[Μήπως οι πρόσφυγες είμαστε εμείς;]

(μια μέρα όλοι εμείς

 της ανεμελιάς διωγμένοι

 όλοι εμείς

 της ξέγνοιαστης ζωής φυγάδες

 θα επιστρέψουμε με τ' άρματα

και με τις λόγχες άνα χείρας

θα εισβάλλουμε στη θάλασσα με λύσσα

 

το σχέδιο καλά οργανωμένο

όλοι μας μια γροθιά

να της καρφώσουμε πολλάκις την καρδιά

-60 μίλια ναυτικά απ' την Ιθάκη-

 

κι όπως θα βουλιάζει απ' τις πληγές της

θα τραγουδάμε από πάνω με συγκίνηση

τον ύμνο της Ποιητικής Διεθνούς

μια αυτοσχέδια ωδή προς τους πνιγμένους

 _σαμψών ρακάς)

(στα νερά νερά νερά της μεσογείου ισχύει ότι καμία κτιστή συνείδηση δεν θα δει τον θεό στην ουσία του – λυπούμεθα. Τον βλέπει όμως στα κτίσματα και ειδικά σε ορισμένα που διασπούν την αμοιβαιότητα των στοιχείων αφυπνίζοντας την εξαίρεση. Aπόψε λίγο μετά τις 21: oo σπουδαστή των θραυσμάτων να προσέχεις το τί λες• το νερό σε ακούει ακούει και σε θυμάται: γι΄αυτό κι εκείνοι που έχουν μάθει και ξαναμάθει από τη θάλασσα - ο Ευγένιος Αρανίτσης, ο Σαμψών Ρακάς - θα σου πουν πως η μάθηση είναι μήτηρ επαναλήψεως, επανάληψη και κύμα ας θεωρούνται συνώνυμα. Αν κοιτάξεις βαθιά στο μάτι του κύματος (ο Raoul_Penman κοίταξε), βλέπεις σκηνές απ΄την παιδική ηλικία των ναυαγών βλέπεις,  βλέπεις τα περιζήτητα αντικείμενα του αιτήματος αναγνώρισης και αγάπης. Η παρήχηση του κύματος, παίρνει τότε το θάρρος να φτάσει μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών σου με τη μορφή της επιστροφής• η ίδια η θάλασσα γίνεται έτσι μια προφητεία που επαληθεύεται δίχως να έχει διατυπωθεί από κανέναν.
Απόψε e'δώ: http://www.metadeftero.gr/   ρέουν συρρέουν οι μάρτυρες και το κύμα  κύμα_