[:προσευχή /στους κήπους της έπαυλης]

Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα

Το όψιμο φθινόπωρο στους κήπους της έπαυλης σε ξεγελά
και οι πικροδάφνες σου φυλλορροούν στο πέτρινο κλιμακοστάσιο, σε ξενίζουν
ακούς τα παραδείσια πουλιά μες στις λακκούβες του νερού
χτυπάει εντός σου η μηχανική καρδιά της πόλης

Λες αύριο θα εκφωνήσω τον επικήδειο των ποιητών — και το αναβάλλεις
μικρές θαλάσσιες εκδρομές και τα βραδάκια λικνίζεσαι στις δισκοθήκες
η καρβουνόσκονη μόλις αγγίζει τα παιδιά της δυτικής ακτής
σήμαντρα δειλινού και άνθη λεμονιάς
μες τους δασώδεις λόφους της Αιώνιας Πόλης

Κι όμως η θέση σου είναι στην Αθήνα, Άρχοντα
μόλις ακούγεσαι μες στα παράσιτα και τους πομπούς
σ' άκουσα χθες με άλλη μουσική να θρηνωδείς
η φωνή σου δεν άλλαξε, την ξέρω απ' τον καιρό της διαδοχής
η νύχτα πέφτει

[πηγή: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ωδές στον Πρίγκιπα, εκδ. Ύψιλον, Αθήνα 1991, σ. 9]

Όταν τα όργανα σπάνε και αχρηστεύονται, όταν τα σχέδια ματαιώνονται και δεν έχει πια νόημα η προσπάθεια, ο κόσμος εμφανίζεται με μια παιδική τρομερή δροσιά, αιωρούμενος χωρίς ίχνη στο κενό. Αυτή η δροσιά τυλίγει τις «Ωδές Στον Πρίγκιπα».  Στις γραμμές, τις επιφάνειες και τους όγκους του έργου ο Ασλάνογλου βήμα προς βήμα προφασίζεται «αιώνια άνοιξη» και ορκίζεται  στα πνεύματα μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης μέρας προκαλώντας  τον Raoul Penman μες στα παράσιτα και τους πομπούς να σπάσει – σχεδόν ανεμπόδιστος για οποιαδήποτε πίστη – τη «μηχανική καρδιά της πόλης» για να δει τι έχει μέσα το ποίημα. Κι όταν τη σπάει, μένει «από ανέκαθεν» έκθαμβος· φώτα και στάχτη, ρόδο κι αγκάθια , σώμα και θρύψαλα, όλα γίνονται διάφανα• και τι άλλο θα μπορούσε να φανεί, τι άλλο είναι η ψυχή του ποιήματος; Μάντεψε κόπιασε, νιώσε λίγο μετά τις 22:00 - e’δώ: http://www.metadeftero.gr/  με θραύσματα γραφής του Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου [:Ωδές στον Πρίγκιπα] και Γιώργου Κοροπούλη [:Εδώ ο κόσμος χάνεται].