[Υποκείμενο δεν]

Δεν θα μακρηγορήσω.

Ένας βράχος που μετεωρίζεται

μόνος μέσα στο σύμπαν

το καλύτερο που μπορεί να κάνει

είναι να θέτει στόχους

πάνω στο δόξα πατρί

των δεσμοφυλάκων.

Η επανάστασή μου εξαντλείται

στο να παίζω το Last Christmas

Δεκαπενταύγουστο.

Παραμυθιάζομαι ότι

η επανάσταση αρχίζει απ’ την τέχνη.

Εκτέλεσα το χρέος μου

ένα βράδυ

με σιγαστήρα

γιατί

κατάντησε συνήθεια.

Με καμινέτο

έλιωσα τα λίπη

και βούτηξα μέσα τους

το σκουπόξυλο

να μπαίνει και να βγαίνει

χωρίς αντίσταση.

Με τα χεράκια μου αφαίρεσα τα έντερα

με τα χεράκια μου τα ζύμωσα

με τα χεράκια μου τα κρέμασα γιρλάντα

στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Κατάπια χυλοπίτες επτανήσων

κι έδωσα το πιάτο

με την ξεραμένη σάλτσα

στην τσουγκράνα μάγισσα

να μου πει το πιάτο.

Δε θα διαβείς μεγάλη πόρτα, είπε

δε χωράς

τόσο κέρατο που σου ‘χουν ρίξει

τα φαινόμενα.

Πρέπει να βγεις απ’ το ενυδρείο, είπε

πρέπει να το κάψεις

το παιδί που κρύβεις μέσα σου

πρέπει να τ’ ακούσεις

μέσα στις φλόγες

να τσιτσιρίζει.

Ήθελα την κρούστα ραγισμένη

τα ηφαίστεια ενεργά

τη λάβα χυμένη

λευκή

στις πλαγιές.

Ήθελα έναν καινούργιο ήλιο.

Πήρα τον πρώτο πλανήτη

που βρήκα μπροστά μου

και τον έκαψα.

Στο Γκύτερσλο

ταίριαξα πιπεριές

και πήρα ζωή

στα προάστια της Μπογκοτά

σήκωσα Τσάμπιονς Λιγκ

με τη Σαουθάμπτον

στο Παγκράτι

κατέκτησα τον κόσμο

κι έσβησα απ’ το χάρτη

τον makis21.

Ασπάστηκα νεφέλη

τυλιγμένη συρματοπλέγματα

υγρή νεφέλη

τοξική νεφέλη

όμορφη

που απ’ το κελί της έβλεπε θάλασσα

κι αυνανιζόταν

μπροστά στο καθρεφτάκι της.

Άρεσα

σχολίασα

μοιράστηκα

έκανα την πάπια

σουφρώνοντας τα χείλη

έβγαλα τα μάτια μου

σε φύλλα υπολογιστικά

κοιμήθηκα στον καναπέ

με τα πιθηκάκια μου

κρεμασμένα στον σβέρκο

κι έκανα πρωτοχρονιά

με βεγγαλικά στο Σύδνεϋ

και βόμβες στο Χαλέπι.

(Ή μήπως ήταν

βεγγαλικά στο Χαλέπι

και βόμβες στο Σύδνεϋ;

Δε θυμάμαι)

Βόμβες που γίνονται τρικυμία

στην τρικυμία που γίνεται λάσπη

καταψύκτης

και αρματαγωγό

με πιθήκους αγκυλωτούς

που πιστοποιούν ότι ζω

με τα ζώα μου

μέχρι να πεθάνω

και να ζήσω

με παρθένες.

Το όνειρο ήταν πράσινο

κι έγινε στάχτη

οι πνεύμονες ήταν άδειοι

και γέμισαν λάσπη

η δικαιοσύνη ήταν τυφλή

από το ένα μάτι, κι εγώ

καρφώνω γαρίφαλα σε φελιζόλ

πετάω σερσέγκια με τηλεχειρισμό

ακούω το μπλε των αστραπών

και κόβω βασιλόπιτες

μέχρι το Πάσχα.

Η εκδίκησή μου εξαντλείται

στο να λέω ασυναρτησίες.

Παραμυθιάζομαι ότι

μια λέξη σκοτώνει καλύτερα

από 22άρι.

Δεν είμαι Ναβουχοδονόσορ

δεν είμαι Ζαχαρίας

δεν είμαι Φαντί Αμπού Σαλέχ ετών εικοσιοκτώ

δεν είμαι Ραζάν Αλ Νατζάρ ετών εικοσιένα

δεν είμαι Σαρλύ.

Είμαι απλά το αντίθετο του εαυτού μου

και καλώ τα πνεύματα με αναπάντητη

να πάρουν αυτά όταν μπορέσουν

που έχουν εξακόσια λεπτά προς όλους

κι εξακόσια μεγαμπάιτ το μήνα

για να σερφάρουν απεριόριστα

στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας.

Είμαι κερί.

Αναμένω.

Λιώνοντας.

Καίω λίγο-λίγο

την τριχιά της μυλόπετρας

που κρέμεται

ακριβώς από πάνω.

Και δεν θα μακρηγορήσω.

Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος

για να μακρηγορήσω.

Ένας βράχος που μετεωρίζεται

μόνος μέσα στο σύμπαν

το καλύτερο που μπορεί να κάνει

είναι να βρει μια ατμόσφαιρα

να εισέλθει μέσα της

και να αναφλεγεί

μέχρι διαλύσεως.

Τ ο  Σ ά ρ ω μ α  τ η ς  Χ ρ ο ν ι ά ς:  Προσαγωγή του Raoul Penman στην αίθουσα με κλωβό μεταφοράς κουταβιού. Ο χώρος μυρίζει σαβάνα από την εκδίκαση της προηγούμενης υπόθεσης, όπου ελέφαντας γκρίζος, ευτραφής, με μεγάλα αυτιά, χαυλιόδοντες και προβοσκίδα, προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι ελέφαντας. Τον λόγο παίρνει ο προσαχθείς που μπορεί να είναι και προσαχθείσα ή προσαχθέν. Δεν είναι Ναβουχοδονόσορ. Δεν είναι Ζαχαρίας. Δεν είναι Φαντί Αμπού Σαλέχ ετών εικοσιοκτώ, δεν είναι Ραζάν Αλ Νατζάρ ετών εικοσιένα δεν είναι Σαρλύ. Eίναι απλά το αντίθετο του εαυτού του και απόψε καλεί τα πνεύματα με αναπάντητη να πάρουν αυτά όταν μπορέσουν που έχουν εξακόσια λεπτά προς όλους κι εξακόσια μεγαμπάιτ το μήνα για να σερφάρουν απεριόριστα στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας. Είναι κερί. Αναμένει. Λιώνοντας. Καίει λίγο-λίγο την τριχιά της μυλόπετρας που κρέμεται ακριβώς από πάνω. Και δεν θα μακρηγορήσει. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για να μακρηγορήσει. Ένας βράχος που μετεωρίζεται μόνος μέσα στο σύμπαν το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να βρει μια ατμόσφαιρα να εισέλθει μέσα της και να αναφλεγεί μέχρι διαλύσεως [:ραδιοφωνική μεταφορά του βιβλίου «Η δολοφονία του Μαλτέζου και μια τίγρη» (εκδόσεις «Θράκα») του Αρτέμη Μαυρομμάτη λίγο μετά τις 22:00 εδώ:http://www.metadeftero.gr/ ]

[:μικρή σπουδή στις μικρές αποστάσεις]

τώρα που το κρεββάτι μου

είναι τόσο κουρασμένο

το άσπρο των ματιών σου

σαν ανάπηρο χιόνι πέφτει στα χέρια μου

                           και τραγούδι

                           κανένα

                           δεν έμεινε σώο

τώρα που χαλαλίσαμε

την ησυχία των εγκάτων

δεν μπορεί ο νους μας να φουσκώσει

από επιθυμίες απαρουσίαστες

                           και οι καμπάνες

                           καμπανίζουν

                           ψιθύρους

τώρα που το μέλλον μοιάζει

με κάτεργα λαχανιασμάτων

κάθε βήμα είναι παρθενικό

στον δρόμο για μία ολόφρεσκη λαλιά

 

                          και ο χριστός

                          είναι αβασάνιστος

                          και ηττημένος

τώρα που τα ισόγεια λογίζονται

για ρετιρέ των τάφων

ο πυγμάχος θέλει να χαϊδέψει

μα δεν υπάρχει κανείς να του βγάλει τα γάντια

                            θα να σε περιμένω

                            να ξεχειμωνιάσουμε

                            φιλοσοφώντας  συννεφάκια

[:γιώργος δομιανός / τρυφερούλης νεκροτόμος / εκδόσεις http://ypokeimeno.com/]

Απόψε κάτι συμβαίνει και ο Raoul Penman βρίσκει τον εαυτό του ν΄αγαπά μία κυρία τάδε –την βλέπει να κοιμάται, χνούδι σε σύννεφο, άνθος που πλέκει άνθη, δυο κεράσια σφιχτά για χείλη και θέλει να την έχει κάθε στιγμή στου ονείρου τα σοκάκια να περπατά. αλλά να μην τον σκέφτεται. να μην τον αναζητά. κι όχι γιατί του είναι βάρος, αυτός βαραίνει από μόνος του μιας και απάντηση δεν έχει δώσει ακόμη. δεν έχει συστηθεί. πώς να τον αγαπούνε ανώνυμο περαστικό; χαλίκι σε παπούτσι, φλούδα καλαμποκιού σε κυνόδοντα. μια μόνιμη ενόχληση – ζαλίζεται ευθύς, την θέλει, όχι για επικές καταθέσεις σάρκας, όχι για κλικ και κλακ, αλλά γιατί στην είσοδο του πλαστού είναι ωραία η παρέα της – ίσως γιατί λίγο πριν πέσει στον γκρεμό και χάσει την ευκαιρία να συστηθεί, αυτή θα τον πιάσει. έλα, όλοι το ξέρουνε. θα έρθει αυτή η ώρα, κι ας είναι η τελευταία των τελευταίων – έστω πέντε λεπτά της ώρας πριν του αρκούν. γιατί μέσα σε πέντε λεπτά θα αγαπήσει αληθινά για όσο μένει. συστημένος, ανάλαφρος, λεπτός σαν λυγαριά, λαμπρός σαν έκρηξη μέσα στη νύχτα. να χορέψει επιτέλους μαζί της, να χορέψουν επιτέλους μαζί χαϊδεύοντας θραύσματα από το βιβλίο του γιώργου δομιανού «Τρυφερουλης Νεκροτόμος» [:λίγο μετά τις 22:00  e'δώ: http://www.metadeftero.gr/ ]

[:«Το χάσμα π' άνοιξ' ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ' άνθη»]

Πηγή χαρᾶς  την πλήρη νεότη σου ὑποτάσσει.

στούς μυστικούς ῥυθμούς πού ἡ νύχτ΄ἀνανεώνει,

ἐκεῖ  πού ψάλλει το σεμνώτατον ἀηδόνι.

Θα πιῇς στῆς δόξας σου τό σιωπηλό γιορτάσι

μεθυστικό πιοτό, σ΄ἀσημωμένο τάσι,

πού θά σοῦ φέρῃ ἡ λιγη τέχνη μου. Ἀναλειώνει

σε κρυό νερό, τ΄ἂσπρο τῆς προσευχῆς σου χιόνι,

καί κελαρύζει γάργαρο στα μαῦρα δάση.

Στην ἂκρα σιγαλιά πού ἀκινητεῖ την φύση,

ᾂσματα μαγικά γιά σέ θά ψιθυρίσῃ

τό πνεῦμα. Ταπεινά θα τοῦ μιλήσω: Δός μου,

ὦ πνεῦμα σεβαστό, πού κυβερνᾶς τόν νοῦ μου.

νά δῶ την θαυμαστή κυρά τοῦ λογισμοῦ μου,

ζωῆς ἀνάσα κι ἄνασσα κρυφή τοῦ κόσμου.

Ηλίας Λάγιος,  Φεβρουάριος 2001 (Ερατώ, 2002)

Απόψε ο Raoul Penman απ΄τον υπερσυντέλικο αρχίζοντας και φτάνοντας μέχρι τον άκρο μέλλοντα, την ιστορία της Ιστορίας θα ξαναπεί με κόλπα της διαλέκτου του: Με στόχο «ν’ αναπαυθή η πληγή ψυχή στον ποταμό των ήχων», θα εισέλθει στις βαθειές απώτατες σπηλιές να προσκυνήσει  τις επτά χιλιάδες εκατόν οκτώ απεικονίσεις Της, θα ψαύσει  τελετουργικώς τις κνήμες και το αιδοίο Της, για την αιωνιότητα σμιλεμένα σ΄απαστράπτοντα βασάλτη, θ΄ακούσει αυλούς αόρατους, επτάχορδα βιολιά και αρχαγγέλων κλειδοκύμβαλα να απαγγέλουν μουσικό τ΄ όνομα Της.  Στον ‘ροδώνα της μη αιτιότητας, στην άτυπη σύναξη των προλέξεων, εκεί που ο Ήσκιος ο Αφαιρών μεταμορφώνεται στο πιο σγουρό καλάμι γράφει τ΄όνομα Της και η πρόταση γεμίζει χρώματα, διαθλάσεις, σκεδασμούς, αντικατοπτρισμό κι αηδόνι.  Σπουδαστή των κυμάτων – μπες! Κι αν θολώνει συχνά η εικόνα μας μες στα νερά: Γνώριζέ την εσύ. Διώξε την πλάνη πως τάχα πρέπει να στερηθείς /μιας και αποφάσισες τούτο: να υπάρξεις! [:Μια μικρή ραδιοφωνική εργασία για το http://academia-romantica.edu.gr/ μαζί με Ηλία Λάγιο, Rainer Maria Rilke, Ευγένιο Αρανίτση, Σαμσών Ρακά και Κατερίνα Χανδρινού  λίγο μετά τις 22:00 eδ΄ώ: http://www.metadeftero.gr/ ]

[:Piedra del sol]

μια ιτιά κρυστάλλινη, μια υδρόεσσα λεύκα,

  ένα ανεμοδαρμένο σιντριβάνι,

  ένα δέντρο βαθύ που όμως χορεύει,

  το πέρασμα ενός ποταμού που ελίσσεται,

  μακραίνει, αναποδίζει, αλλάζει κοίτη

  και πάντα εκβάλλει:

            μία πορεία γαλήνια

  άστρου ή άνοιξης που δεν επείγει,

  νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα

  όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει,

  μια ομόφωνη ροή κύμα το κύμα

  ώσπου να κρύψει η τρικυμία τα πάντα,

  μια πράσινη επικράτεια δίχως δύση

  όπως η λάμψη η άγρια των φτερούγων

  σαν ξεδιπλώνουν στ' ουρανού τη μέση,

  μία πορεία ανάμεσα απ' τις λόχμες

  των ημερών που θά 'ρθουν κι η μοιραία

  λάμψη της δυστυχίας σαν τραγούδι

  ενός πουλιού που απολιθώνει δάση

  και κείνες οι ευτυχίες απ' το μέλλον

  μες στα κλαδιά που ξεθωριάζουν,

  ώρες φωτός που ήδη πουλιά ραμφίζουν,

  οιωνοί που δραπετεύουν απ' τα χέρια,

  μια παρουσία σαν έξαφνο τραγούδι,

  σαν άνεμος που τραγουδά στις φλόγες,

  δυο μάτια που τον κόσμο μετεωρίζουν

  μ' όλα τα πέλαγα και τα βουνά του,

  σώμα από φως που φίλτραρε ο αχάτης,

  μηροί από φως, κοιλιά από φως, οι κόλποι,

  οι βράχοι του ήλιου, ένα κορμί στο χρώμα

  του σύννεφου, στο χρώμα άλτριας μέρας,

  η ώρα σπινθηρίζει, παίρνει σώμα,

  είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος,

  διάφανος μες στη διαφάνειά σου [...]

[:απόσπασμα από το βιβλίο "Ηλιόπετρα" του Octavio Paz (εκδόσεις Guttenberg, μετάφρ.: Κώστα Κουτσουρέλη) που γυρεύει μια ζωντανή ημερομηνία - το δύσκολο διαμάντι των αγίων]

Η Ηλιόπετρα (Piedra del sol) είναι ένας ανάγλυφος δίσκος που βρέθηκε το 1790 κατά τη διάρκεια ανασκαφών στη πόλη του Μεξικού, συμβολίζοντας έναν ιεροτελεστικό βωμό και αποτελώντας μία από τις μεγαλύτερες ζωντανές αποδείξεις των προκολομβιανών πολιτισμών που υπήρχαν στη χώρα. Η ποιητική Ηλιόπετρα του Octavio Paz (γράφτηκε το 1957) είναι ένα συνεχές ποίημα που αποτελείται από 584 ενδεκασύλλαβους στίχους, όσες οι συνολικές ημέρες που διαρκεί ένας ολοκληρωμένος κύκλος της Αφροδίτης και ξεκινάει ο επόμενος. Για τον Χούλιο Κορτάσαρ η "Ηλιόπετρα" είναι το "ωραιότερο ερωτικό ποίημα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας".  Για τον Raoul Penman το βιβλίο του Paz (σε μετάφρ.: Κώστα Κουτσουρέλη) είναι ποίηση ερωτευμένη με τη στιγμή, μία σκέψη που εμμένει, κατοπτρίζεται, ανακλάται και χάνεται μες στη διαφάνειά της, μία πορεία γαλήνια άστρου ή άνοιξης που δεν επείγει, νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει [λίγο μετά τις 22:00 e’δω: http://www.metadeftero.gr/]

[:Μετά τη Βαβέλ]

100 Ανέφικτα έργα τέχνης

1. να ζήσεις τη ζωή κάποιου άλλου

2. να ονειρευτείς τα όνειρα κάποιου άλλου

3. να μην πεθάνεις

4. να είσαι, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, μαζί με όλους τους ανθρώπους

5. να γράψεις τα ονόματα όλων των ανθρώπων

6. να βρίσκεσαι σε διαφορετικά σημεία την ίδια στιγμή

7. να αποφασίσεις τι όνειρο θα δεις

8. να αφηγηθείς όλες τις ιστορίες του κόσμου

9. να ελέγξεις κάποιον άλλον, απόλυτα

10. να αναστηθείς, έστω και εν μέρει

11. να πεθάνεις παραπάνω από μία φορά

12. να ζήσεις παραπάνω από μία ζωή

13. να γνωρίζεις όλες τις πτήσεις, τον τόπο αναχώρησης και τον τόπο άφιξής τους

14. να καταλάβεις τον χώρο ενός άλλου σώματος

15. να μοιραστείς παραισθήσεις

16. να ξαναζήσεις την παιδική σου ηλικία

17. να αφαιρέσεις ένα χρώμα από την ανθρώπινη αντίληψη

18. να εισαγάγεις ένα καινούργιο χρώμα στην ανθρώπινη αντίληψη

19. να βρεις το δικό σου doppelganger και να ζήσεις μαζί του

20. να ταξιδέψεις στο χρόνο

21. να κινηθείς προς τα πίσω επιδιώκοντας να γίνεις με αυτόν τον τρόπο νεότερος

22. να ακούσεις αποκλειστικά τους ήχους που παράγει το δικό σου σώμα

23. να είσαι μόνος, κυριολεκτικά μόνος στον κόσμο

24. να αντιστρέψεις τα φύλα

25. να επαναλάβεις ξανά και ξανά την ίδια σκηνή, ενώ το κοινό γερνά και πεθαίνει

26. να περιορίσεις τον αριθμό των ερωτήσεων και των απαντήσεων

27. να πετάξεις, ή να κινηθείς πιο γρήγορα

28. να γνωρίσεις την αλήθεια

29. να ζήσεις τα πάντα υπόγεια

30. να γνωρίζεις πόσες φορές ακριβώς έχει κλάψει κάποιος

31. να ολοκληρώσεις το ημιτελές έργο κάποιου

32. να υποκριθείς όλα τα συναισθήματα

33. να ξεχάσεις τα πάντα

34. να θυμάσαι τα πάντα

35. να δώσεις ζωή στα άψυχα

36. να επιταχύνεις το χρόνο κατά βούληση

37. να προφητέψεις

38. να διαβάσεις το νου κάποιου

39. να απαλείψεις περασμένα γεγονότα

40. να αποτρέψεις μελλοντικά γεγονότα

41. να πολλαπλασιάσεις το φως του ήλιου

42. να αποθηκεύσεις την αναπνοή

43. να συγχρονίσεις όλα τα ρολόγια

44. να αγαπηθείς από όλους

45. να γεμίσεις μια άβυσσο

46. να αντικαταστήσεις όλα τα βιβλία με το είδωλό τους στον καθρέφτη

47. να παραστείς στο τέλος του κόσμου

48. να ακυρώσεις μια μέρα

49. να κάνεις όλα τα βιβλία να περιέχουν το ίδιο κείμενο

50. να αλλάξεις το όνομα μιας μεγαλούπολης

51. να αλλάξεις όνομα σε όλους τους κατοίκους της

52. να χύνεις ιδρώτα από χρυσάφι

53. να κατασκευάσεις μηχανές ικανές να σκέφτονται

54. να δεις τα πάντα

55. να παραστείς στην αρχή του κόσμου

56. να αγγίξεις το χρόνο

57. να φθείρεις ένα ανθρώπινο σώμα αγγίζοντάς το

58. να δεις διαδοχικά συμβάντα ως ταυτόχρονα

59. να δεις το πρόσωπό σου

60. να είσαι ο μόνος που μπορεί να δει στον πλανήτη των τυφλών

61. να υπάρξεις σε μια άλλη διάσταση

62. να κόψεις τη συνήθεια του ύπνου

63. να κοιμηθείς για πάντα

64. να ζήσεις μαζί με ένα φάντασμα

65. να αισθανθείς τον πόνο κάποιου άλλου

66. να έχεις τα συναισθήματά σου υπό πλήρη έλεγχο

67. να δεις την ανθρώπινη ψυχή

68. να συγχρονίσεις όλες τις αναπνοές

69. να ανακαλέσεις μια μη αναστρέψιμη απόφαση

70. να αγνοήσεις το θάνατο

71. να είσαι απόλυτα όμοιος με κάποιον άλλο

72. να ακούσεις όλες τις συνομιλίες

73. να είσαι πίσω και μπροστά από την πόρτα

74. να καταστείλεις το πετάρισμα των βλεφάρων

75. να καταστείλεις τις αναμνήσεις κατά βούληση

76. να είσαι ακίνητος

77. να σταματήσεις τη φθορά

78. να είσαι διαφανής

79. να κατασκευάσεις έναν άπειρο χώρο

80. να αλλάξεις την ημέρα με τη νύχτα

81. να αντιστρέψεις ιεραρχίες

82. να αλλάξεις την έννοια των λέξεων

83. να διασχίσεις τοίχους

84. να μεταμορφωθείς πολλές φορές και πολύ γρήγορα

85. να θυμηθείς τις θέσεις που παίρνει το σώμα κατά τον ύπνο

86. να δημιουργήσεις αόρατα, αλλά μπλοκαρισμένα εμπόδια

87. να επεκτείνεις τα όρια του ανθρώπινου σώματος

88. να μεταβάλλεις την πιστότητα του καθρέφτη

89. να γυρίσεις τη ζωή σου πίσω

90. να ζήσεις από την άλλη πλευρά

91. να είσαι τρελός ή γνωστικός κατά βούληση

92. να αλλάξεις φύλο ή ηλικία κατά βούληση

93. να συνθέσεις την ηχητική μπάντα μιας ζωής

94. να ζεις υπό ύπνωση

95. να συνθέσεις την ηχητική μπάντα της ζωής κάποιου

96. να πείσεις κάποιον ότι έχει πεθάνει

97. να ονειρευτείς πάλι τα χθεσινά όνειρα

98. να πέφτεις ατελείωτα

99. να φωτογραφίσεις κάθε στιγμή της ζωής σου

100. τίποτα

Απόψε ο Raoul Penman σε μια απόπειρα  να πολλαπλασιάσει το φως του ήλιου αντιστρέφει τα ταρώ, αποθηκεύει την αναπνοή, συγχρονίζει όλα τα ρολόγια κάνοντας όλα τα βιβλία της “πάμφωτης, μοναχικής, άπειρης, τέλειας ακίνητης, φορτωμένης με ανεκτίμητα βιβλία, άχρηστης, άφθαρτης, μυστικής” βιβλιοθήκης της Βαβέλ του Μπόρχες να περιέχουν το ίδιο κείμενο. Ακολουθώντας  ένα επιδαπέδιο νήμα σε κρυφές υπόγειες διαδρομές μέσα σε άβατους χώρους του Μεγάρου Μουσικής που χρησιμοποιούνται ειδικά για το δεύτερο μέρος της εκθεσιακής τριλογίας «Η άγραφη βιβλιοθήκη» (επιμέλεια  Άννα Καφέτση) απαριθμεί 100 ανέφικτα έργα τέχνης εστιάζοντας στα βιβλία και τα κείμενα μέσα από τη φυσική, υβριδική ή άυλη παρουσία τους. Όσα γράφτηκαν και όσα θα μπορούσαν να γραφούν και δεν γράφτηκαν. Τα βιβλία που διασχίζουν και διαλέγονται με άλλα βιβλία και κείμενα. Όσα ξαναγράφονται μέσα από άλλες γλώσσες. Εκείνα που χάθηκαν. Τα σπαράγματα τους. Τα βιβλία που δεν διαβάστηκαν ή αδυνατούν να γραφούν. Και η σιωπή, ως κοινή τους μήτρα [λίγο μετά 22:00 εδώ: http://www.metadeftero.gr/]

[:Τάδε έφη ο χρωμογράφος]

Περνάει ένας άντρας που τον λένε Μπαμπά

μετά περνάει άλλος ένας. Μπαμπά, φωνάζεις

κι αυτός γυρίζει, παντοτινά γυρίζει, παντοτινά

τον φωνάζουν. Μπαμπά, αυτός γυρίζει, και

σε κοιτάζει, σαστισμένος, το πρόσωπό του

ένα κινούμενο ναυάγιο από δέρμα, ένα ερωτηματικό

έγκλειστο στη βαρύτητα,

ένας καρπός σκισμένος στα δύο, ένα άγριο ζώο

που δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τη ζούγκλα του.

Eleni Sikelianos /μετάφραση:Τόνια Κοβαλένκο

Πηγή: http://1-2.gr/2017/11/10/pshlafontas-ton-idiolekto-poihtiko-kosmo-ths-eleni-sikelianos/

Διαγράφοντας το τελευταίο τόξο της τελευταίας περιφέρειας σε έναν θάλαμο νέφωσης ο Raoul Penman ανακάλυψε ένα πράγμα: ότι ένα πράγμα (κάποτε είχε φεγγοβόλο στέμμα) ένα πράγμα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από Αληθές, και κάτι παραπάνω από Ψευδές, ένα πράγμα μπορούσε να φέρει το όνομά του μαζί με ένα μπιλιέτο από φώτα που τα λένε Δυνατότητες: Σε έναν θάλαμο νέφωσης, τα σωματίδια προδίδονται από την κίνηση, οι υδρατμοί αφήνουν ίχνη και τα ταρώ  στρέφονται προς το φως, όπως τα γράμματα της λέξης. Οι λέξεις είναι όμορφες όχι για την ακρίβειά τους, αλλά για το όνειρό τους: οι λέξεις είναι βέλη που κάνουν λούπινγκ ανάμεσα στη γη του κανενός και τους βαλτότοπους από σούρουπο σε σούρουπο, ανάμεσα στο σούρουπο και το χώμα –  εκεί όπου κανένα ζώο δεν διαχωρίζει  τον εαυτό του από την ημέρα. Απόψε ψηλαφώντας τον ιδιόλεκτο ποιητικό κόσμο της Eleni Sikelianos ανακαλύπτει μια λάμψη φωτός που χάνεται μεμιάς όταν η ύλη και η αντίθεσή της συναντιούνται [:το μερίδιό μας στην απέραντη νύχτα λίγο μετά τις 22:00 e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/]

[:προσευχή /στους κήπους της έπαυλης]

Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα

Το όψιμο φθινόπωρο στους κήπους της έπαυλης σε ξεγελά
και οι πικροδάφνες σου φυλλορροούν στο πέτρινο κλιμακοστάσιο, σε ξενίζουν
ακούς τα παραδείσια πουλιά μες στις λακκούβες του νερού
χτυπάει εντός σου η μηχανική καρδιά της πόλης

Λες αύριο θα εκφωνήσω τον επικήδειο των ποιητών — και το αναβάλλεις
μικρές θαλάσσιες εκδρομές και τα βραδάκια λικνίζεσαι στις δισκοθήκες
η καρβουνόσκονη μόλις αγγίζει τα παιδιά της δυτικής ακτής
σήμαντρα δειλινού και άνθη λεμονιάς
μες τους δασώδεις λόφους της Αιώνιας Πόλης

Κι όμως η θέση σου είναι στην Αθήνα, Άρχοντα
μόλις ακούγεσαι μες στα παράσιτα και τους πομπούς
σ' άκουσα χθες με άλλη μουσική να θρηνωδείς
η φωνή σου δεν άλλαξε, την ξέρω απ' τον καιρό της διαδοχής
η νύχτα πέφτει

[πηγή: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ωδές στον Πρίγκιπα, εκδ. Ύψιλον, Αθήνα 1991, σ. 9]

Όταν τα όργανα σπάνε και αχρηστεύονται, όταν τα σχέδια ματαιώνονται και δεν έχει πια νόημα η προσπάθεια, ο κόσμος εμφανίζεται με μια παιδική τρομερή δροσιά, αιωρούμενος χωρίς ίχνη στο κενό. Αυτή η δροσιά τυλίγει τις «Ωδές Στον Πρίγκιπα».  Στις γραμμές, τις επιφάνειες και τους όγκους του έργου ο Ασλάνογλου βήμα προς βήμα προφασίζεται «αιώνια άνοιξη» και ορκίζεται  στα πνεύματα μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης μέρας προκαλώντας  τον Raoul Penman μες στα παράσιτα και τους πομπούς να σπάσει – σχεδόν ανεμπόδιστος για οποιαδήποτε πίστη – τη «μηχανική καρδιά της πόλης» για να δει τι έχει μέσα το ποίημα. Κι όταν τη σπάει, μένει «από ανέκαθεν» έκθαμβος· φώτα και στάχτη, ρόδο κι αγκάθια , σώμα και θρύψαλα, όλα γίνονται διάφανα• και τι άλλο θα μπορούσε να φανεί, τι άλλο είναι η ψυχή του ποιήματος; Μάντεψε κόπιασε, νιώσε λίγο μετά τις 22:00 - e’δώ: http://www.metadeftero.gr/  με θραύσματα γραφής του Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου [:Ωδές στον Πρίγκιπα] και Γιώργου Κοροπούλη [:Εδώ ο κόσμος χάνεται].