Κάθε σούρουπο λίγο πριν γίνουν λάφυρο του κτήνους,
οι τρόφιμοι της άλαλης αγάπης μπροστά από δέκα μικρόφωνα
διακηρύττουν στο κουρασμένο τους νησί:
Τα καταφέραμε.
Το λάδι γυαλίζει πάνω στα πολυβόλα.
Η ζάχαρη κολλάει στα πουκάμισα.
Η ποίηση τα τίναξε.
Ναι, αν δεν είχα μόνο αυτό το σύνθημα
να μου ψιθυρίζει στο αυτί
κάθε φορά που δρασκελίζω τη Χάρητος
την ιστορία των νεφών: πανικός, αλτ)σχάιμερ,
ζητωκραυγές, αναταραχή, εξέγερση.
Όλα έρχονται διαφορετικά, τελείως διαφορετικά.
Η γαλάζια φλέβα πάλλεται,
ένα κόκκινο θαύμα
που δεν το βιώνουμε
ανατέλλει.
Η πληγή του εφικτού
αιμορραγεί ακόμα.
Σαν τροπική προσευχή
σαν τον ήλιο σου...
[Συγχώραμε αλλά είδα σε όνειρο να μου δίνεις μολύβι. Δεν θυμάμαι αν το είχα ζητήσει. Αυτό ίσως να μην έχει και τόση σημασία. Αυτό που σίγουρα έχει σημασιά είναι ότι σήμερα βρέθηκα με το ίδιο αυτό μολύβι να κρατάω σημειώσεις ανάμεσα στα κενά διαστήματα των στίχων του "Η ιστορία των νεφών και άλλα ποιήματα" του Hans Magnus Enzensberger σε μετάφραση του Γιώργο Πρεβεδουράκη από τις εκδόσεις http://www.panopticon.gr/ . Βιβλίο που θα ήθελα να το διαβάσεις Έτσι. και Αλλιώς.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου