Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

[η ηχώ του κειμένου]


αν ήξερες να πολιτεύεσαι σωστά απέναντι σ΄ενα φύλλο που πέφτει! Αν ήξερες να βλέπεις όσο ήξερε πάντα η λύπη (η πύλη;) της θάλασσας να βλέπει αντί για σένα! Το φύλλο δεν πέφτει όπως η φούστα του κοριτσιού όταν έρθει η ώρα να σβήσουν τα φώτα. Αλλά ανεβαίνει, ανάποδα, προς τα κάτω, σαν τον καπνό τις νύκτες του κλείδωνα στ΄αμμουδέλι. Δέντρα αφήστε τα φύλλα να πέσουν όπως πέφτει η λέξη όταν θέλει να φωτίσει το ε λ ά χ ι σ τ ο.

το φύλλο κατεβαίνει αργά στο βυθό του τοπίου, του βλέμματος, της ψυχής. Στο βυθό, όπου όλα κινούνται ενώ είν΄ακίνητα. Και πέφτοντας ανάλαφρα  στο ποτήρι του φωτός,
το φύλλο λέει ότι υπάρχει μόνον ένα τοπίο, το πρώτο που είδαμε. Πιο σωστά, υπάρχει μόνον ένα τοπίο, αυτό που είδαμε στ΄αλήθεια. Πιο σωστά, υπάρχει σίγουρα τουλάχιστον ένα τοπίο, αυτό που είδαμε στ΄αλήθεια, το πρώτο που είδαμε.

Στο κύκλωμα του βλέμματος, το φθινόπωρο πάντα προκαλεί ένα κύμα από δονήσεις, είναι ένα πέρασμα σκιερό, κάτι σαν μονοπάτι από την ηχώ του κειμένου προς τις αισθήσεις. Όταν μικροφωνίζει το κενό μία είναι η επιλογή: να γίνουμε μεταφυσικές νερομπογιές. Εκεί που μιλάς με τα μάτια..εκεί ανήκεις..αυτό!

αν ήξερες να πολιτεύεσαι σωστά απέναντι σ΄ένα φύλλο που πέφτει! Σωστά θα τα ΄χες όλα. Θα έβλεπες ότι τα δέντρα, που δυστυχώς δεν θυμάμαι ένα-ένα, aπόψε τά ΄χουνε βάλει με τη βροχή και τους στόχους της, μ΄αυτή την κάθοδο_

(*βλέπει φύλλο να πέφτει*, το πιάνει* σκαρφαλώνει στο δέντρο* το βάζει στη θέση του* απόψε λίγο μετά τις δώδεκα  o Raoul Penman, ο άνθρωπος που αν υπάρχει είναι ογδόντα τα εκατό εκπνοή,  κaτεβαίνει τη φύση κι aνεβαίνει την πράξη για να υποστηρίξει (μεταξύ άλλων) ότι το φθινόπωρο δεν είναι εποχή, είναι κατάσταση. e'δώ: http://www.metadeftero.gr/)))

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

[το γεγονός της πτήσης]


// Από αγάπη στο αδέκαστο κενό
   από αλλοφροσύνη για ένα ξέφωτο
   θα περιπολούμε. //
                                   (Νίκος Καρούζος)

Φθινόπωρο δύο χιλιάδες δέκα τέσσερα after KATI. Κάτω απ΄τις διαιρέσεις, κάτω απ΄ των άστρων το ρεζιλίκι, αγριεύει ο τόπος μου. Κάθε μέρα, ένα αυτόματο εν΄ονόματι εκείνου που ονομάζουν "ανάπτυξη" αδειάζει τις άπειρες σφαίρες του, πάνω στους σαστισμένους εαυτούς μας. Μεταξύ λύσσας κι απόγνωσης βουλιάζει το ψάρι και πέφτει η αγριόχηνα. Κάτω απ΄τους πολλαπλασιασμούς πάνω στα τσιμέντα. Δωρεάν η ζωή Φεδερίκο
Γκαρθία Λόρκα δωρεάν ο θάνατος. Τι νόημα έχει να τρως ελάφι σκοτωμένο με τη χάση του φεγγαριού, ψημένο σε σχάρα από ξύλα ροδιάς, σβησμένο με κρασί από ιδρώτα, γαρνιρισμένο με δαμάσκηνα και αμύγδαλα που τα πότισε μια κι έξω η τύχη! Νόημα έχει να σταθείς ανάμεσα στα πράγματα και το Αληθινό τους Όνομα, να γίνεις εκείνος που τα συνδέει με το ονειρικό του κύκλωμα, με την ψυχή του on line. Να ΄σαι ελαφρύς σαν το ποίημα όχι σαν το βιβλίο.  Να΄σαι γρήγορος σαν το όνειρο όχι σαν το πέταγμα. Στον ουρανό οι δυνατότητες είναι μόνο συναρπαστικές. Εκεί, πάνω απ΄τα τεμπέλικα σύννεφα, το "Σ΄αγαπώ" θα πει: "Σε θυμάμαι από μιαν άλλη ζωή, ωραιότερη". Δωρεάν η όραση Φεδερίκο
Γκαρθία Λόρκα δωρεάν η τυφλότητα.  Το Θαύμα είναι να γυρίζεις_

(aπόψε λίγο μετά τις δώδεκα ο Raoul Penman ψάλλει πολύ σιγά τις προβλέψεις του για το παρελθόν. Μαντεύει τι έγινε, τι συνέβη. Και θυμάται τι θα συμβεί
εδώ: http://www.metadeftero.gr/ )))



(ρεμίξ: Νίκος Καρούζος, Federico Garcia Lorca, Ευγένιος Αρανίτσης, Raoul Penman, Propaganda, Παντελής Βούλγαρης Θανάσης Βέγγος, η τελευταία νανόχηνα, όλα είναι δρ/ώμος)