[κοινή γνώμη αποκαλώ το αντίθετο της ψυχής]

Από μια άποψη, αν το καλοσκεφτείς, το facebook είναι το βασίλειο της ελευθερίας. Υπάρχει μια θέση για τον καθένα εδώ, αρκεί βέβαια να έχει πρόσβαση στα ίντερνετς· εδώ, με μια απλή και δωρεάν εγγραφή, καθεμιά μπορεί να αυτοπαρουσιαστεί με τον τρόπο που εκείνη θέλει, και όλοι είναι ελεύθεροι να αλληλεπιδράσουν με όλους. Στο πάρτυ του ατομικού φιλελευθερισμού οι δυνατότητες είναι οριακά απεριόριστες. Για παράδειγμα, είσαι ελεύθερος να εκθέσεις την ευαίσθητη πλευρά σου και το νέο σου smartphone, να μοιραστείς την ποιητική σου φλέβα και να μάθουν επιτέλους όλοι για εκείνο το ταξίδι σου στη Βαρκελώνη. Να κάνεις πολιτική προπαγάνδα, να μας καλέσεις στη συναυλία /ποιητική βραδιά/συνέδριο/έκθεση φωτογραφίας σου, να διαφημίσεις τη start-up επιχείρησή σου ή το ατομικό σου ανθρώπινο κεφάλαιο. Μπορείς να σχολιάσεις, να δηλώσεις την αρέσκεια ή την απαρέσκειά σου, να κοινοποιήσεις. Να διαλαλήσεις προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι είσαι ρομαντικός, single, περιζήτητη, διαθέσιμος, ταλαντούχα, αποκατεστημένος, πολυπράγμων, εξεζητημένη, out-going, λαϊκός και ανεπιτήδευτος, ριζοσπάστρια, cool πατέρας, ανερχόμενος κάτι, ευτυχισμένος.

Μια παρωδία μοναδικότητας. Το χαϊδεμένο παιδί μιας κοινής γνώμης  η οποία διψάει να δει αντί να διαβάσει, εν ολίγοις  Της κοινής γνώμης : το αντίθετο της ψυχής.

Απ΄την κοινωνικότητα - ως - καθήκον ως τον "πληθωρισμό δυνατοτήτων επαφής" ( ο όρος "επαφή" προέρχεται από το ψηφιακό / ηλεκτρονικό οικοσύστημα) η απόσταση είναι μικρή. Ενώ η κοινωνικότητα σα δυνατότητα ή και επιθυμία κρατούσε μια αξία για τη μοναχικότητα, κ α θ ώ ς  κ α ι  τ η ν  λ ε π τ ή  τ έ χ ν η  α υ τ ή ς τ η ς μ ο ν α χ ι κ ό τ η τ α ς, η κοινωνικότητα σαν καθήκον δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Πρέπει ο καθένας / η καθεμιά (και η έμφαση είναι πράγματι στο "άτομο") να κινείται μέσα στα "κοινωνικά περιβάλλοντα" (δηλαδή ανάμεσα στους Άλλους) όσο πιο αποδοτικά / ωφέλιμα για τον ίδιο / την ίδια γίνεται. Αυτό έχει δημιουργήσει (δεν είναι καινούριο) μια σχεσιακή υπερένταση (στο φόντο του καθήκοντος της "κοινωνικής συσσώρευσης", της "συσσώρευσης κοινωνικού κεφαλαίου"). Και η σχεσιακή υπερένταση πίσω απ΄τις πλάτες των "ατόμων", υποδεικνύει την διαρκώς αέναη μετακίνηση / μετάπτωση απ΄το κάθε φορά "εδώ" σε διάφορα "αλλού".
Ενώ αυτές οι μεταπτώσεις ήταν για καιρό αποκλειστικά δυνατότητα της χημείας (αλκοόλ, drugs, φάρμακα) η ψηφιακή / ηλεκτρονική αναπαράσταση της ζωής μορφοποίησε, ενδυνάμωσε και έκανε ακίνδυνες (από πρώτη ματιά ) αυτές τις εντατικές αλληλουχίες τυφλού κοινωνικού κυνηγιού, του είδους "εδώ - αλλού - εδώ  - αλλού" ή "αλλού - αλλού - αλλού".

Λένε πως ο μόνος ασφαλής τρόπος να μη συναντήσεις ποτέ κάποιον είναι να τον παρακολουθείς·
ακολουθώντας αυτά τα "δίκτυα" των δρομολογίων, αυτά τα προγράμματα, αυτά τα δέλεαρ του εικονικού χρόνου δεν θα συναντήσεις το αληθινό τοπίο ποτέ. Το αληθινό καταγωγικό Τοπίο που όπως μας λέει κι ο  Αρανίτσης κρατάει το ομορφότερο κομμάτι του μακριά απ΄τις λειτουργίες της διαφήμισης και του τουρισμού σαν ένα προγονικό κατάλοιπο αδιαπραγμάτευτης εσωστρέφειας. Αυτή η λεπτή τέχνη της μοναχικότητας τελεί τούτη την πρόκληση: να περνάς τα σύνορα του "εδώ" ριψοκινδυνεύοντας μια προσωρινή ανωνυμία στον ομφαλό του Κρυφού, που σημαίνει ότι εξαρχής κινείσαι με την ελπίδα, την προοπτική να ξαναβγείς στο φως και τανάπαλιν· εν ολίγοις, να μυηθείς στο πηγαινέλα απ΄τον έναν κόσμο στον άλλο, να αφεθείς σε μια παλινδρόμηση: το πρότυπο αυτού του παιχνιδιού δεν είναι πια η monopoly αλλά Tο kουτσό:

Σ΄αυτό το παιγνίδι μαθαίνεις πως να περιπλανιέσαι αλλά πάντα να φτάνεις, να μπερδέυεσαι χωρίς να χάνεσαι, να κινείσαι ονειρευόμενος μιαν ιδεώδη γραμματική της περιπλάνησης, μια Ποιητική του προσανατολισμού:

Το σημαινόμενο βάθος αυτής της σχεδόν αλλόκοτης επικράτειας αιχμαλωτίζει τη μελαγχολική, την κατά κάποιο τρόπο ανησυχαστική ευτυχία του να ζεις σ΄ έναν ιστό /τόπο αρμονικά δεμένο με μια ποιότητα εμπειρίας οικεία και συγχρόνως αιθέρια, απτή και την ίδια στιγμή μετα-φυσική

με κάτι που όλο γεννιέται κι όλο  γ ί ν ε τ α ι_

 

(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο Raoul_penman eνημερώνει τη κατάσταση του και με μια αιφνίδια αντιστροφή αποκαλεί την κοινή γνώμη το αντίθετο της ψυχής. Ριψοκινδυνεύοντας μια προσωρινή ανωνυμία στον ομφαλό του Κρυφού κινείται ονειρευόμενος μιαν ιδεώδη γραμματική της περιπλάνησης, μια Ποιητική του προσανατολισμού προς κάτι που όλο γεννιέται κι όλο γίνεται_ e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ )

 

[η ελπίδα είναι ένα πιάτο που τρώγεται ζεστό]

Προσπάθησε έστω μια φορά να κοιμηθείς χωρίς ένεση, χωρίς ναρκισσόποτο, χωρίς να σκέφτεσαι μόνο εσένα και ΠΡΟΣΕΧΕ. ΠΡΟΣΕΧΕ γιατί ΟΣΟ με τρομοκρατείς, τα δεντράκια τα βλέπουν όλα κι οργανώνονται, νικούν. Φυτρώνουν στα στήθια και κυματίζουν στους λαβυρίνθους μιας σκοτεινιάς που αναδεικνύει σε προσόν , την ελλειψη υπακοής στον στοιχειώδη ρεαλισμό της πεπατημένης.
 ΠΡΟΣΕΧΕ κι έλα να ξαναπούμε για τα ωραία: Δεν πρέπει να πτοούμεθα όταν επιτίθεται η βλακεία, εμείς είμαστε άλλης κοπής, απ΄το εργοστάσιο που έκανε πλούσια - πλούσια ανθρώπους, χωρίς συντηρητικά, χωρίς ξένες ουσίες, χωρίς το πόνο της ιδιοκτησίας. Γιατί αν δεν είμαστε, ποιος θα μετακινούσε, ποιος θα ΄σπρωχνε τη Γη και τις ευθύνες της στην άκρη, ποιός θα την διασκέδαζε τη Γη την όμορφη που βλέπει τ΄άλλα κι ανακατεύεται;
όμως σύντροφε ΠΡΟΣΕΧΕ: η ελπίδα είναι ένα πιάτο που τρώγεται ζεστό_

(aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο raoulpenman θα προσπαθήσει γι΄άλλη μια φορά να εκπέμπψει
χωρίς ένεση, χωρίς ναρκισσόποτο, χωρίς να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Φοράει την αγιαστούρα
του, χαμογελάει δήθεν άνετος, σκεπάζει την υστεροβουλία του με ινδικά και σιωπές με απώτερο στόχο να τιμωρήσει τον καπιταλισμό μέχρι αηδίας. e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/
 

[θεόληπτος ο διάβολος και δεν το΄χουμε νιώσει]

Mεταιχμιακός άντρας, 39 ετών, επιθυμεί γνωριμία με οριακή κοπέλα άνευ ψυχοθεραπείας.
Μέσα από την γνωριμία τους, ευελπιστεί σε ανάπτυξη συνωμοτικής ερωτικής σχέσης
με ή χωρίς ναρκισσιστικές άμυνες. Επίσης, επιθυμεί την καλλιέργεια της παράνοιας και
ενθαρρύνει την από κοινού συμμετοχής τους σε μικροψυχωτικά επεισόδια.

Υ.γ:
Θεμιτή είναι, εκτός της αποστολής φωτογραφίας, η απόδειξη παρελθοντικών σοβαρών     αυτοτραυματισμών ή έστω η βεβαίωση μελλοντικής συμμετοχής της ίδιας ως συνοδηγού
σε παραυτοκτονικά drink n drive μέσα στους Κήπους του αντι-χειμώνα!..
(για όσο διαρκέσει η ποίηση που θα επιχειρούμε_

[ρεμίξ καρούζος, αρανίτσης, θάνος γωγος, Raoul penman, billie holiday]

[ό]σον αφορά τον raoulpenman, o νόμος είν΄αναγκαίο κακό, όπως λέμε «προφίλ» ή «μικρές αγγελίες» , εφόσον ο άντρας αγαπάει την απαγόρευση ενώ η γυναίκα απαγορεύει την αγάπη και, με αυτό το τρόπο τη θεμελιώνει. aπόψε πολλά θα μάθεις για το νόμο εάν σφυρίξεις κλέφτικα.

λίγο μετά τις έντεκα e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/

 

 

[ρ ε ζ ο λ ο ύ σ ι ο ν]*

Γράφει το χέρι του Καρούζου (συνδεδεμένο με το κύκλωμα της ψυχής):

Ευτύχησα μόνος μου.
Χωρίς ιερότητα χωρίς υγεία
Μερίζοντας τρόμους
ανώφελα μεγάλα κομμάτια
σήμερα πεθαίνω
αύριο πεθαίνω.
Στον άγιο αριθμό των ανέργων
είμαι πάντοτε μέσα.
Διεθνής κι ακάθεχτος
υποφέρομαι
στη θρησκεία του σκούληκα.
Επώνυμο: Πλήρης.

Ένας υγιής άνθρωπος κάνει περίπου 19.000 βήματα την ημέρα. Φέτος προσπάθησε να κάνεις μερικά απ΄αυτά τα βήματα εκεί που ακόμα ζουν πουλιά και δέντρα. Και σκέψου πως περπατάς μέσα σ΄αυτό εδώ το ποίημα ανάμεσα στους στίχους, ανάμεσα στις λέξεις. "Ύστερα" στάσου ακίνητος: Νά ένα Συμπέρασμα!

: Πλήρης είναι αυτός που περιμένει μέσα στο κρύσταλλο της Διαφάνειας. Περιμένει να δει το Θαύμα. Και το Θαύμα είναι ένα ρεύμα, ένα κύκλωμα που ανοίγει με διακόπτη, όπως τα ραδιοκύματα που γίνονται ήχος. Το κλικ  ακούγεται στο ποίημα (η συχνότητα των κυμάτων, για όσους ξέρουν Φυσική, είναι αυτό που ονομάζουμε Μεταφορά). Τίνος πράγματος Μεταφορά είναι όμως τούτο εδώ το ποίημα; Ίσως της καλοσύνης του σκούληκα που τρέφεται, όπως λένε, μόνον με άρρωστα φυτά ενώ αφήνει τα υγιή να μαζεύουν "χρόνο" στη φλούδα τους.

 Αν έδειξε ο σοφία ο Θεός ή η Φύση, ή δεν ξέρω ποιος, όταν τοποθέτησε το κάθε μικροσκοπικό κύτταρο πλάι στο άλλο για να δώσει στη φαντασία μας ένα σώμα, για να δώσει του ψυχισμού μας έναν πύργο στην άμμο, είναι διότι σεβάστηκε το ε λ ά χ ι σ τ ο. Προτίμησε δηλαδή τη σημασία, προτίμησε το πως, κι όχι βέβαια το πολύ, όχι την επανάληψη, όχι το "πόσο". Άφησε όλα τα Θαύματα να ανοίγονται σ΄ένα τόσο δα βλέμμα, σε μια ελάχιστη έλξη, στη διακριτικότητα μιας μοίρας που κεντάει το εργόχειρο της. Και στην πρόνοια της βροχής που σβήνει μ΄έναν τελευταίο, απαλό χτύπο της σταγόνας πάνω στο φύλλο. Σαν το χτύπο των χειλιών όταν προφέρουν τη λέξη "κρίμα".

 Y.γ: Κρατάς μυστικό; Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η βασική διαμεσολάβηση της εποχής μας, η κατάργηση της οποίας μπορεί να πυροδοτήσει μια συλλογική απόπειρα ευτυχίας (με άλλα λόγια τον κομμουνισμό), είναι εκείνο το ρ κι εκείνο το σ που διαφοροποιεί τη λέξη "Θραύσμα" απο τη λέξη "Θαύμα". (Και η λύση, περιέργως, είναι αργή σαν αστραπή! γρήγορη σαν τη φλόγα του κεριού!)

* ή [αφιέρωση από ένα παρελθόν που λύπη]
   ή [χρόνια πολλά και μέρες που θα ορίζουμε_

 (2015 ΑD κaι ο raoulpenman έχει φτάσει στην ηλικία που οι κινήσεις καταλήγουν να συνοδεύουν μάλλον τον άνθρωπο κι όχι να προπορεύονται, κι αυτός μαθαίνει να τις απολαμβάνει αγέρωχα, ανακαλύπτοντας ότι ζει ζώντας ζωντανό ζώο - εμ΄πώς; Όσο για την ενόχληση, μάθε σπουδαστή των θ(ρ)αυ(σ)μάτων ότι, προκειμένου να εδραιωθεί μια καινούργια συνήθεια, απαιτούνται 21 ημέρες. aπόψε λίγο μετά τις έντεκα συντονίσου eδ΄΄ω: http://www.metadeftero.gr/ )