Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

[θυμίσου κάτι αν)έφικτο]

λέξη - παιδί
της έξαψής μου,
της ατέλειωτης νύχτας,
του ονείρου
και των πόθων μου λέξη
καλημέρισε τον κόσμο.
Σχημάτισε πρόσωπα
με γράμματα,
τοπία
με ορνιθοσκαλίσματα
κι αφησε για τους άρτιους
την αρτιότητα.
Γέλα στο καλωσόρισμά σου
γιατί τελειώνουν τα ψέματα
και τα θέλω σου
είναι
αληθινά
σαν το αίμα των εργατικών ατυχημάτων,
σαν τις οσμές
των παιδικών σου αναμνήσεων_
(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο raoulpenman aνοίγει για λίγο - με τα κλειδιά του περίπου -την πίσω πόρτα του ποιήματος για να δει τί κρύβεται εκεί. [Γ]ιορτάζει eπομένως η επανάληψη μιας πίστης eδώ: http://www.metadeftero.gr/ ))

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

[ὑπάρχει νόημα στόν ἄνεμο ἤ εἶναι κάτι πραγματικό καί ἐπικίνδυνο;]




Ένας χρόνος  _μετa.
Με τα πρώτα τρία τέταρτα της κασέτας σβησμένα. Πατάς το φαστ - φόργουορντ και βολοδέρνεις προς τα μπρος, μέσα σε μια ομίχλη από "χιόνια" σβησμένης ταινίας, όπου  γεύση και μυρωδιά συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο κανάλι. Η ηχητική εντύπωση είναι λευκός θόρυβος - ο μη-ήχος της πρώτης σκοτεινής θάλασσας... (Η παρατεταμένη εισαγωγή εντυπώσεων από σβησμένη ταινία μπορεί να προκαλέσει υπναγωγικές παραισθήσεις_
καί eπιστρέφεις  καί ξαναφεύγεις• παλινδρομείς επομένως από τον νόμο στήν αγάπη,
όπως λέμε «ψηφοφορία» ή «διά πᾶν ἐνδεχόμενον».καί όπως λέμε «180!» ἤ «βρέθηκε ἡ σορός τῶν θυμάτων».)

Κάποια ή κάποιες από τις "προσωρινές" κυβερνήσεις της χώρας έχουν κάνει τόσο καλή δουλειά στο να αποθηκεύονται σε σκληρούς δίσκους ζώνες, φουστάνια, κάλτσες, πουκάμισα ονόματα και μαλλιά ως ολοζώντανα σύμβολα ακριβώς ώστε τά παιδιά να συμβολίζονται πλήρως κι έτσι νά πέφτουν γιά ύπνο δίχως περισπασμούς, που σχεδόν τίποτα πια δεν είναι διαθέσιμο σε επίπεδο δρόμου. Ούτε ένα τσαφ για τα προσχήματα ούτε ένα τόσο δα ηλεκτρόνιο,κάτι ν’ ανατριχιάσει τα χαμένα βλέμματα.

Με τον ιππόκαμπο να παρέμενει  με πείσμα δεμένος στον αυχένα εσένα δεν πρόκειται να σε πάρει ο ύπνος αν πρώτα δεν τακτοποιήσεις τα σύμβολά σου στη καρέκλα ή στο χαλί. Ένα χρόνο_μeτά, με τη νύστα ανυποχώρητη, αξιώνεις τήν ευκαιρία ενός εκπρόθεσμου χειρισμού της σκέψης που ανακαλεί την ποίηση απ’ το μηδέν.O στόχος εδώ είναι η συγκίνηση του βάθους των πραγμάτων. Η συγκίνηση εκείνη που σου  θυμίζει  ότι ο αληθινός σου χρόνος έχει ψυχή στους κήπους και κορμί στην θάλασσα των στίχων.

[e]πομένως, αυτή την ποίηση την απέκτησες με θυσίες και κανείς δεν μπορεί να σου τη στερήσει·eδώ δεν ειν’ η δικαιοσύνη πού τιμωρεί, η ίδια η τιμωρία δικάζεται καί δικάζει_


(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο raoulpenman παλινδρομεί από τον νόμο στήν αγάπη, ανακαλεί την ποίηση απ΄το μηδέν και ρωτάει εάν όντως υπάρχει νόημα στόν άνεμο ή είναι κάτι πραγματικό καί eπικίνδυνο; eδώ: http://www.metadeftero.gr/ )))
 
 

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

"στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης"



aπόψε,
η πείνα και η δίψα των απεργών φανερώνεται ανάμεσα στη διαίρεση των βημάτων και εκείνης της μόνιμης σου τάσης να κοιτάζεις πίσω απ΄τον ώμο.
Παλαβές πυξίδες θα σου δείξουν στο χνουδωτό ροδάκινο μέσα τι γίνεται και οι λέξεις θα συνεργαστούν με το στήθος σου.
Πρόσεχε. Η νοσταλγία ξαγρυπνάει μέσα στον ποιητή, πάνω ακριβώς απ΄το συκώτι. Και η αφή μπαίνει στον πόλεμο νυσταγμένη.
Να εμπιστεύεσαι την αφή· την ακοή να την ακούς με καχυποψία.

 
(απόψε ο Raoulpenman θα συνεργαστεί με το στήθος του σε μια απόπειρα να μάθει τι γίνεται στο χνουδωτό ροδάκινο μέσα. Λίγο μετά τις έντεκA, eδώ: http://www.metadeftero.gr/ . ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟς ΜόΝΟ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΜΗ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΜΕΝΑ.)))

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

[Προκήρυξη νέων θέσεων]

 

 
// του Ευγένιου Αρανίτση από την Ελευθεροτυπία // 

Ακολουθούν οι κατηγορίες των όντων που θεωρούνται φύσει και θέσει σύμμαχοι των εξεγερμένων παιδιών. Σαν όλα τα κύματα, το ωστικό κύμα των παιδιών παρουσιάζει εγγενή χαρακτηριστικά, όπως πηγή, συχνότητα, μήκος ταλάντωσης, ένταση και αλλαγή συμπεριφοράς ανάλογα με την αγωγιμότητα των υλικών. Οι κατηγορίες που ακολουθούν υπολογίζονται ως καλοί αγωγοί του κύματος και αυτό μένει ν' αποδειχθεί:

οι φοιτητές

οι σπουδαστές

οι χουλιγκάνοι και οι τσιγγάνοι

οι απεργοί, οι εξτρεμιστές, οι παλαιοί ανιχνευτές, οι τυχοδιώκτες ταξιδευτές κι αχόρταγοι εραστές, οι αλήτες, οι απόκληροι, οι αγοραστές κατοικιών που δεν υπήρξαν ποτέ
οι σεμνοί περιθωριακοί κι όσοι απεχθάνονται τον φασισμό, τον σταλινισμό, τον σεχταρισμό και, πρωτίστως, τον ιδεολογικό καθωσπρεπισμό

όσοι αντιστέκονται στον ακρωτηριασμό της επιθυμίας για τη συγκρότηση ταυτότητας κι όσοι διαισθάνονται πως ο έρωτας είναι θέμα προτεραιότητας, όπερ έδει δείξαι

αυτοί που ξέρουν ότι ο ψίθυρος των ειδήσεων, στους δρόμους, είναι ο έσχατος πειρασμός

όσοι αρνούνται πως η ζωή είναι θεσμός κι όσοι αγαπούν τη σιωπή ως εκφώνηση του ονόματος του άνθους στο αιθερικό πεδίο· όσοι διαψεύδουν ότι ένας μάρτυρας δεν αρκεί κι ότι χρειάζονται δύο

όσοι νιώθουν ότι, την ώρα του θανάτου, σημαντικός είναι ο θάνατος, όχι η ώρα

οι αναρχικοί, οι αναρχοσυνδικαλιστές, οι αυθεντικοί κομμουνιστές, οι οπαδοί του Φουριέ εδώ και τώρα

όλοι όσοι λένε «Καληνύχτα, μωρό μου» και το εννοούν· οι καρακάξες στα καλώδια της ΔΕΗ κι οι αρουραίοι και τα ρακούν

οι τιμωροί της διαφθοράς, οι νοσταλγοί της Διαφοράς που παράγει νοήματα, επιπλέον πάρα πολλοί καθηγητές και δάσκαλοι, πιθανόν και νηπιαγωγοί

όσοι απηύδησαν βλέποντας να ταπεινώνεται η φύση, να καταστρέφεται η Γη· όσοι σιχαίνονται τις βλακώδεις ανανεώσεις του στυλ για το απόλυτο
look· όσοι λατρεύουν τον κάπτεν Κουκ, όσοι ουδέποτε πειθαρχούν στις αναμετρήσεις με τα χρονόμετρα, τέλος όσοι κινούνται στα όρια του σφάλματος, όσοι γίνονται πλοηγοί δίχως την άδεια των διαχειριστών του συστήματος κι όσοι διακρίνουν τη σχέση μεταξύ φροντιστηρίου και αστυνομικού τμήματος

όσοι μεγάλωσαν θεωρώντας τον ενεστώτα ως το σημείο βρασμού των συμβάντων

τα ορφανά, οι άστεγοι και οι άστεγες προπάντων

όσοι βαρέθηκαν να τους λένε ότι το μέλλον θα 'ναι έτσι κι αλλιώς και αλλιώτικα· κάθε μη προνομιούχος

οι πλέον έξυπνοι θείοι, οι τρυφερές μας ξαδέλφες, οι τρελόγριες με την ομπρέλα τους, οι τρεις κι ο κούκος

όσοι αρνούνται να ξανακούσουν τη φράση «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» κι όλοι όσοι δεν επενδύουν στο μέλλον

τα φρικιά, οι κυνηγοί κεφαλών, τα εννέα τάγματα των αγγέλων

οι ποιητές της γενιάς μου πλην ενός, ξέρετε τίνος, και οι θαμώνες του μπαρ Πετεινός

όλοι όσοι μισούν όλους όσους μισούν τα τζιτζίκια και τις κιθάρες· όλοι όσοι ταυτίζουν τα ευχολόγια με κατάρες

όσοι ακούν τα συνθήματα με ολόκληρο το σώμα τους κι όχι μόνον με τα αφτιά

τα δεκάδες αγαθά πνεύματα που φέρνουν βροχή κι αυτά που φέρνουν φωτιά

τα πνεύματα των αθώων, των θυμάτων δικαστικής πλάνης, των χρυσοχόων της Μέσης Ανατολής· το πνεύμα του Αρθούρου Κραβάν, του Ροϊδη, του Καρασούτσα, του λόρδου Μπέιντεν Πάουελ και τα τριάντα χιλιάδες πνεύματα των παιδιών που εκτέλεσε ο Ηρώδης Α' ή Μέγας· τα πνεύματα του Νικολά του Ξανθού, του Ετιέν ντε Κλουά, του λεγόμενου και Βοσκού, καθώς και όλων όσοι ακολούθησαν την ειρηνική επανάσταση των παιδιών, το 1212, στην κεντρική και νότια Ευρώπη· ας μην ξεχνάμε και το πνεύμα της σπατάλης, τον ευεργέτη της ανθρωπότητας

τα πνεύματα που προστατεύουν τις λίμνες, τη συγκομιδή του ζαχαροκάλαμου και την ανάπτυξη της σεξουαλικότητας

οι ηγέτες της νύχτας, εκείνοι που ονειρεύτηκαν ότι ακολουθούσαν την ίδια τους την κηδεία, όσοι ονειρεύονται κεραυνούς εν αιθρία· όσοι δεν θέλουν εκπαίδευση αλλά παιδεία κι όσοι εξαρχής ήταν ενάντια σ' εκείνους που ήταν υπέρ του βολέματος

όσοι αρνήθηκαν ν' ανταλλάξουν το ασήμι τού ενός και μοναδικού ηλιοβασιλέματος· οι πατεράδες που θα παραμείνουν αυτό που λέει η λέξη κι όχι απλώς δότες σπέρματος· όσοι δεν αγαπούν τον πλησίον αλλά πλησιάζουν τον αγαπώντα

ποικίλα, άγνωστης προέλευσης, καλοπροαίρετα θαλάσσια ή αστρικά όντα

οι ακόμη αγέννητοι, όσοι σεβάστηκαν τον νόμο και παραβίασαν τους νόμους, όσοι κουβάλησαν τον εαυτό τους στους ώμους· το λούμπεν προλεταριάτο, οι ζητιάνοι, οι κλέφτες που είχαν και έχουν σαν προστάτη τους τον Ερμή, οι διαρρήκτες, οι αρματολοί κι οι ληστές· οι λεπροί· αρκετοί ψυχαναλυτές, όλοι ανεξαιρέτως οι βουδιστές, οι τελευταίοι ντανταϊστές, οι τροτσκιστές, οι εντός φυλακών και τα θύματα βάναυσης τιμωρίας

οι μετανάστες τρίτης κατηγορίας· οι μετανάστες τετάρτης και πέμπτης κατηγορίας· όσοι ανατράφηκαν από ζώα, όπως ο Κασπάρ Χάουζερ και ο Μόγλης

όσοι αρρώστησαν σε γεφύρια και όσοι έζησαν στο κατώφλι μιας τρώγλης· οι πιο καλοί μουσικοί και όσοι βρέθηκαν το Σαββάτο εκεί

όσοι χτυπήθηκαν από κάποιον που χτυπήθηκε από κάποιον που χτυπήθηκε από μπάτσο

όσοι ζηλεύουν τον Δον Κιχώτη και, κυρίως, τον Σάντσο· οι πουτάνες, οι αργόσχολοι, η Φτερού, ο ανισόρροπος κόμης Μπαλταζάρ Κλοζόφσκυ κι η περιβόητη κουτσή Μαρία

όσοι εκτιμούν την εμπειρία· όσοι δροσίζονται στον ίσκιο του χρόνου, οι απελπισμένοι και μερικοί εκφωνητές ραδιοφώνου· ορισμένοι σιωπηλοί νεραϊδοπαρμένοι που άκουσαν την πανσέληνο να εκπέμπει στα 2
Hz
· όσοι περπάτησαν στα Τέμπη· οι τζαμπατζήδες, οι μεθυσμένοι

οι ιδιοκτήτες των θερινών σινεμά, για να μην πούμε και για κείνους που ξέρουν ότι άλλο μητέρα και άλλο μαμά, ενώ «έχω τα κέφια μου» δεν σημαίνει «στα τέτοια μου», άρα χρειάζεται προσοχή

όσοι έπαψαν να ανέχονται την ανοχή

οι αδέσποτοι σκύλοι της Πατησίων, οι αδέσποτοι σκύλοι των Εξαρχείων

οι αδέσποτοι σκύλοι εν γένει

ο δαίμων του τυπογραφείου

η χήρα του Γκάτσου

ο Αρχιεπίσκοπος

οι τζαμάδες

εγώ

(             ) έλα, μπες μέσα.

 

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

[Π]αιδί κρυμμένο.


- Μές στο διαμέρισμα ξέρει ήδη όλες τις κρυψώνες κι επιστρέφει εκεί σαν σ΄ένα σπίτι όπου είσαι βέβαιος πως θα ξαναβρείς τα πάντα όπως ήταν. Η καρδιά του χτυπά, κρατά την αναπνοή του. Βρίσκεται εδώ κλεισμένο μες στον κόσμο της ύλης. Αυτός του γίνεται απίστευτα σαφής, το πλησιάζει βουβά. Έτσι, που μόνον ένας που τον κρεμάνε καταλαβαίνει τι είναι ξύλο και σχοινί. Το παιδί που στέκει πίσω απ΄την κουρτίνα γίνεται το ίδιο κάτι που ανεμίζει και ξασπρίζει, γίνεται φάντασμα. Το τραπέζι του φαγητού που κάτω του έχει κουρνιάσει, το κάνει ξύλινο είδωλο σε ναό, που οι τέσσερις κίονές του είναι τα σκαλιστά του πόδια. Και πίσω από μια πόρτα είναι πόρτα το ίδιο, τη φόρεσε μάσκα βαριά, και μάγος ιερέας θα μαγέψει όσους ανύποπτοι θα μπούνε. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να το βρουν. Όταν κάνει γκριμάτσες, του λεν πως φτάνει να χτυπήσει το ρολόι και θα μείνει έτσι όπως είναι. Πόσο αυτό είναι αλήθεια, το ξέρει μες στην κρυψώνα. Όποιος το βρει μπορεί να το ξυλιάσει σαν ξόανο κάτω απ΄το τραπέζι, να το υφάνει δια παντός σαν φάντασμα μες στην κουρτίνα, να το αφορίσει δια βίου μες στην βαριά την πόρτα. Γι΄αυτό βγάζει από μέσα του με ηχηρή κραυγή τον δαίμονα, που έτσι το μεταμόρφωσε να μην το βρίσκουν, την ώρα που το πιάνει εκείνος που το ψάχνει - μάλιστα δεν την περιμένει τη στιγμή αυτή, με μια κραυγή απελευθέρωσης την προλαβαίνει. Γι΄αυτό τη μάχη με τον δαίμονα δεν τη βαριέται. Το σπίτι έχει γίνει το οπλοστάσιο των προσωπείων. Μια φορά το χρόνο σε μέρη μυστηριώδη, στις άδειες κόγχες των ματιών τους, στο ξυλιασμένο στόμα τους, υπάρχουν δώρα. Το παιδί ξεμαγεύει σαν μηχανικός την οικογενειάκη εστία, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει για να ψάξει για δώρα που, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δικά του δεν ήταν. Το παιδί είναι πια ο θετός πατέρας του αληθινού εαυτού.  Μες στο διαμέρισμα ξέρει ήδη όλες τις κρυψώνες κι επιστρέφει εκεί σαν σ΄ένα σπίτι όπου είσαι βέβαιος πως θα ξαναβρείς τα πάντα όπως ήταν. Έτοιμο να συγχωρέσει τους πάντες.

(ρε_μίξ: Walter Benjamin, Νίκος Χαλβατζής, raoulpenman)



(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο raoulpenman αποφασίζει να βάλει δύο ρόδες ανάμεσα στα πόδια του
και να διανύσει μνήμες - χιλιόμετρα. Αφήνει πίσω ό,τι κέρδισε το περπάτημα να το τρώει πλέον η ταχύτητα που είναι η τέχνη των ληστών όπως η μουσική είναι των ζητιάνων για να συναντήσει τον άνθρωπο με το μικρότερο σπίτι στον κόσμο. Η συνέχεια eδώ: http://www.metadeftero.gr/ )))


 

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

[Αναζητώ χαμένον εαυτό δεν.]


Αν το όνομα σου δεν σημαίνει τίποτα για
τον κόσμο, είτε ζήσεις είτε πεθάνεις, είναι
προτιμότερο να ζήσεις.
              (η ηθική των σαμουράι στη σύγχρονη ιαπωνία, βιβλίο πρώτο, Γιούγκο Μισιμα)

Κάθε ταυτότητα είναι ψευδής, αντιφατική, στηρίζεται στην άρνηση της μη-ταύτότητας την οποία καταπιέζει, την οπόια επιδιώκει να συμπεριλάβει αλλά δεν μπορεί. Και δεν μπορεί να την συμπεριλάβει, όχι εξαιτίας κάποιας συμπτωματικής αιτίας όπως η αναποτελεσματικότητα της αστυνόμευσης, αλλά επειδή η ταυτοποίηση πάντοτε τρέχει πίσω από τη ροή της μη-ταυτότητας, δεν μπορεί νατην καθηλώσει και να τη διατηρήσει ακίνητη.

Επιλέγουμε τη μη-ταυτότητα, η οποία όπως μας εξηγεί ο John Holloway επιτίθεται στην ταυτότητα και τη διαρηγνύει, επιδιώκοντας την ίδια της την κίνηση, την οποία η ταυτότητα και περιλαμβάνει και δεν περιλαμβάνει. Επιτίθεται στις κατηγορίες της πολιτικής οικονομίας για να ανακαλύψει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αφηρημένη εργασία και στο επωφελές και δημιουργικό πράττειν, τον οποίο οι κατηγορίες αυτές περιλαμβάνουν και παρόλα αυτά δεν περιλαμβάνουν. Επιτίθεται σε όλες τις κατηγορίες της αστικής σκέψης σε μια κατά πρόσωπο κριτική, μια κριτική η οποία αναζητά σταθερά στο ανθρώπινο πράττειν και στην αντιφατική του ύπαρξη την πηγή κάθε κίνησης. Επιτίθεται στα ουσιαστικά για να απελευθερώσει τα ρήματα που τα ουσιαστικά αυτά κρατούν φυλακισμένα, παγωμένα, αλλά παρόλα αυτά όχι παγωμένα. Επιτίθεται στα ρολόγια που περιέχουν και παρόλα αυτά δεν περιέχουν τους δημιουργικούς ρυθμούς του πράττειν, και πυροβολεί ενάντιά τους για να δείξει ότι η μόνη επανάσταση είναι η επανάσταση στο εδώ και στο τώρα, ότι η ιδέα μιας μελλοντικής επανάστασης είναι α-νόητη. Επιτίθεται στο κράτος για να βρει αυτό που περιλαμβάνει και που παρόλα αυτά δεν μπορεί να συμπεριλάβει: τον αγώνα για αυτοπροσδιορισμό. Η κίνηση της εναντίωσης στην ταυτότητα είναι η κίνηση της επανάστασης δίχως όνομα.

Όμως πώς αλλιώς μπορούμε να κατανοήσουμε τη μη-ταυτότητα; Η μη-ταυτότητα μπορεί να είναι μόνο μια δύναμη η οποία αλλάζει τον εαυτό της, η οποία δημιουργεί και την ίδια στιγμή δημιουργεί και τον εαυτό της. Και πού βρίσκουμε μια δημιουργική και συγχρόνως αυτο-δημιουργική δύναμη; Όχι στα ζώα, όχι στο θεό, όχι στη φύση, αλλά μόνο στους ανθρώπους, σε εμάς. Όχι σε ένα ταυτοτικό εμείς, αλλά σε ένα εξαρθρωμένο, δυσπροσάρμοστο, δημιουργικό εμείς. Καλωσορίσατε στο μeτα _ρέντ)ιο ή αλλιώς http://www.metadeftero.gr/
Venceremos.



 
(* ο τίτλος είναι στίχος της κατερίνας χανδρινού από το βιβλίο 'Συμπαθές Αγρίμι)


(aπόψε  ο raoulpenman αναζητάει χαμένον εαυτό δεν. Tρίβει τ΄αριστερό του πόδι του πάνω στα πόδια μας,
παίρνει φόρα και aκούει μουσική με βάση το ανατρίχιασμα. Λίγο μετά τις έντεκα ,πέτα το gps κάπου μακριά και sυντόνισε τη "μπλου σκέπσι "σου eδώ: http://www.metadeftero.gr/ : Βαδίζουμε α_δέσποτοι)))
 

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

[η αριστερή κατάσταση του στήθους· ιδεογράμματα]


Εκεί έξω Το να κοιτάζεις το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι αντί να κοιτάς το φεγγάρι θεωρείται ανόητο. Το να κοιτάζεις το βαρίδι και όχι το κέντρο της Γης επιτρέπεται.  Εδώ μέσα όμως , λάτρη της πιο πραγματικής πραγματικότητας, ο πατέρας σου - το κράτος - πάντα θα σε θέλει να διαβάζεις ιστορία όχι να τη γράφεις. 
έλα, σπουδαστή των θραυσμάτων, ας πάρουμε την περίπτωση της κόρης σου που ξεστόμισε όχι μόνον το περίφημο: "Εγώ δεν είναι
"μία
άλλη", σε αντίθεση με ρεμπώ, αλλά προπάντων το: "Εγώ είμαι και
άλλη
"καμία!", τη νύκτα εκείνη που το μυστήριο της παροιμίας Όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά λύθηκε απότομα και η γκαρνταρόμπα γέμισε φως. Από τότε,  το φως , νεογέννητο περπατάει με τα τέσσερα. Εδώ αφέλεια, άγνοια, απειρία, αγνότης και στον ορίζοντα των γεγονότων, είναι μόνιμα Δεκέμβριος. Κι εσύ θα πας στην Λευκωσία, την πόλη όπου οι κάτοικοι προφέρουν περισσότερες απαντήσεις παρά ερωτήσεις, και θα επιστρέψεις αυθημερόν. Κι εγώ θα λέω ότι το ταξίδι σου από το 1973 και μετά το κατάπιε ο άνεμος κατά λάθος και παραλίγο να πνιγεί. θα σου πω ότι το μόνο που θέλω να ξέρω για τους ανθρώπους, είναι αν το άλφα τους, παραπέμπει σε ψαράκι, το σίγμα τους σε 6, αν το έψιλον το γράφουν με μία μεγάλη καμπύλη ή με δύο μικρότερες. και σε παρακαλώ μην μου πεις άσε με. γιατί αν μου πεις άσε με, θα βγάλω χαρτί και μολύβι και θα σου πω γρά΄ψτο.
Εδώ μέσα στο βαθύ dub του ερωτήματος τα ονόματα του πατέρα δεν μπορούν να ξεγελάσουν το ονομάζειν.
Διότι τα φαντάσματα, σε κάθε περίπτωση, δεν εμφανίζονται αλλά επιστρέφουν για να δείξουν «την καταστατική αστάθεια των ονομάτων, το μη – είναι – ποτέ – τους».
(Τελευταία επιθυμία: Να επηρεάζεσαι από τη σαγήνη παρά από τη βαρβαρότητα! ) ))

(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα o Raoulpenman - με τη βοήθεια του Μάριου Δήμα εγκαταλείπει - για λίγο- το blasé του υφάκι και χάνεται μέσα στο βαθύ dub)b της αριστερής κατάστασης του στήθους· για ένα κομμάτι ουρανό και μια παλάμη χώμα ένα κανάτι νερό κι ένα φιλί το γιόμα. Επώνυμο: Πλήρης. eδώ: http://www.metadeftero.gr/ )) 

 

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

[η διερώτηση omega_]

 
Ο άρχοντας προχωρά. Ο άρχοντας δεν ανοίγει τις πόρτες - αυτό είναι δουλειά των ταπεινών. Ο άρχοντας δεν πιάνει πόμολα και χερούλια· αυτά τα αντικείμενα είναι γεμάτα απ’ τα αγγίγματα των άλλων, τον ιδρώτα των άλλων, τα μικρόβια των άλλων. Ο άρχοντας προχωρά διασχίζοντας πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν από άλλους. Ο άρχοντας δεν έχει χέρια για να ανοίξει τις πόρτες. Είναι ένα ανόργανο σώμα. Είναι το σώμα της εξουσίας. Το σώμα της εξουσίας έχει σαν όργανα τα σώματα των υποτακτικών. 
Στις τουαλέτες των καθωσπρέπει καταστημάτων δεν υπάρχουν διακόπτες. Οι διακόπτες έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται και απ’ τα κλιμακοστάσια και τους διαδρόμους των πολυκατοικιών, αλλά αυτό γίνεται πολύ αργά: οι ιδιοκτήτες ή/και οι διαχειριστές δεν έχουν χρήμα και διάθεση για τεχνολογικούς νεωτερισμούς. Αλλά στις τουλέτες των καθωσπρέπει καταστημάτων δεν υπάρχει λόγος για καθυστερήσεις: αισθητήρες. Αισθητήρες κίνησης, ρυθμίζουν το άναμα και το σβήσιμο του φωτός, σε κάθε χωριστό σημείο. Ψάχνει αμήχανα το μάτι και το χέρι τον διακόπτη, πρώτα κοιτάει απ’ έξω απ’ την πόρτα με τη σήμανση “w.c.” - τίποτα. Ύστερα μέσα· και ω! Το φως ανάβει.
Το σώμα - στην - ανάγκη - του προχωρά. Δεν ανάβει τα φώτα· τα φώτα ανάβουν μόνα τους. Άμα τη εμφανίσει. Το σώμα - στην - ανάγκη - του δεν ψάχνει διακόπτες. Ούτε αδιαφορεί γι’ αυτούς όταν ξαλαφρώσει. Το σώμα - στην - ανάγκη - του προχωρά ακάθεκτο. Κι ύστερα, αν ο αισθητήρας δεν είναι καλά ρυθμισμένος, πήχτρα σκοτάδι στα καλά καθούμενα, μέσα στο μικρό δωμάτιο όπου ακόμα κι ο βασιλιάς πήγαινε μόνος του. Χαζές κινήσεις μέσα στο σκοτάδι, για να ξαναπιάσει την κίνηση ο αισθητήρας. Ξανά φως. Το σώμα - στην - ανάγκη - του δεν είναι (ακόμα) ανόργανο. Σίγουρα δουλεύει το πεπτικό ή/και το ουροποιητικό. Δουλεύει, ακόμα, και ο έμβιος αισθητήρας φωτός / σκότους, γνωστός σαν “μάτια”. Το γεγονός ότι χρειάζεται μερικές φορές μια επιπλέον κίνηση / απεύθυνση στον ελαφρώς αναίσθητο αισθητήρα, κάτι του είδους “εεε, ακόμα εδώ είμαι, δεν έφυγα! - μη σβήνεις!!” είναι post-οργανικό. Interactive.
Το σώμα - εν - μέσω - των - αισθητήρων. Έρχονται, πολλαπλασιάζονται, εγκαθίστανται, εποπτεύουν (σύμφωνα με τις προδιαγραφές τους) “συνεννοούνται”, προετοιμάζουν το internet of things· το διαδίκτυο των πραγμάτων. Το σώμα ανάμεσά τους. Γίνεται ανόργανο, αλλά όχι σαν το σώμα της εξουσίας. Σαν το σώμα των αντανακλάσεων της εξουσίας. Σαν το σώμα των διασταυρώσεων των τεχνικών μεσολαβήσεων. Σαν έμβιο thing. Κρατάει (το σώμα - εν - μέσω - των - αισθητήρων) όχι την “ανάγκη” του, όπως στις τουαλέτες των καταστημάτων, αλλά τις ανάγκες του, με την μορφή τηλεκοντρόλ, που συνδιαλέγονται με τους διάχυτους αισθητήρες.
Αλλά το σώμα - εν - μέσω - των - αισθητήρων νοιώθει αρχοντικό. Νοιώθει κυρίαρχο του περιβάλλοντός του. Το τεχνο-αρχοντικό σώμα δεν σπαταλά τις αισθήσεις του σε αγγίγματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και άλλες πράξεις αβεβαιότητας. Το τεχνο-αρχοντικό σώμα απευθύνεται μόνο στο τηλεκοντρόλ του. Απευθύνεται στους αισθητήρες. Οι αισθητήρες απευθύνονται στο σώμα.
Το τεχνο-αρχοντικό σώμα είναι τηλεκοντρόλ.
Θέλω πίσω τους διακόπτες!!
 

(aπόψε στις έντεκα ο Raoulpenman θα περπατήσει αφιερώνοντας τον εαυτό σε μίαν ανούσια αξιολόγηση των ρυθμών της βροχής μεταφέροντας ένα μικρό άρωμα ζωής από την Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα (http://www.sarajevomag.gr/). Αν το πετύχει με πηδηματάκια, σαν τα παιδιά στο κουτσό έχει καλώς. Εάν όχι, δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως αναλφάβυθοι μαθαίνουμε τα κύματα))). Ta υπόλοιπα eδώ:  http://www.metadeftero.gr/ ))

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

[έλα στη ν΄θκτα]



Ό)σο πα]λιώνω τ]α καλοκαίρια μου κατεδαφίζονται στη σειρά. Μ)ε το ένα χέρι γεμάτο παπαρουνόσπορους και τ΄άλλο καλυμμένο με μέλι, το μόνο που θέλω είναι να γράψω εκατό φορές το «επιτέλους στεριά» και να το βάλω στο πιο στεγνό συρτάρι της πιο στεγνής ντουλάπας για τότε που κούμπωσα πάνω σε άνθρωπο πιο τέλεια κι από σέλα σε άλογο των πλέιμομπιλ. Κι όμως. Προχθές συναντηθήκαμε πάλι απρόοπτα στη Σόλωνος, 2 νούμερα δίπλα από κάτι ευυπόληπτα ιατρεία και 2 ορόφους πάνω από κάτι ανυπόληπτα μπουρδέλα. Χαιρετηθήκαμε αχνά μέσα από ένα Dm-4,4.35 τηλεφακό ελεύθερου σκοπευτή που περίμενε να ξεζαλιστούμε, να φύγουμε από μπροστά, τον εμποδίζαμε, (δεν βλέπαμε;) έβγαζε την αγάπη του φωτογραφία. Στη γωνία τέσσερις διάδες, χασκογελούσαν λες και ήξεραν. Με μάλωσες, είπες πως τα είχα όλα λάθος, πως ο) λυρισμός έπρεπε να έχει μολυβοθήκη τις τρύπες του ανθρώπι)νου σώμα)τος. Kαι τελοσπάντων, είπες, το μέλι είναι μνήμη γινόμενη μύθος. Το μέλι είναι ένα συντηρητικό, εμποδίζει τη μνήμη να είναι εκρηκτική αναγκάζοντας τα πράγματα να αντέχουν αφύσικα. Το μέλι είναι ο εχθρός της παροδικότητας. Ρώτησα για την ηλικία σου. Το μέλι είπες είναι μια δύναμη του φωτός· απ΄ το χέρι μας τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του: είμαστε φίλοι. Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ’ τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά: με το ένα του χέρι γεμάτο παπαρουνόσπορους και το άλλο καλυμμένο με μέλι ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα του. Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί, η ανησυχία να χτυπά την καρδιά. Είναι καιρός να είναι καιρός. Είναι καιρός.


 
(Η πραγματική ζωή, μας λέει ο Κάρλος Φουέντες, απουσιάζει, χρειάζεται να επινοήσουμε γι άλλη μια φορά το κόσμο, να ανακαλύψουμε και πάλι, ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως , λογικός. Γελοιοποιεί τις συμβάσεις και τις τελετουργίες και τραγουδάει την ελευθερία με όλους τους δυνατούς τρόπους.
aπόψε στις έντεκα o raoul_penman εγκαινιάζει το παιχνίδι των παιχνιδιών – to ίδιο το κουτί της Πανδώρας: Το Κουτσό. eδώ: http://www.metadeftero.gr/ ))


 

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

[ο]μοντέ)ρτουομιλούντος_χρόνου]


Δεν έχει μπέσα το θαύμα
 Είναι λευκό
       και φέρεται σαν κόκκινο
                         
                           (του γιάννη στίγκα)





                 οι ωραίες των ονομάτων δεν είναι


Παρά όψεις και μεταμορφώσεις αυτής της μοναδικής


Της απέραντης μακρινής


της παντοτινά σ΄εμάς χαρισμένης

 στιγμής·


Αυτής που ακούει στο όνομα – ρήμα

Γιατί στα λέω όλα αυτά;


Για ν΄ακουστεί αυτό που γνωρίζεις:
 [ οτι αν γκρεμίζαμε την ακρόπολι,
θα είχαμε ένα προορισμό·
μια πληγή ανοιχτή όχι
όπως τώρα μπαταρισμένη, να
μην την βλέπουμε.

αν γκρεμίζαμε την ακρόπολι
θα  έπρεπε να φτιάξωμε κάτι άλλο·
μια ρουκέτα που μας πάει στο φεγγάρι
ή καλλίτερα μία που μας ξερνάει
ευθεία στην καρδιά των ανθρώπων.

        
 
Το νου σας ξημερώνει:
 
 
κ(αμμιά φορά μιλάει τη γλώσσα των πουλιών  άλλες φορές ΄ακουει την αφήγηση των δέντρων, εισπνέει βαθιά και  ψιθυρίζει στον αέρα΄
απόψε πάντως o Raoulpenman θα προσπαθήσει να εξηγήσει  κάτι που κι ο ίδιος ακόμα δεν κατάλαβe
γιατί το ζευγάρι του “έρχομαι“ πρέπει να είναι το ”φεύγω“. εδώ http://www.metadeftero.gr/ ))
 
 

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

[ας επανέλθουμε λοιπόν με μουσουλμάνικο γαλάζιο]


 Και ο θεός τον νέκρωσε για εκατό χρόνια,
       κι ύστερα τον ζωντάνεψε και του είπε:
                        - Πόσον καιρό έμεινες εδώ;
         - Μια μέρα ή και λιγότερο, απάντησε.

                                                  Το Κοράνι, II, 261

Υπάρχουν στιγμές, ανάμεσα σε κάποιες ζωές, που δεν υπάρχει προηγούμενος εαυτός να αναδομήσεις ή ακόμα και να επισκεφτείς ξανά. Όχι, δεν ξεπέρασα τη γλώσσα μου. Η γλώσσα είναι ένα παλτό που σου δίνει η μάνα σου. Το φοράς όλο το χειμώνα μετά έρχεται η άνοιξη αλλά ποτέ δεν φεύγει. Η ομορφιά της παίζει πεισματικά με τις αντοχές μας. Τώρα μπορεί να΄μαι ένας χαζός που κρατά δυο κλωστές μια μαύρη, μια κόκκινη και περιμένει την αυγή για να τις ξεχωρίσει αλλά εκεί στο Κέντρο του Κόσμου οι μπάτσοι του πλανήτη χάνουνε σιγά - σιγά τη μπάλα. Εκεί η φωνή του ποιητή παραμένει α_σώματη συνδεδεμένη στην μεταλλική ηχογράφηση. Χωρίς οργανικό ηχοσύστημα το φως της αρνείται να μεταφραστεί:
Οι ταξιτζήδες εδώ στην Ομόνοια μου μιλάνε στ΄αγγλικά, απαντάω και λένε τα ελληνικά σου είναι καλά. Πόσο καιρό μένεις εδώ; Όλη μου τη ζωή τους λέω, αλλά ποτέ δεν με πιστεύουν. Μου μιλάνε στα φαρσί, μου μιλάνε στα ελληνικά, και απαντάω με βουνά από χρυσάφι κι ασήμι, με στοιχειωμένες μπασσογραμμές που πλέουν στις γεμάτες φύκια θάλασσες. Κι οι ταξιτζήδες στην Ομόνοια μου λένε τα ελληνικά σου είναι απρόσμενα καλά.
Τους λέω κατασκηνώσεις στην έρημο, συρματόπλεγμα, γυναίκες και κόρες να πεθαίνουν, καμήλες ν΄αφρίζουν αρρώστια, η άμμος ν΄απλώνεται σαν λίμνη αλλά ουδέν νεότερο από το δικό μου μέτωπο·
η καρδιά μου, δηλαδή, χτυπάει αντικανονικά, συνέχεια γρήγορα, συνέχεια βιαστικά. το χέρι αναβοσβήνει, η γλώσσα μου κόβει και ράβει προσεκτικά, η ψυχή μου ανησυχεί τρομερά, οι μάχες έξω την αφήνουν αδιάφορη, οι μάχες μέσα ναι, αυτές αξίζουν! Και οι ταξιτζήδες στην Ομόνοια
λένε πολύ καλά, πολύ καλά. Αλλά, έλα, πες μας την αλήthεια.. Πόσο καιρό μένεις εδώ;
Όλη μου τη ζωή αλλά ποτέ δεν με πιστεύουν. Λέω ότι τ΄όνομα μου είναι μικρό λιοντάρι, το επώνυμο μου σπασμένο κλαδί. Τους λέω ότι το μόνο που ζητάω για να κρατηθώ είναι νερό, κονσέρβες και σφαίρες. Τους τραγουδάω το "πουλιά μυριάδες πάνω /στης καρδιάς μου τα κλαδιά " μέχρι που θλίβομαι και μ΄εξαντλεί η αλήθεια και ως συνήθως ποτέ δεν με πιστεύουν.

Ο κανόνας είναι πως όλοι είναι τσιγγάνοι τώρα. Όλοι ψάχνουν τη φυλή τους. Ο κανόνας είναι να μη σε νοιάζει αν την βρουν ποτέ. Το κόλπο είναι να νοιώσουν ότι μπορούν. Με τα βήματα του ενός κάτω απ΄τα πέλματα του άλλου. Με το όνομα του ενός να χαροπαλεύει στο λαχάνιασμα του άλλου. Πάντα εδώ. Πάντα και παντού. Σ΄όλους τους συνδυασμούς των φυλών και των καταγωγών "το συρματόπλεγμα πιο ψηλά ανέβασέ το"!  Πόσο ψηλά φτερουγίζει το τραγούδι μας από 'δώ μέχρι τα οδοφράγματα του Κομπάνι ( https://barikat.gr/content/nero-konserves-kai-sfaires ) δεν το ξέρουν οι εξουσίες_
Στην υγειά σου, δέντρο! )))

(εδώ και είκοσι μέρες οι ιδεολογικές διαμάχες στους διαδρόμους της λέσχης των κατασκόπων του 21ου αιώνα συνεχίζονται λυσσωδώς. Οι μονοθεϊστές λένε πως ο Θεός είναι ένας. Οι πολυθεϊστές πιστεύουν πως ο Θεός είναι όντως πολλαπλός. Οι αποντοθεϊστές γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει φύγει. Σπουδαστή των Θ(ρ)αυ(σ)μάτων μείνε ακίνητος και συντονίσου aπόψε στις έντεκα eδώ: http://www.metadeftero.gr/?p=781 . O Raoul Penman έχει όλες τις λεπτομέρειες ))

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

[το μυστικό βάρος των τρελών]


Γρήγορο πετάλι απ΄το μηδέν στο ένα, απ΄το ένα στο μηδέν κι αντίστροφα.
Βιαστικά κι επικίνδυνα περάσματα
ανάμεσα από τ΄αυτοκίνητα,
εναλλαγές...

                
                          ... Φανάρι...

Ζω σε μια πολυκατοικία που δεν έχει κεντρική είσοδο.
Αλήθεια! Οι ένοικοι σκαρφαλώνουν στα μπαλκόνια για να πάνε
στο σπίτι τους. Όταν κάποιος κάνει παιδί, σαν πρώτη μέριμνα,
σα βασική προτεραιότητα έχει την εκπαίδευση του. Του διδάκει
τον τρόπο, τα συγκεκριμένα βήματα για να επιστρέφει στην
"οικογενειακή εστία". Οι απορίες του πρώτου καιρού γι αυτή την
ατέλεια της πολυκατοικίας δεν εκφράστηκαν ποτέ δυνατά.
Υπήρχαν ωστόσο, αλλά πλέον έχουν εξανεμιστεί. Ή, μάλλον, αυτή
η ατέλεια τελικά ίσως βολεύει, αφού στην πολυκατοικία θα
μένουν πάντα οι ίδιοι κι οι απόγονοί τους. Οι εκπαιδευμένοι ας
πούμε. Ποιος ξένος θα καθόταν να μάθει... Στην αρχή βέβαια είχαμε
κάποιες απώλειες. Κάποιοι έχασαν το ρουτινιάρικο βήμα κι έπεσαν
στο κενό. Γιατί εδώ μάγκα μου δεν είναι χαλαρά. Δεν έχει
"ψηλά αγνάντευε" κι όλα καλά. Εδώ έχει κοφτά βλέμματα
και περίεργες γλώσσες. Έχει "πολέμα χαμηλά"
μπας κι αντέξουμε.


                     ... Έφτασα...

Μπαίνω στο ραδιομέγαρο, εξηγώ στον μεταμφιεσμένο σε θυρωρό aκροατή
που θέλω να πάω.
Ασανσέρ.
Ψηφιακή ένδειξη των ορόφων.
0 1 2 3 4 5 6 7 8.
Καλημέρα.
Αυτό είναι για σας.
 
 






















Ναι, τ΄αφήνω στο γραφείο σας.
Γεια σας.
8 7 6 5 4 3 2 1 0...

Σώμα είναι η πέτρα που πίστεψε.



(Τα παραθυρόφυλλα, σ΄αυτά τα σοκάκια των Εξαρχείων, μετακινούνται σπάνια απ΄το ανθρώπινο χέρι· καμιά φορά απ΄τον άνεμο· ποτέ απ΄το φως, ελάχιστα απ΄το χρόνο. aπόψε λίγο μετά τις δωδεκα συντονίσου eδώ: http://www.metadeftero.gr/ για ν΄aκούσεις τον λαχειοπώλη τ΄ουρανού να εξηγεί το μυστικό βάρος των τρελών στον Raoul Penman)))
 
Υ.Γ  Το ποίημα "Το μυστικό βάρος των τρελών", είναι του Σαμσών Ρακά.

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

[η ηχώ του κειμένου]


αν ήξερες να πολιτεύεσαι σωστά απέναντι σ΄ενα φύλλο που πέφτει! Αν ήξερες να βλέπεις όσο ήξερε πάντα η λύπη (η πύλη;) της θάλασσας να βλέπει αντί για σένα! Το φύλλο δεν πέφτει όπως η φούστα του κοριτσιού όταν έρθει η ώρα να σβήσουν τα φώτα. Αλλά ανεβαίνει, ανάποδα, προς τα κάτω, σαν τον καπνό τις νύκτες του κλείδωνα στ΄αμμουδέλι. Δέντρα αφήστε τα φύλλα να πέσουν όπως πέφτει η λέξη όταν θέλει να φωτίσει το ε λ ά χ ι σ τ ο.

το φύλλο κατεβαίνει αργά στο βυθό του τοπίου, του βλέμματος, της ψυχής. Στο βυθό, όπου όλα κινούνται ενώ είν΄ακίνητα. Και πέφτοντας ανάλαφρα  στο ποτήρι του φωτός,
το φύλλο λέει ότι υπάρχει μόνον ένα τοπίο, το πρώτο που είδαμε. Πιο σωστά, υπάρχει μόνον ένα τοπίο, αυτό που είδαμε στ΄αλήθεια. Πιο σωστά, υπάρχει σίγουρα τουλάχιστον ένα τοπίο, αυτό που είδαμε στ΄αλήθεια, το πρώτο που είδαμε.

Στο κύκλωμα του βλέμματος, το φθινόπωρο πάντα προκαλεί ένα κύμα από δονήσεις, είναι ένα πέρασμα σκιερό, κάτι σαν μονοπάτι από την ηχώ του κειμένου προς τις αισθήσεις. Όταν μικροφωνίζει το κενό μία είναι η επιλογή: να γίνουμε μεταφυσικές νερομπογιές. Εκεί που μιλάς με τα μάτια..εκεί ανήκεις..αυτό!

αν ήξερες να πολιτεύεσαι σωστά απέναντι σ΄ένα φύλλο που πέφτει! Σωστά θα τα ΄χες όλα. Θα έβλεπες ότι τα δέντρα, που δυστυχώς δεν θυμάμαι ένα-ένα, aπόψε τά ΄χουνε βάλει με τη βροχή και τους στόχους της, μ΄αυτή την κάθοδο_

(*βλέπει φύλλο να πέφτει*, το πιάνει* σκαρφαλώνει στο δέντρο* το βάζει στη θέση του* απόψε λίγο μετά τις δώδεκα  o Raoul Penman, ο άνθρωπος που αν υπάρχει είναι ογδόντα τα εκατό εκπνοή,  κaτεβαίνει τη φύση κι aνεβαίνει την πράξη για να υποστηρίξει (μεταξύ άλλων) ότι το φθινόπωρο δεν είναι εποχή, είναι κατάσταση. e'δώ: http://www.metadeftero.gr/)))

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

[το γεγονός της πτήσης]


// Από αγάπη στο αδέκαστο κενό
   από αλλοφροσύνη για ένα ξέφωτο
   θα περιπολούμε. //
                                   (Νίκος Καρούζος)

Φθινόπωρο δύο χιλιάδες δέκα τέσσερα after KATI. Κάτω απ΄τις διαιρέσεις, κάτω απ΄ των άστρων το ρεζιλίκι, αγριεύει ο τόπος μου. Κάθε μέρα, ένα αυτόματο εν΄ονόματι εκείνου που ονομάζουν "ανάπτυξη" αδειάζει τις άπειρες σφαίρες του, πάνω στους σαστισμένους εαυτούς μας. Μεταξύ λύσσας κι απόγνωσης βουλιάζει το ψάρι και πέφτει η αγριόχηνα. Κάτω απ΄τους πολλαπλασιασμούς πάνω στα τσιμέντα. Δωρεάν η ζωή Φεδερίκο
Γκαρθία Λόρκα δωρεάν ο θάνατος. Τι νόημα έχει να τρως ελάφι σκοτωμένο με τη χάση του φεγγαριού, ψημένο σε σχάρα από ξύλα ροδιάς, σβησμένο με κρασί από ιδρώτα, γαρνιρισμένο με δαμάσκηνα και αμύγδαλα που τα πότισε μια κι έξω η τύχη! Νόημα έχει να σταθείς ανάμεσα στα πράγματα και το Αληθινό τους Όνομα, να γίνεις εκείνος που τα συνδέει με το ονειρικό του κύκλωμα, με την ψυχή του on line. Να ΄σαι ελαφρύς σαν το ποίημα όχι σαν το βιβλίο.  Να΄σαι γρήγορος σαν το όνειρο όχι σαν το πέταγμα. Στον ουρανό οι δυνατότητες είναι μόνο συναρπαστικές. Εκεί, πάνω απ΄τα τεμπέλικα σύννεφα, το "Σ΄αγαπώ" θα πει: "Σε θυμάμαι από μιαν άλλη ζωή, ωραιότερη". Δωρεάν η όραση Φεδερίκο
Γκαρθία Λόρκα δωρεάν η τυφλότητα.  Το Θαύμα είναι να γυρίζεις_

(aπόψε λίγο μετά τις δώδεκα ο Raoul Penman ψάλλει πολύ σιγά τις προβλέψεις του για το παρελθόν. Μαντεύει τι έγινε, τι συνέβη. Και θυμάται τι θα συμβεί
εδώ: http://www.metadeftero.gr/ )))



(ρεμίξ: Νίκος Καρούζος, Federico Garcia Lorca, Ευγένιος Αρανίτσης, Raoul Penman, Propaganda, Παντελής Βούλγαρης Θανάσης Βέγγος, η τελευταία νανόχηνα, όλα είναι δρ/ώμος)



 
 
 
 
 





 

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

[ μία σπουδή στην υποψία ]

 
 
 
 

Ζωή > Ποίηση
Ζωή < Ποίηση
Χάρισε τον εαυτό σου στην απροσπάθεια-
                                                         
                                                                      (Νίκος Καρούζος)


***

Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο, τα μεσημέρια εκείνα του καλοκαιριού, όταν οι άλλοι κοιμούνταν, ένα παιδί ονόματι Ραούλ έψαχνε τη μέρα που παράπεσε. Γι΄αυτήν που ανατέλλει ανάμεσα στην Τρίτη και την Τετάρτη, για το Δεύτερο Σάββατο Του Επάνω Κόσμου. Εκεί ανάμεσα στις σπασμένες βεράντες του Αυγούστου διαβάζε τα χαμόγελα του νερού όπως εμείς διαβάζουμε τα Σσσσς στα χείλη της φετινής μας αγάπης. Μάθαινε ν΄ακούει με τα μάτια, να βλέπει με τα δάχτυλα, να γνωρίζει με την άκρη της γλώσσας. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή τον θυμάμαι να δανείζεται ουσιαστικά και επίθετα απ΄τη νύχτα και να κοιτάζει τη Θάλασσα προσπαθώντας να ονειρευτεί αυτό που κοιτάζει.

Απόψε λίγο μετά τις δώδεκα συντονίσου εδώ http://www.metadeftero.gr/ για να δούμε αν όντως ό,τι κοιτάζεις σε κοιτάζει κι εκείνο κι εαν αυτό που κινείται πάνω στην πέτρα και γλιστράει στα εσώρουχα της λέξης είναι σκορπιός ή ιππόκαμπος_


 

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

όταν θα 'χουμε ανοίξει όλα μας τα χαρτιά*

// αν σ΄αρέσουν τα ποιήματά μου άφησέ τα
να περπατήσουν στο δειλινό,λίγο πίσω από σένα

τότε οι άνθρωποι θα πουν
"Σ΄αυτό τον δρόμο είδα μια πριγκίπισσα να διαβαίνει
καθώς πήγαινε να συναντήσει τον εραστή της(είχε
αρχίσει να βραδιάζει)με ψηλούς και ανίδεους υπηρέτες." //
                                                                                      (e. e. cummings)


Τώρα που άρχισα να Σε διαβάζω κάτω απ΄τα εσώρουχα των λέξεων

μπορείς να μ' οδηγήσεις κάπου κοντά (ας πούμε μέχρι το λευκό περιθώριο της παρτιτούρας Σου)

και μετά το παίρνω με τα πόδια;

Ραντεβού εκεί· στα τζιτζικάδικα_