[:Αναζητώντας Το Χαμένο Κέντρο]

 

«Η τέχνη πρέπει να βαφτιστεί στα νερά της μεταφυσικ ή ς πίστης»

                                   Ζ ήσιμος Λορεντζάτος

 

 
 :έπρεπε να ανοίξω τη μελανιά και να αφήσω το αίματα να βγουν για να τους τα δείξω

 

 πλάι στήν πηγή που ἀνάβλυζε

γωνία «μηδενισμοῦ» και «ταξίματος» (ἡ ἐργασία ὡς  προσευχή)

μέσα στό πνευματικό μαγαζί μου

καθόμουν μόνος μέ τά κλειδιά τῆς ὑπομονῆς καί συνομιλοῦσα μέ

           τό χρόνο

μετά ἀπό λεπτό ὕπνο ξύπνησα μέ μέτρια μνήμη θεοῦ στήν ἔρημο

          τῆς σημασίας

ἕνας πελάτης εἶχε μπεῖ καί μέ ρώτησε:

«μήπως ἔχεις τόν ἑλληνικό τροχό πού ἔχασε τίς ἀκτίνες του;

ψάχνω γιά τό κέντρο ὃπου ἀναδιπλώθηκε τό τιγκίλι τῆς ρόδας»


Δέν ᾖτον ἡ καρδιά μας καμένη εἰς ἐμάς ;

 

  :αυτοκηδεία η λέξη που έψαχνα

 

 

Ἐσωτερικό σταυροδρόμι τεθλιμμένη στράτα ὃπου φέρνει εἰς τήν

       ζωήν) –

Μουσική ἑνός κόσμου πού εἶναι στή θέση του –

 

  :ηαπορρόφηση στο θέμα της αγάπης οδηγεί σε έκσταση

 

[Αναζητώντας το «Χαμένο Κέντρο» με τους Ζήσιμο Λορεντζάτο, Νίκο Παναγιωτόπουλο, Σαμσών Ρακά, Ρα0ύλ Πένμαν και  Daniel Hamm - in conversation· Και το πλάσμα αυτό το ονομάζω «Ούτις»Διαβάστε Περισσότερα . ]

 
 

[:Μια σπουδή στην υποψία]

 

Ζούμε απ΄το μέλλον τη σύγχρονη υπερένταση της ιστορίας

-η ελπίδα μου σώπασε ω Ωνάσειο-

δίχως θέαση ο Ούτις λιμοκτονεί μα η ώρα του θά ΄ρθει

ωσάν ορμητική βλάβη της αντικειμενικότητας

Χρήσιμο αναβλύζει απ΄το άχρηστο:

Το χειροποίητο λεξιλόγιο της Συνταραχτικής
 

 

(σκόρπιοι στίχοι του Νίκου Καρούζου που πρόλαβα να πειράξω μέσα στο πορτ -μπαγκάζ του ρενώ  τη προηγούμενη κυριακή με το φακό στα δόντια και μια τζούρα αγκάμπεν παρακάτω μπας και συνεννοηθούμε καλύτερα)

Οι νεωτερικές κοινωνίες μας, οι οποίες ισχυρίζονται ότι είναι εκκοσμικευμένες, στην πραγματικότητα ορίζονται  αντιθέτως από εκκοσμικευμένες θεολογικές αντιλήψεις, οι οποίες είναι πολύ πιο ισχυρές καθώς δεν συνειδητοποιούμε την ύπαρξή τους. Ποτέ δεν θα συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει σήμερα αν δεν καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός,  στην πραγματικότητα, είναι μια θρησκεία.  Και όπως έχει πει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, είναι η σκληρότερη από όλες τις θρησκείες, διότι δεν επιτρέπει την εξιλέωση... Ας πάρουμε τη λέξη «πίστη». Συνήθως ανήκει στη θρησκευτική σφαίρα. Ο ελληνικός όρος αντιστοιχεί στη βιβλική έννοια της πίστεως. Ένας ιστορικός της θρησκείας που προσπαθούσε να καταλάβει το νόημα της λέξης, μια μέρα περπατώντας στην Αθήνα είδε ξαφνικά μια επιγραφή που έλεγε «Τράπεζα Πίστεως». Μπήκε στο κτίριο και κατάλαβε ότι επρόκειτο για τράπεζα. Ήταν αρκετά διαφωτιστικό γεγονός. Eπανάληψη της εκπομπής #3 [Στάση Στέγη Ιδρύματος Ωνάση] του ιβέντ http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/ του σαμσών ρακά –  λίγο μετά τις 23:00 εδώ: http://www.metadeftero.gr/

[:τριάντα αργύρια - Not]Get]

«Για να κάνεις σάλτσα λαγού, χρειάζεται ένας λαγός, για να πιστέψεις στο Θεό, χρειάζεται ένας Θεός»

                                                                                                 
Κάποιος πετάει μια βρυσιά ανάμεσα στη σαρκική και στην πνευ-

          ματική ζωή του

και αυτοκτονεί –

Ορφικό μεταίχμιο –

είναι το φιλί του Ιούδα

μια συγχορδία εχθρικής φιλίας –

από εδώ διαβαίνεις ουσιαστικά στις χώρες και στα πολιτεύματα

               του οίκτου

για τη σοφία αυτού του κόσμου που την εμώρανε ο θεός

εδώ ανήκουν οι τέχνες (τρέφω γι΄αυτές κακία πουλιού)

το αληθινό τους τιμάριο είναι περιοχή αγειτόνευτη

και είνα άρτια διατυπωμένο ότι στη φυλακή τους βασιλεύει

ένα χριστιανικό αντίο στη μεγαλοπρέπεια και στην ίδια τους τη

            ματαιοδοξία –

οι σπουδαίοι δεσμώτες τους

το ανήμερο αντάρτικο έχει ισόβιο συνομιλητή

τη δική του βούληση για πόνο

«γιατί μόνο η δική σου βούληση για τη λέξη που είπαμε»

(μου εξηγούσε η γνωριμιά μου ο δεσμώτης ) «σε κάνει συνδημιουργό»

και να φυλάγεσαι σε τούτα τα λημέρια όπου «όλα είναι χρόνος και

            πόνος και δήθεν εαυτός»

κι αν γνωρίσεις τη δαιμόνισσα: την τέχνη χωρίς κληρονόμο

μη την μεταδώσεις στην τύχη –

Τώρα κοιτάχτε φώναξε ο δεσμώτης

έρχεται προς εμένα: το τέλος του απλού ο πόνος του κόσμου –

...  ...  ...  ... ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ... ..

Παρεμπιπτόντως, επιτρέψτε μου να σας ενοχλήσω με μια ερώτηση, πόσο μάλλον που τώρα, νομίζω, έχω απόλυτο δικαίωμα  γι΄αυτό. Πείτε μου, ο δικός σας λαγός έχει πιαστεί ή ακόμα τρέχει;

...  ...  ...  ... ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ... ..

[Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι -Oι Δαιμονισμένοι, Νίκος Παναγιωτόπουλος -Σύσσημον]

 

Ένα ποστ για τη Μεγάλη Πέμπτη που συμπληρώνει κατά κάποιο τρόπο την εκπομπή #3 για το http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/ [:Σε ποιον ανήκει ο Καβάφης] της Μεγάλης Τρίτης. Παρεμπιπτόντως, επιτρέψτε μου να σας ενοχλήσω με μια ερώτηση, πόσο μάλλον που τώρα, νομίζω, έχω απόλυτο δικαίωμα γι΄αυτό. Πείτε μου, ο δικός σας λαγός έχει πιαστεί ή ακόμα τρέχει;

[:Ο Καβάφης ανήκει στα μοναστήρια του]

 

0111

Σολωμός, Κάλβος, Καβάφης, Αναγνώστης· (οι

4 μεγάλοι μας ποιητές που δεν ήξεραν ελληνικά

~

Πόλεμος ξέσπασε για το πού ανήκει ο Καβάφης. Σε μας φωνάζουν οι ερευνητές! Σε μας -φωνάζει η Στέγη! Σε μας -φωνάζουν οι Καβαφιστές! Σε μας φωνάζουν οι Cavafistas! Σε μας -φωνάζει το Άθενς Ριβιού οφ Μπουκς! Σε μένα- φωνάζει ο Gutenberg!

 Χάσατε όλοι αγάπες μου –

Ο Καβάφης ανήκει στα μοναστήρια του.

Κι αυτό γιατί υπάρχει ίσως μέσα στην ποίηση του κάτι το μη-αναγνώσιμο (για το οποίο, η ανάγνωση δεν είναι ο ακριβής χώρος.) Κι εδώ είναι που συναντάμε το δεύτερο Καβάφη. Η ενέργεια η οποία επιτρέπει να συλλάβουμε αυτόν τον Καβάφη (και την «κατηγορία» την οποία εγκαινιάζει) δεν μπορεί πια να είναι ούτε η ανάγνωση, ούτε η απαγγελία, αλλά η θέαση.


Μήπως αυτό σημαίνει ότι όποιος καταλαμβάνει την κενή θέση του Yποκειμένου είναι προορισμένος να μείνει για πάντα στη σκιά, ότι ο δράστης πρέπει να χαθεί εντελώς και να καταλήξει στο ανώνυμο μουρμουρητό του «τι μας νοιάζει ποιος μιλά;».  Στο έργο του αιρετικού αλεξανδρινού αλλά και -ω τι σύμπτωσις - στον πιο σπουδαίο ίσως στίχο εκείνου του άλλου (;) αιρετικού, του γάλλου ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ [:Εγώ είναι ένας άλλος] αυτή η δυσκολία έρχεται θεματικά στο φως, μέσα στο οποίο η σκοτεινιά του Υποκειμένου εμφανίζεται για μια στιγμή σε όλο της το μεγαλείο. Δεν είναι –όπως θα ήθελε η παθητική έμφαση μιας συγκεκριμένου τύπου ιστορίας- τα βιογραφικά συμβάντα προσωπικών ιστοριών, αλλά η φωτεινή σκιά μιας άλλης ιστορίας• όχι η μνήμη μιας καταπιεσμένης ύπαρξης αλλά η βουβή φλόγα ενός αμνημόνευτου ήθους• δεν είναι το πρόσωπο ενός υποκειμένου, αλλά η διάζευξη μεταξύ του έμβιου και ομιλούντος όντος που σημαδεύει την κενή θέση. Διότι εδώ μια ζωή υφίσταται μονάχα βάση της ατιμίας στην οποία υπέπεσε και ένα όνομα ζει μονάχα μέσω της ντροπής που το καλύπτει, κάτι, σε αυτή την ντροπή, καταθέτει γι΄αυτά, πέρα από κάθε βιογραφία.

Tο να γράφει κανείς ποίηση σημαίνει, τουλάχιστον ως τάση, να δώσει για να δουν · όχι να δώσει για να διαβάσουν αλλά να δώσει για να σκηνοθετήσουν: ο σύγχρονος χώρος της ποίησης δεν είναι η βιβλιοθήκη ούτε τα αρχεία αλλά η νοερή σκηνή όπου οι επιμέρους αναγνώσεις ξετυλίγονται, μέσα από μια εκθαμβωτική εικονοποιία, από τη μία ποιητική πηγή στην άλλη: εμείς είμαστε εκείνοι που εκφέρουμε τον ποιητικό λόγο, είν΄αλήθεια, ακόμη και κατ΄εξουσιοδότησιν. Μπορούμε όμως να φανταστούμε ότι –αργότερα; - η ποίηση θα είναι αποκλειστικά ένα συμβάν, από το οποίο τίποτα, κανένα όνειρο και κανένα προϊόν φαντασίας, με μια λέξη καμιά «ψυχή», δεν θα «υπερχειλούσε», και όπου όλο το ποιητικό «εκφέρειν» θα το απορροφούσε μία «φανέρωση» χωρίς κατάλοιπα.

Aυτή την ουτοπία ένας ορισμένος Καβάφης, ο οποίος δεν απαγγέλεται, μας μαθαίνει να τη διατυπώνουμε –και, μέσα απ΄αυτήν, είναι δυνατόν να τον προαισθανθούμε σαν ένα ποιητή του μέλλοντος.

~
(Ο Ρα0ύλ διαβάζει στον 0ύτις θραύσματα από Ευγένιο Αρανίτση και Giorgio Agamben - σε Καβαφικό Αμόκ)

 

Η ορθόδοξη εκκλησία τη Μεγάλη Τρίτη, «τιμά» δύο γεγονότα: πρώτον, τη δριμύτατη καταγγελία του Ιησού κατά των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ, η οποία μνημονεύεται μέσα από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (22, 15- 23, 39): τα πολλά «ουαί» για την τυφλή και υποκριτική θρησκεία αυτών οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αρχηγοί των ανθρώπων και το φως του κόσμου, αλλά στην ουσία «κλείουν την Βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων...» αλλά και τη γνωστή παραβολή των δέκα Παρθένων (Ματθαίου. 25,1-13). Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στα κεφάλαια 24 (36) 24 και 26 (2). Και εδώ πάλι γίνεται λόγος για τα Έσχατα, για το Τέλος. Απόψε λίγο μετά τις έντεκα εδώ: http://www.metadeftero.gr/  ανταπόκριση της ακολουθίας http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/. Tις  παραβολές που χαρακτηρίζονται «παραβολές των Εσχάτων» θα ψάλλουν –για σας -οι σχιζο-μητροπολιτάνοι μοναχοί Samson Rakas και Raoul Penman. Γιατί ναι αγάπες μου -φτάσαμε στο τέρμα. Αυτό είναι όλο. θα τον θυμόμαστε αυτό τον πλανήτη. Ας περάσουμε τώρα στα σοβαρά ζητήματα:- Σε ποιον ανήκει ο Καβάφης;