[Το πεύκο που συνάντησα προχτές μ΄αναγνώρισε σήμερα]

Tώρα γράφω πουλιά.

Δεν τα βλέπω να έρχονται, δεν τα διαλέγω,

ξαφνικά βρίσκονται εκεί, είναι αυτό,

ένα σμήνος από λέξεις

μία

προς

μία

στα σύρματα της σελίδας,

τιτιβίζοντας, τσιμπώντας, βροχή φτερών

κι εγώ χωρίς ψωμί να τους δώσω, μονάχα

αφήνοντας τα να έρθουν. Ίσως

αυτό να είναι ένα δέντρο

ή ίσως

ο έρωτας.   

(από τη σύνθλιψη των σταγόνων του Julio Cortazar σε μετάφραση του Βασίλη Λαλιώτη, εκδόσεις http://www.bibliotheque.gr/)

(0) Raoul_Penman έχει δει, στ΄αλήθεια έχει δει το χιόνι, τα άστρα, τα βελούδινα βήματα της ομίχλης. Έχει αγγίξει, στ΄αλήθεια έχει αγγίξει, το πιάτο, το ψωμί, το πρόσωπο αυτής της γυναίκας που τόσο αγαπάει. Έχει ζήσει, σαν ένα χτύπημα στο μέτωπο, τη στιγμή, το λαχάνιασμα, την πτώση, τη φυγή, αργόσυρτα, ευτυχισμένος. Τώρα γράφει πουλιά και βρίσκει ανάμεσα στα χείλη του μια χούφτα από αλάτι. Ποίηση γυμνή λίγο μετά τις 21: oo e΄δώ: http://www.metadeftero.gr/ ))