοδωρής Ρακόπουλος, Βασίλης Νικολαίδης, Raoul Penman, οι Συνθήκες)

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

[μεταξύ του φωτός και της σκιάς]



«Η δικαιοσύνη που θέλουμε είναι η συνεχής και η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας. Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο κάποιος από μας να πεθάνει, έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει. Έτσι, έχουμε αποφασίσει ότι σήμερα, ο Marcos πρέπει να πεθάνει. Και σε αυτές τις πέτρες που έχετε αφήσει στον τάφο του, θα μάθετε να μην πουλήσετε τον εαυτό σας, να μην παραδοθείτε και να μην ενδώσετε. Στις 2:08 π.μ., δηλώνω ότι ο Εξεγερμένος Μάρκος - ο αυτοαποκαλούμενος υποδιοικητής από ανοξείδωτο χάλυβα - παύει να υφίσταται»

Στιγμές αργότερα η φωνή του πρώην υποδιοικητή ακούστηκε και πάλι, αλλά εκτός σκηνής, λέγοντας: «Καλημέρα σύντροφοι. Το όνομά μου είναι Γκαλεάνο. Εξεγερμένος Γκαλεάνο. Μου είπαν ότι, όταν θα ήταν να γεννηθώ και πάλι, θα ήταν συλλογικά».
 (Yποδιοικητής Μάρκος, 25 Μαϊου 2014).
http://floweroftheword.wordpress.com/

 ***
:και μου το΄λεγε προχτές ο Raoul, ότι το φυτό που πλησιάζει περισσότερο το δέρμα τ΄ ανθρώπου είναι ο κάκτος· πίσω απ΄τ΄ αγκάθια ο φλοιός του είναι τρυφερός, έτοιμος να χυθεί προς τα έξω. ο κάκτος μπορεί να κρατήσει μαχαίρι, όταν χρειαστεί να μεταμορφώσει τη σκιά του, μπορεί να περπατήσει προς το ρυάκι σαν τρίαινα: ο κάκτος με την πράσινη ανθρώπινη συμπεριφορά του γίνεται κομμουνιστής_



( remix: υποδιοικητής μάρκος, εξεγερμένος γκαλεάνο, σωτήρης κακίσης, raoul penman, robert wyatt )

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

(άκου:)

 
 
 
 
 
 
Θίγομαι σαν επαγγελματίας απ΄τις διαδόσεις ότι δεν είμαι ελεύθερος, ότι προτιμώ να σκοτώσω παρά να σκοτωθώ, ότι τις καλύτερες μου λέξεις τις κρύβω μέσα στις φλέβες μου κι ας επιμένουν οι πλούσιοι πια να με κεράσουν, οι φτωχοί να με κεράσουν. Χιλιάδες πρώην πασόκοι σατανιστές έχουν να λένε το κοντό τους και το μακρύ τους για το ταξίδι μου της μακριάς ημέρας μες στην νύχτα· γι΄αυτήν την τελική μου νίκη. Μόνο η μουσική πια, η δική σου, έχει σκιά και δροσιά κι ένα ξέφωτο να ξαπλώνω ησυχασμένος μέσα στην κίνηση του πόθου μου. Σπλάςςς κάνουν οι βουτιές μέσα μου_ σαν όνειρο και σαν βυθός· πάνω απ΄οτιδήποτε θέλω, πάνω απ΄οτιδήποτε επιπλέει. Σύγκορμος α_μήχανος και ερασιτέχνης. Εκπέμπω και φυσάω, βρέχομαι και ηρεμώ_εδώ: http://metadeftero.gr/
 
  

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

(:θα πω κι εγώ ένα σιγανό / μην μας ακούσει ο μπάτσος)


Να περπατήσουμε μοιράζοντας την απόσταση. Να ξεκινήσω εγώ απ’τα Εξάρχεια κι εσύ απ ‘το Θησείο. Να βρεθούμε στη μέση, να παραβγούμε στο πλακόστρωτο. Εγώ με γοργό βήμα να διανύσω τη μεγαλύτερη απόσταση για να σε ξεκουράσω. Να πεις «Πάμε στο πλάι που έχει σκιά». Να προσπεράσουμε το περίπτερο που δροσίζει τους τουρίστες που χαζεύουν τις καρτ-ποστάλ με τους καυλωμένους σάτυρους. Να σου αγοράσω χαϊμαλιά, να στα κρεμάσω στον όμορφο λεπτό λαιμό σου και στα δυνατά χέρια σου και να μου μιλήσεις για τη «Χαμένη Άνοιξη». Να σταθούμε ακούγοντας τον κιθαρίστα «Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα». Παρακάτω θα θαυμάσουμε το «στήσιμο» κάποιου εύζωνα. Θα μοιάζει πότε άγιος και πότε σατανάς. Θα πλησιάσω στ΄αφτί του για να του ψιθυρίσω ένα σιγανό: Φίλε, κάτω απ΄τη βουλή η αμμουδιά. Κι ύστερα θα τον αφήσω ακίνητο, έκθεμα ενός υπαίθριου μουσείου, θα σκύψω και θα κολλήσω στα πόδια του, δίπλα απ’το αριστερό του τσαρούχι, μια μικρή ετικέτα που να λέει:

[Ή όλα ή ό,τι μας δώσουνε]

Κι αν ο Γιώργος Β. Μακρής επιθύμησε στα νιάτα του να ανατινάξει τον ιερό βράχο, εμείς να προτείνουμε κάτι άλλο. Να τινάξουμε στον αέρα τo φολκλόρ αυτού του τσιμεντένιoυ μνημείου, γκρεμίζοντας την πόλη. Βομβιστές εμείς του «ένδοξου» και του «καθαρού» φίλε μου. Να αφήσουμε μονάχη της την ομορφιά, μονάχη της μες στα δέντρα και στους ανθρώπους. Έξι μόνο λεπτά αρκούν. Έξι λεπτά της βόλτας μας φτάνουν για να το καταλάβεις. Η χώρα θα σωθεί.  Όχι απ’ τους άλλους. Σίγουρα όχι! Αλλά ούτε κατ’ ανάγκη κι από εμάς. Θα σωθεί μόνη της, το ξέρει και μπορεί, γιατί η ομορφιά έχει το ένστικτο της επιβίωσης, έχει την κλίση, το ταλέντο, την τάση για ζωή.

(ρεμίξ απ΄τα http://kospanti.wordpress.com/ , http://apiastosleizer.com/ , κάτι δικά μου και το παρακάτω_
 

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

/ συναίσθηση σε τζι μείζονα /


με κάτι μέσα σου ένας τζίτζικας μας δένει_

(Τί τραγουδάει ο τζίτζικας τώρα, ετούτη τη στιγμή που σου γράφω; Τραγουδάει άραγε το Ο Καθένας από Σας Τους Ανθρώπους Είναι Καθρέφτης Για Τα Ονόματα Των Άλλων;  Ή μήπως το Αν Ο Άνεμος Ήταν Πιο Τρυφερός Θα ΄Χε Φυτέψει Κυπαρίσσι Στη Μέση Της Θάλασσας; Ή - μπορεί το Η Σκέψη Είναι Η ΄Αρνηση Να Δεχτούμε Αυτό Που Συμβαίνει Μπροστά Μας...*))
Όραμα πένθιμης κοινωνίας. Τί δεν καταλαβαίνεις; Το κήρυγμα μέσα στις βεράντες του Ιούλη έχει ήδη σπάσει στα δύο. Το έντομο γίνεται μια Μεταφορά Εκείνου που αγγίζουμε δίχως να "πιάνουμε".

Η αλήθεια είναι πως τα τζιτζίκια, οι μπαλάντες και τα νανουρίσματα της Κατερίνας Φωτεινάκη τραγουδάνε για το Ανέλπιστο: To χωρίς ελπίδα αλλά εφικτό.

Μέσα σε τούτα τα τραγούδια όλοι και όλα είναι γέννημα θρέμμα ξηράς και θαλάσσης αυθεντικής. Η δημιουργός τους φαίνεται να ξέρει καλά πως το λιβάδι είναι λιβάδι, κι ότι η θάλασσα που βλέπει είναι απλώς ο Τρόπος που το λιβάδι καθρεφτίζεται μέσα της.
Απ΄όλους τους  ποιητές που διαλέγει να μελοποιήσει η Κατερίνα Φωτεινάκη, καταφέρνει και κλέβει το μυστικό της κοιναισθησίας (το απόλυτο ξάφνιασμα!). Στη συνέχεια με μια περιπαιχτική διάλεκτο από φωτεινές αντωνυμίες το καταγράφει σε παρτιτούρες αντιστοιχώντας φθόγγους σε μορφές, σε γεύσεις και σε απαλότητες βελούδου. Αντι-καθρεφτίζει δηλαδή μια Φύση που ειναι Γλώσσα, ποταμάκια από τις έξι και μια τύψεις για τα Ρω του έρωτα. Το τοπίο γίνεται λέξεις και θυμάται τη Σαπφώ να χορεύει γυμνή γύρω απ΄τ΄όνομα της.

Θυμήσου κάτι ανέφικτο επαναλαμβάνουν τα κυπαρίσσια εν χορώ και στον καθρέφτη της απόλυτης χλόης ανοίγουν ήρεμα το ναί και το όχι της φωνής του κηπουρού..
Τώρα πες μου τη λέξη τζίτζικα ή σώπα! ))

Υ.Γ. Τί να τα κάνεις τα αινίγματα; Τί να τις κάνεις τις εξεγέρσεις; Το περίπου διέφυγε, το κάτι ξεψύχησε, το κάπου χαροπαλεύει· εσύ θα είσαι η κληρονόμος της λέξης. Το κλειδί το αφήνω στη χλόη, γιορτής περίσσευμα· κάτω απ΄ το link του νοήματος.

αν/υπάρχεις/βάλτο_
 
*Ευγένιος Αρανίτσης