[:Piedra del sol]

μια ιτιά κρυστάλλινη, μια υδρόεσσα λεύκα,

  ένα ανεμοδαρμένο σιντριβάνι,

  ένα δέντρο βαθύ που όμως χορεύει,

  το πέρασμα ενός ποταμού που ελίσσεται,

  μακραίνει, αναποδίζει, αλλάζει κοίτη

  και πάντα εκβάλλει:

            μία πορεία γαλήνια

  άστρου ή άνοιξης που δεν επείγει,

  νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα

  όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει,

  μια ομόφωνη ροή κύμα το κύμα

  ώσπου να κρύψει η τρικυμία τα πάντα,

  μια πράσινη επικράτεια δίχως δύση

  όπως η λάμψη η άγρια των φτερούγων

  σαν ξεδιπλώνουν στ' ουρανού τη μέση,

  μία πορεία ανάμεσα απ' τις λόχμες

  των ημερών που θά 'ρθουν κι η μοιραία

  λάμψη της δυστυχίας σαν τραγούδι

  ενός πουλιού που απολιθώνει δάση

  και κείνες οι ευτυχίες απ' το μέλλον

  μες στα κλαδιά που ξεθωριάζουν,

  ώρες φωτός που ήδη πουλιά ραμφίζουν,

  οιωνοί που δραπετεύουν απ' τα χέρια,

  μια παρουσία σαν έξαφνο τραγούδι,

  σαν άνεμος που τραγουδά στις φλόγες,

  δυο μάτια που τον κόσμο μετεωρίζουν

  μ' όλα τα πέλαγα και τα βουνά του,

  σώμα από φως που φίλτραρε ο αχάτης,

  μηροί από φως, κοιλιά από φως, οι κόλποι,

  οι βράχοι του ήλιου, ένα κορμί στο χρώμα

  του σύννεφου, στο χρώμα άλτριας μέρας,

  η ώρα σπινθηρίζει, παίρνει σώμα,

  είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος,

  διάφανος μες στη διαφάνειά σου [...]

[:απόσπασμα από το βιβλίο "Ηλιόπετρα" του Octavio Paz (εκδόσεις Guttenberg, μετάφρ.: Κώστα Κουτσουρέλη) που γυρεύει μια ζωντανή ημερομηνία - το δύσκολο διαμάντι των αγίων]

Η Ηλιόπετρα (Piedra del sol) είναι ένας ανάγλυφος δίσκος που βρέθηκε το 1790 κατά τη διάρκεια ανασκαφών στη πόλη του Μεξικού, συμβολίζοντας έναν ιεροτελεστικό βωμό και αποτελώντας μία από τις μεγαλύτερες ζωντανές αποδείξεις των προκολομβιανών πολιτισμών που υπήρχαν στη χώρα. Η ποιητική Ηλιόπετρα του Octavio Paz (γράφτηκε το 1957) είναι ένα συνεχές ποίημα που αποτελείται από 584 ενδεκασύλλαβους στίχους, όσες οι συνολικές ημέρες που διαρκεί ένας ολοκληρωμένος κύκλος της Αφροδίτης και ξεκινάει ο επόμενος. Για τον Χούλιο Κορτάσαρ η "Ηλιόπετρα" είναι το "ωραιότερο ερωτικό ποίημα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας".  Για τον Raoul Penman το βιβλίο του Paz (σε μετάφρ.: Κώστα Κουτσουρέλη) είναι ποίηση ερωτευμένη με τη στιγμή, μία σκέψη που εμμένει, κατοπτρίζεται, ανακλάται και χάνεται μες στη διαφάνειά της, μία πορεία γαλήνια άστρου ή άνοιξης που δεν επείγει, νερό που με τα βλέφαρα κλεισμένα όλη τη νύχτα μαντικό αναβλύζει [λίγο μετά τις 22:00 e’δω: http://www.metadeftero.gr/]