:μιλώ λαλώ ψυχόληπτος

μ΄έσερναν ξημέρωμα Σαββάτου

μαυρομαντηλούσες θειάδες και κουρασμένα ξαδέρφια

ανάμεσα σε καφέδες, άθλια κονιάκ και παξιμαδάκια..

η μάνα μου να στέκει τρυφερή μέσα στην απελπισιά της

με κάτι δάκρυα αντανακλαστικά της ματαιοδοξίας μου:

βρωμοθάνατος έκραζα, βρωμοθάνατος λαλούσα

(πρέπει να είχα πει και κάτι σανσκριτικό αφού..

..αφού ξάφνικά βρέθηκαμε μόνοι στην άκρη της πραγματικότητας

εγώ, εσύ και τα 21 αιωρούμενα σου γραμμάρια

-να με κυνηγάνε από παντού όπως κυνηγά ο σκύλος

τη σκιά της πεταλούδας στο χώμα..-

(το ίδιο χώμα που έχει αναλάβει εδώ και κάτι μέρες το ζήτημα της ρίμας)

αφήνοντας μας ήσυχους να δουλέψουμε -

( να, επιτέλους και κάτι μαζί μπαμπά! )

:τον ελεύθερο στίχο.

Κι έτσι μείναμε μέχρι το πρωί_

στιγμή προς στιγμή να τον κτίζουμε

και να μας κτίζει, να τον ρωτάμε και να μας ρωτάει [...]

αποστηθίζοντας ολάκερο το θάνατο

...το γουδί το γουδοχέρι

ώσπου έλουσε το δωμάτιο μια συγγνώμη μεγάλη.

μεγάλη σαν αγάπη.. συγ(χωρώντας) τους Πάντες..απόντες και παρόντες.

(με του ποταμού το μάταιο αποκοιμήσου στην παλάμη μου πατέρα

..ανατριχιαστικά ανθρώπινος).

"τ / ΙπΟ / τ // α δεν // σ / υγΚρίνετ / αι // με το μ // υ / ΣτηΡι / ο // της  // γ // αλΗνη / ς" (Κάμμινγκς)..