[:της πιο κατατρεγμένης ευτυχίας / το τέχνασμα / -πρόσχωμεν-]

Είπες, κάποτε αυτά τα ποιήματα θ’ αγαπηθούν πολύ

θα τοιχοκολληθούν, να τα διαβάσουν όλοι.

Μια μέρα θα υγράνουν μάτια και χείλη

θα διαβαστούν κάτω από φανοστάτες, σε βροχερές συνελεύσεις.

Τέλος, καθώς πολλούς θα τυραννήσουν, θα καούν

ή θα ταφούν σε ανήλια σπουδαστήρια – κι είπες πάλι

ίσως ο άνεμος μιας δροσερής αυγής να τα σκορπίσει

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985) του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου
Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το βιβλίο «ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ» του Πάνου Κουτούλια (εκδόσεις Υποκείμενο)

Απόψε ομάδες χαϊκού κατεβάζουν το φερμουάρ του πλανήτη, ανακαλύπτουν τη μαγική φράση τη θαμπώνουν με το μέλι και τη σιγοτραγουδούν ανάμεσα  στους μύκητες της γης. Κι  αν δυναμώσεις τον ήχο (αυτό δεν κάνεις γράφοντας σε πτώσεις πιο δοτικές, πιο κλητικές; ) αν δυναμώσεις τον ήχο – απλώς φυσάει και κάτι σαν παραμιλητό πέφτει στον κόσμο· οι κάρτες ταρώ  χαμογελούν στον άνεμο κι ο Raoul penman σου κλείνει πονηρά το μάτι. Το απαλό χτύπημα στη πόρτα. Η σπίθα του ήχου και το άκουσμα της φλόγας στο άνοιγμα των φύλλων • κι η χαμηλή από φόβο και χαρά φωνή του ν΄ αφαιρεί το γιατί προσθέτοντας το όχι. Να διαιρεί το ναι. Να πολλαπλασιάζει το κατόπιν. Ποίηση χωρίς ρεπό. Αυτή είναι η δουλειά του. Να  εγχειρίζει τη μηχανική καρδιά της πόλης  χωρίς ρεπό από την ποίηση. Αυτή είναι η δουλειά του. Μια παντομίμα αγάπης. Επιγραφή που φωνάζει: «Διαλέγω Εσένα»

[:μαζί με Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου, Γιώργο Κοροπούλη, Θ. Δ Τυπάλδο και Πάνο Κουτούλια λίγο μετά τις 22: 00 e’δώ http://www.metadeftero.gr/

[:Θα Ζήσεις Μέσα Στον Δικό Σου Καθεδρικό]

Ο καθεδρικός της άμμου είναι μια καταιγίδα
Που σταλάζει ανάμεσα απ΄τα δάχτυλα, μ΄ανάριες ρίζες,
Ή ένας και μόνος κόκκος στο μάτι.

Ο καθεδρικός των δέντρων είναι φτιαγμένος από διάστικτους ανέμους
Και επιχρίσματα φωτός πάνω σε κορμούς, ή τα σκαλισμένα
Ονόματα εραστών που επέζησαν του έρωτα.

Ο καθεδρικός των γραμμάτων κλυδωνίζεται στο περιθώριο
Χαρτιών που συστρέφονται και κιτρινίζουν
Υπό τη δύναμη της βαρύτητας ή των υποσχέσεων.

Ο καθεδρικός των λέξεων στηρίζεται
Πάνω στη πίεση χειλιών που ανοίγουν σπρωγμένα
Από μια πνοή που φυλακίστηκε σε μια τραχεία.

Ο καθεδρικός των ανέμων ψιθυρίζει
Μέσα σε ραδιοκύμματα, καλώδια ή επαναλαμβανόμενες σπείρες
Του τονικού γκλισάντο του λόγου.

Ο καθεδρικός των βιβλίων καίγεται, οι γλώσσες του
χιμούν στον άνεμο καθώς οι καρβουνιασμένες σελίδες
Παρασύρονται ψηλά κι έπειτα κατέρχονται στα σκοτεινά, σαν χιόνι.

Ο καθεδρικός του γυαλιού θαμπώνει
Από τα γρατζουνίσματα των φωνών που τον μετατρέπουν σε άμμο.

Zoë Skoulding - μετάφρ.: Ελένη Ηλιοπούλου [φρμκ /τεύχος 6]

₳πόψε ο Raoul Penman εικάζει και πέφτει έξω. Από ψηλά. Tα ταρώ ευθυγραμμίζονται με τους πλανήτες κι από το στόμα του αναβλύζουν λέξεις, βότσαλα και γλυκάνισος. Σκιές επί (x) σταλαγματιές στο νερό  - απλώνονται στο ρίγος. Μέσα σε ραδιοκύματα, καλώδια ή επαναλαμβανόμενες σπείρες οι προβλέψεις  του  παρασύρονται ψηλά και έπειτα κατέρχονται στα σκοτεινά, σαν χιόνι. Yπό τη δύναμη της βαρύτητας ή των υποσχέσεων ο καθεδρικός του γυαλιού θαμπώνει. Ό,τι  καταγράφεται είναι μια βουβή τρυφερότητα. Ροή και τάση επαγγελίας πρώτη [λίγο μετά τις 22:00 εδώ: http://www.metadeftero.gr/] 

[:Ὥστε μιά μουσική ἦταν πού πρέπει να ἀκούσω]

Αυτοπερίκλεισις. (Dementia in exilio σε κελλαροδωμάτιο)

Αυθεντική προσωπική ζωή.  Κελλιώτης.

Η φτώχεια της απόπειρας για έργο.

Το μυστήριο του κορμιού. Χωμάτινο εόν με ντουλάπι συνείδησης.

Η ένωση. Ο τύπος της σωματικής ένωσης.

Η έκσταση του προσώπου του άλλου.

Αυτά ήταν όλα: Η μουσική κλίμακα.

Το μουσικό όργανο. Οι συνθήκες.

Το μυστήριο του σώματος. Η έκσταση που συνάντησα.

Και η παράξενη σχέση με το ντουλάπι της συνείδησης

και κυριώς με την κρυψώνα πίσω απ΄το ντουλάπι.

[ΣΥΣΣΗΜΟΝ ή Τα Κεφάλαια,  Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος]

؀؁؂؃؄؎؀؁؂؄؃

Όλο το θέμα είναι να κρατηθεί κάτι σα μοναδική σανίδα πάνω σε κάτι σα γέφυρα

Дπόψε πορφυρό αγγείο με πράσινα μύγδαλα υπεύθυνα για τη φωνή του Raoul Penman τραυλίζουν τους  χρησμούς καθώς η μαγεία -μήτε πλέον θόρυβος και μήτε ακόμη μουσική – φανερώνει  ένα κομμάτι σύννεφο σε μια ηχώ που μπορεί να ψηλαφηθεί με λέξεις.  Όλα συνωμοτούν. Τα παθιασμένα προσχήματα. Οι κυνηγημένες ηδονές των βλεμμάτων. Το σκασιαρχείο της σοφίας – χρυσόψαρο. Σελίδα άθικτη λευκή. Από το ύψος των δέντρων μία σκέψη αρπάζεται από έναν φωτόηχο: υπάρχουν ακόμα τραγούδια που μπορούν να τραγουδηθούν πέρα απ΄το ανθρώπινο.  Όλο το θέμα είναι να κρατηθεί κάτι σα μοναδική σανίδα πάνω σε κάτι σα γέφυρα. O Ερμής [κάρτα ταρώ: Ο Ερημίτης] ράβει το φασόλι με μαύρη κλωστή κι απ΄τον ένα Διόνυσο στον άλλο  ξάφνου ανεβαίνουμε – αδελφοί σε συναίρεση δελφική, στο παντίποτα της τﻍꭘνηꚂ ﴾ μαζί με Paul Celan, Νίκο Παναγιωτόπουλο, Αθανάσιο Αλεξανδρίδη και Κωνσταντίνα Κορυβάντη λίγο μετά τις 22:00 e’δώ: http://www.metadeftero.gr/  ﴿

[:το ποτάμι της ηλικίας μας κοιμάται / Θα πάρετε ένα μπουκέτο;]

δωσ’ μου έναν κήπο πιο χαλαρό. περιορίσου να είσαι εσύ ο κήπος και ξεκίνα σαν τροχός λούνα-παρκ  τεράστιος  να κυλήσεις όπως στην κωμωδία και στο σινεμά κατά την προβλήτα: να είναι νύχτα και τα λαμπιόνια να θέλουν να βυθιστεί υπομονετικά ο τροχός στην θάλασσα, και τα λαμπιόνια να μη σβήνουν, να ανάβουν και κάτω απ΄το νερό σαν κουμπιά. αυτός να είναι ο κήπος που θα μου έχεις δώσει.
[σωτήρης κακίσης]

φωτογραφία: https://danilodiprizio.com/

Απόψε η μνήμη καθηλώνει. Επιμένει σε μέρη που ποτέ δεν πήγε, εκεί, σαν η ζωή να ήταν πιο ευτυχισμένη μόνο και μόνο γιατί θα ήταν διαφορετική.  Ας πούμε αν όχι κελάρι, σοφίτα. Αν όχι πέτρινοι τοίχοι, τότε γυάλινοι τοίχοι. Υπάρχουν ιστορίες που διέπουν την αποψινή εκπομπή: η επιστροφή του πατέρα, οι εραστές που περπατούσαν ένα χρόνο ο ένας στα βήματα του άλλου χαμένοι, σοκαρισμένοι. Αγάπη δοσμένη στην ντροπή. Τώρα βηματισμοί στα βότσαλα. Τώρα μουσική από άλλο δωμάτιο, ο τρόπος που κρέμεται στον αέρα, ο τρόπος που λαμπυρίζει, ο τρόπος που οι καθρέφτες αφήνουνε να κυλήσει το είδωλο του Raoul ανάμεσά τους: έγκαυμα κάτω απ΄το δέρμα αυτό το ξέσκεπο βλέμμα. Καίνε τα καλάμια. Καπνός ανακατεύεται με τη θάλασσα.

[μαζί με Σωτήρη Κακίση, David Harsent, Υρώ Καζάρα και Νίκο Παναγιωτόπουλο λίγο μετά τις 22:00 εδώ: http://www.metadeftero.gr/]

[:γιατί τα φύλλ’ αν είν΄πολλά, σε κάθε φύλλο πνεύμα]

τις λεύκες τις θεόρατες στη γλώσσα της μαγείας

τις ονομαζούνε λευκά κυπαρίσσια

αυτό θα σου το πούνε;

η προδοσία

έξω από τα σύνορα του άμβωνα

έτσι πλησίασε, χορτασμένη μου ύαινα

σαν κοπάνα από τον τάφο σου

γιατί εσύ σώζεις την ομορφιά όχι η ομορφιά εσένα

χτίζοντας την αγάπη

πέτρα πέτρα είμαι

μια μπετονιέρα που ανακατεύει

δάκρυα είμαι

το μυστικό ενός αιώνα

στάχτης είμαι 

η ιδέα που μύρισε

τις μασχάλες της είμαι

η μπανιέρα που ξαπλώνεις

το υλικό του έρωτα είναι το πνεύμα

τα γεννητικά όργανα του πνεύματος είναι το χάδι

ιδού ο νόμος της βαρύτητας μου

*****

σαν ιεροφάντης ακούγομαι

δεν το ‘χα για σκοπό

μα με τόσα απορρίματα θεών

κάποιος πρέπει να κάνει τη φασίνα

οι αγίοι των χρυσών

κι οι αγίοι των δακρύων

πιάνεις το ζύγι;

ένα καράτι χρυσού

ισορροπεί

με δέκα κουταλιές δάκρυα

όλα τα υπόλοιπα είναι φήμες εαυτού

(σαμσών ρακάς /ούτις)

Aπόψε λίγο μετά τις 22: 00 νεαρό πλατάνι βαράει το φεγγάρι καθώς ο Raoul Penman επιστρέφει στα γνωστά του ιδιόρρυθμα ραδιοδράματα - εκεί που η παράδοση συναντά το ακατάστρεπτο του κόσμου. Άγιος Χι. Άγιος Ψι. Το Σάλιο Του Σε Κοινή Θέα.  Η Σιωπή Ως Πόσιμο Σώμα Τοις Πάσι. Η αγάπη υπάρχει με παράδοξα ονόματα. Τη τελευταία φορά πνίγηκε σ΄ένα ποτήρι νερό άδειο μέχρι τη μέση κι ως τη μέση γεμάτο. «Να΄αυτή είναι η θέση μου!» είπε και το χαμόγελό του – φως αντοχής – εδώ: http://www.metadeftero.gr/. Το φεγγάρι αυτής της εκπομπής στη λήγουσα. 

/μελετώντας τον αλάθευτο κανόνα του αντικανονικού μαζί με Νίκο Παναγιωτόπουλο, Σαμσών Ρακά, Γιώργο Τσιόγγα και Γιώργο Γέργο/