[:«Το χάσμα π' άνοιξ' ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ' άνθη»]

Πηγή χαρᾶς  την πλήρη νεότη σου ὑποτάσσει.

στούς μυστικούς ῥυθμούς πού ἡ νύχτ΄ἀνανεώνει,

ἐκεῖ  πού ψάλλει το σεμνώτατον ἀηδόνι.

Θα πιῇς στῆς δόξας σου τό σιωπηλό γιορτάσι

μεθυστικό πιοτό, σ΄ἀσημωμένο τάσι,

πού θά σοῦ φέρῃ ἡ λιγη τέχνη μου. Ἀναλειώνει

σε κρυό νερό, τ΄ἂσπρο τῆς προσευχῆς σου χιόνι,

καί κελαρύζει γάργαρο στα μαῦρα δάση.

Στην ἂκρα σιγαλιά πού ἀκινητεῖ την φύση,

ᾂσματα μαγικά γιά σέ θά ψιθυρίσῃ

τό πνεῦμα. Ταπεινά θα τοῦ μιλήσω: Δός μου,

ὦ πνεῦμα σεβαστό, πού κυβερνᾶς τόν νοῦ μου.

νά δῶ την θαυμαστή κυρά τοῦ λογισμοῦ μου,

ζωῆς ἀνάσα κι ἄνασσα κρυφή τοῦ κόσμου.

Ηλίας Λάγιος,  Φεβρουάριος 2001 (Ερατώ, 2002)

Απόψε ο Raoul Penman απ΄τον υπερσυντέλικο αρχίζοντας και φτάνοντας μέχρι τον άκρο μέλλοντα, την ιστορία της Ιστορίας θα ξαναπεί με κόλπα της διαλέκτου του: Με στόχο «ν’ αναπαυθή η πληγή ψυχή στον ποταμό των ήχων», θα εισέλθει στις βαθειές απώτατες σπηλιές να προσκυνήσει  τις επτά χιλιάδες εκατόν οκτώ απεικονίσεις Της, θα ψαύσει  τελετουργικώς τις κνήμες και το αιδοίο Της, για την αιωνιότητα σμιλεμένα σ΄απαστράπτοντα βασάλτη, θ΄ακούσει αυλούς αόρατους, επτάχορδα βιολιά και αρχαγγέλων κλειδοκύμβαλα να απαγγέλουν μουσικό τ΄ όνομα Της.  Στον ‘ροδώνα της μη αιτιότητας, στην άτυπη σύναξη των προλέξεων, εκεί που ο Ήσκιος ο Αφαιρών μεταμορφώνεται στο πιο σγουρό καλάμι γράφει τ΄όνομα Της και η πρόταση γεμίζει χρώματα, διαθλάσεις, σκεδασμούς, αντικατοπτρισμό κι αηδόνι.  Σπουδαστή των κυμάτων – μπες! Κι αν θολώνει συχνά η εικόνα μας μες στα νερά: Γνώριζέ την εσύ. Διώξε την πλάνη πως τάχα πρέπει να στερηθείς /μιας και αποφάσισες τούτο: να υπάρξεις! [:Μια μικρή ραδιοφωνική εργασία για το http://academia-romantica.edu.gr/ μαζί με Ηλία Λάγιο, Rainer Maria Rilke, Ευγένιο Αρανίτση, Σαμσών Ρακά και Κατερίνα Χανδρινού  λίγο μετά τις 22:00 eδ΄ώ: http://www.metadeftero.gr/ ]