[είμαστε η σκιά μιας τρυφερής οργής]

 

"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που ΘΑ υπάρξει. ΑΝ υπάρχει.. είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ , η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα , που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της.
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς : δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση : ψάξε και μάθε ποιος και τι ,στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση ,κι αυτά κάνε να διαρκέσουν ,δώσʼ τους χώρο…"
(Italo Calvino, Οι αόρατες πόλεις)

αγκαλιάζω ένα μέρος του χρόνου. να, απ΄τον εικοστό αιώνα γνωρίζομαι με το 1973 και μερικά έτη που το ακολουθούν. οι φίλοι μου είναι δεμένοι πάνω στα έτη. κάθε Σάββατο βράδυ, δρόμου φτερούγα τους σκεπάζει. βγαίνουν απ΄της ψυχής τ΄αγιάζι, πετάνε μέσα στις πόλεις μας, πέφτουν, μερικοί πέφτουν. όλη μου η προσπάθεια είναι να τους βρω. να τους προλάβω και με όσα τεχνικά μέσα διαθέτω να βάλω φωτιά στης μνήμης μας το θησαυρό. να ξημερώσει_

Τι κι αν στο δρόμο τραγουδάνε οι ασφαλίτες; Σε μια τέτοια κόλαση απόψε μπαίνω κι αλλάζοντας ρυθμό, επιμένω εδώ: http://www.metadeftero.gr/

Υ.Γ: Κι αν νιώθω στο σβέρκο μου του μέλλοντος τα χνώτα είναι γιατί  βρήκα το πλήκτρο της βρωμιάς - αμάν μια νότα!)))