[:Ο Καβάφης ανήκει στα μοναστήρια του]

 

0111

Σολωμός, Κάλβος, Καβάφης, Αναγνώστης· (οι

4 μεγάλοι μας ποιητές που δεν ήξεραν ελληνικά

~

Πόλεμος ξέσπασε για το πού ανήκει ο Καβάφης. Σε μας φωνάζουν οι ερευνητές! Σε μας -φωνάζει η Στέγη! Σε μας -φωνάζουν οι Καβαφιστές! Σε μας φωνάζουν οι Cavafistas! Σε μας -φωνάζει το Άθενς Ριβιού οφ Μπουκς! Σε μένα- φωνάζει ο Gutenberg!

 Χάσατε όλοι αγάπες μου –

Ο Καβάφης ανήκει στα μοναστήρια του.

Κι αυτό γιατί υπάρχει ίσως μέσα στην ποίηση του κάτι το μη-αναγνώσιμο (για το οποίο, η ανάγνωση δεν είναι ο ακριβής χώρος.) Κι εδώ είναι που συναντάμε το δεύτερο Καβάφη. Η ενέργεια η οποία επιτρέπει να συλλάβουμε αυτόν τον Καβάφη (και την «κατηγορία» την οποία εγκαινιάζει) δεν μπορεί πια να είναι ούτε η ανάγνωση, ούτε η απαγγελία, αλλά η θέαση.


Μήπως αυτό σημαίνει ότι όποιος καταλαμβάνει την κενή θέση του Yποκειμένου είναι προορισμένος να μείνει για πάντα στη σκιά, ότι ο δράστης πρέπει να χαθεί εντελώς και να καταλήξει στο ανώνυμο μουρμουρητό του «τι μας νοιάζει ποιος μιλά;».  Στο έργο του αιρετικού αλεξανδρινού αλλά και -ω τι σύμπτωσις - στον πιο σπουδαίο ίσως στίχο εκείνου του άλλου (;) αιρετικού, του γάλλου ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ [:Εγώ είναι ένας άλλος] αυτή η δυσκολία έρχεται θεματικά στο φως, μέσα στο οποίο η σκοτεινιά του Υποκειμένου εμφανίζεται για μια στιγμή σε όλο της το μεγαλείο. Δεν είναι –όπως θα ήθελε η παθητική έμφαση μιας συγκεκριμένου τύπου ιστορίας- τα βιογραφικά συμβάντα προσωπικών ιστοριών, αλλά η φωτεινή σκιά μιας άλλης ιστορίας• όχι η μνήμη μιας καταπιεσμένης ύπαρξης αλλά η βουβή φλόγα ενός αμνημόνευτου ήθους• δεν είναι το πρόσωπο ενός υποκειμένου, αλλά η διάζευξη μεταξύ του έμβιου και ομιλούντος όντος που σημαδεύει την κενή θέση. Διότι εδώ μια ζωή υφίσταται μονάχα βάση της ατιμίας στην οποία υπέπεσε και ένα όνομα ζει μονάχα μέσω της ντροπής που το καλύπτει, κάτι, σε αυτή την ντροπή, καταθέτει γι΄αυτά, πέρα από κάθε βιογραφία.

Tο να γράφει κανείς ποίηση σημαίνει, τουλάχιστον ως τάση, να δώσει για να δουν · όχι να δώσει για να διαβάσουν αλλά να δώσει για να σκηνοθετήσουν: ο σύγχρονος χώρος της ποίησης δεν είναι η βιβλιοθήκη ούτε τα αρχεία αλλά η νοερή σκηνή όπου οι επιμέρους αναγνώσεις ξετυλίγονται, μέσα από μια εκθαμβωτική εικονοποιία, από τη μία ποιητική πηγή στην άλλη: εμείς είμαστε εκείνοι που εκφέρουμε τον ποιητικό λόγο, είν΄αλήθεια, ακόμη και κατ΄εξουσιοδότησιν. Μπορούμε όμως να φανταστούμε ότι –αργότερα; - η ποίηση θα είναι αποκλειστικά ένα συμβάν, από το οποίο τίποτα, κανένα όνειρο και κανένα προϊόν φαντασίας, με μια λέξη καμιά «ψυχή», δεν θα «υπερχειλούσε», και όπου όλο το ποιητικό «εκφέρειν» θα το απορροφούσε μία «φανέρωση» χωρίς κατάλοιπα.

Aυτή την ουτοπία ένας ορισμένος Καβάφης, ο οποίος δεν απαγγέλεται, μας μαθαίνει να τη διατυπώνουμε –και, μέσα απ΄αυτήν, είναι δυνατόν να τον προαισθανθούμε σαν ένα ποιητή του μέλλοντος.

~
(Ο Ρα0ύλ διαβάζει στον 0ύτις θραύσματα από Ευγένιο Αρανίτση και Giorgio Agamben - σε Καβαφικό Αμόκ)

 

Η ορθόδοξη εκκλησία τη Μεγάλη Τρίτη, «τιμά» δύο γεγονότα: πρώτον, τη δριμύτατη καταγγελία του Ιησού κατά των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ, η οποία μνημονεύεται μέσα από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (22, 15- 23, 39): τα πολλά «ουαί» για την τυφλή και υποκριτική θρησκεία αυτών οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αρχηγοί των ανθρώπων και το φως του κόσμου, αλλά στην ουσία «κλείουν την Βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων...» αλλά και τη γνωστή παραβολή των δέκα Παρθένων (Ματθαίου. 25,1-13). Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στα κεφάλαια 24 (36) 24 και 26 (2). Και εδώ πάλι γίνεται λόγος για τα Έσχατα, για το Τέλος. Απόψε λίγο μετά τις έντεκα εδώ: http://www.metadeftero.gr/  ανταπόκριση της ακολουθίας http://ypokeimeno.com/kalemi-sta-dontia/. Tις  παραβολές που χαρακτηρίζονται «παραβολές των Εσχάτων» θα ψάλλουν –για σας -οι σχιζο-μητροπολιτάνοι μοναχοί Samson Rakas και Raoul Penman. Γιατί ναι αγάπες μου -φτάσαμε στο τέρμα. Αυτό είναι όλο. θα τον θυμόμαστε αυτό τον πλανήτη. Ας περάσουμε τώρα στα σοβαρά ζητήματα:- Σε ποιον ανήκει ο Καβάφης;